ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4627

เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็เอ่ยพูดขึ้นทันทีว่า “แล้วมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ เอาเวลาไปตามจับจงชิวฮวาสิ!!! เธอเพิ่งออกจากสนามบินไปได้ไม่ไกลนัก ยังไม่ถึงชั่วโมงน่าจะยังไม่ออกจากนิวยอร์ก ถ้าจับตัวเธอมาได้ และสอบสวนอย่างเคร่งครัด ฉันก็จะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้!”

ตำรวจหญิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่ต้องมาสั่งตำรวจอย่างพวกเราว่าต้องจัดการกับคดียังไงหรอก ตอนนี้เราต้องสอบปากคำคุณให้ครบถ้วน หากคุณมีทนายความ เราช่วยแจ้งทนายให้คุณได้ แต่ถ้าไม่มี เราก็จะหาให้ คุณเลือกเอาเองแล้วกัน”

หม่าหลันโพล่งออกมา: "ฉันอยากโทรหาครอบครัวของฉัน ฉันจะโทรหาลูกสาวกับลูกเขย!"

เมื่อเห็นว่าหม่าหลันต้องการติดต่อครอบครัวของเธอ ตำรวจหญิงจึงพยักหน้า”ได้ คุณมีสิทธิ์ติดต่อครอบครัวและขอให้ครอบครัวหาทนายมาให้ได้”

หลังจากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ยื่นให้หม่าหลัน เอ่ยพูดว่า “จำไว้ว่า คุณโทรหาได้แค่ครอบครัวหรือทนายเท่านั้น ถ้าคุณโทรหาเพื่อนร่วมแก๊งเพื่อส่งสัญญาณล่ะก็ คุณได้รับโทษอีกหลายเท่าแน่!”

หม่าหลันร้องไห้และพูดออกมาว่า "ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง! ก็บอกแล้วไง ว่าฉันถูกใส่ร้าย ฉันถูกหลอกใช้ เพื่อนร่วมแก๊งบ้าบออะไรล่ะ!”

ตำรวจหญิงพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณถูกใส่ร้ายหรือถูกหลอกใช้จริงหรือไม่นั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินของฉันหรือคุณ ทุกอย่างต้องรอตัดสินตอนขึ้นศาลเท่านั้น”

หม่าหลันเหลือบมองตำรวจหญิงอย่างโกรธจัด จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเซียวชูหรัน

เมื่อเซียวชูหรันรับสาย ประโยคแรกที่เอ่ยถามหม่าหลันก็คือ "แม่ขึ้นเครื่องบินแล้วหรือยัง?"

อันที่จริงเย่เฉินได้ยินสิ่งที่หม่าหลันพูดทางโทรศัพท์แล้ว

ในตอนนี้เอง เขาก็นึกขึ้นได้ทันที ว่าก่อนหน้านี้ เหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับครอบครัวคุณเฉินอะไรนั่น ดูจากตอนนี้ เหมือนว่าครอบครัวของเธอจะเป็นเพียงนักแสดงที่ให้ความร่วมมือกับการแสดงของเธอเป็นอย่างดี

บทบาทของคนที่ประสบความสำเร็จ และการต้อนรับที่กระตือรือร้น ก็เป็นแค่ตัวละครและฉากที่สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงคนอื่น

และเหตุผลที่คุณเฉินมีความกระตือรือร้นกับหม่าหลันขนาดนั้น นั่นก็เพราะต้องการที่จะหลอกใช้หม่าหลันให้ขนย้ายของผิดกฎหมายให้