ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4627
เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนี้ ก็เอ่ยพูดขึ้นทันทีว่า “แล้วมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ เอาเวลาไปตามจับจงชิวฮวาสิ!!! เธอเพิ่งออกจากสนามบินไปได้ไม่ไกลนัก ยังไม่ถึงชั่วโมงน่าจะยังไม่ออกจากนิวยอร์ก ถ้าจับตัวเธอมาได้ และสอบสวนอย่างเคร่งครัด ฉันก็จะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้!”
ตำรวจหญิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่ต้องมาสั่งตำรวจอย่างพวกเราว่าต้องจัดการกับคดียังไงหรอก ตอนนี้เราต้องสอบปากคำคุณให้ครบถ้วน หากคุณมีทนายความ เราช่วยแจ้งทนายให้คุณได้ แต่ถ้าไม่มี เราก็จะหาให้ คุณเลือกเอาเองแล้วกัน”
หม่าหลันโพล่งออกมา: "ฉันอยากโทรหาครอบครัวของฉัน ฉันจะโทรหาลูกสาวกับลูกเขย!"
เมื่อเห็นว่าหม่าหลันต้องการติดต่อครอบครัวของเธอ ตำรวจหญิงจึงพยักหน้า”ได้ คุณมีสิทธิ์ติดต่อครอบครัวและขอให้ครอบครัวหาทนายมาให้ได้”
หลังจากนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ยื่นให้หม่าหลัน เอ่ยพูดว่า “จำไว้ว่า คุณโทรหาได้แค่ครอบครัวหรือทนายเท่านั้น ถ้าคุณโทรหาเพื่อนร่วมแก๊งเพื่อส่งสัญญาณล่ะก็ คุณได้รับโทษอีกหลายเท่าแน่!”
หม่าหลันร้องไห้และพูดออกมาว่า "ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง! ก็บอกแล้วไง ว่าฉันถูกใส่ร้าย ฉันถูกหลอกใช้ เพื่อนร่วมแก๊งบ้าบออะไรล่ะ!”
ตำรวจหญิงพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณถูกใส่ร้ายหรือถูกหลอกใช้จริงหรือไม่นั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินของฉันหรือคุณ ทุกอย่างต้องรอตัดสินตอนขึ้นศาลเท่านั้น”
หม่าหลันเหลือบมองตำรวจหญิงอย่างโกรธจัด จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเซียวชูหรัน
เมื่อเซียวชูหรันรับสาย ประโยคแรกที่เอ่ยถามหม่าหลันก็คือ "แม่ขึ้นเครื่องบินแล้วหรือยัง?"
อันที่จริงเย่เฉินได้ยินสิ่งที่หม่าหลันพูดทางโทรศัพท์แล้ว
ในตอนนี้เอง เขาก็นึกขึ้นได้ทันที ว่าก่อนหน้านี้ เหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับครอบครัวคุณเฉินอะไรนั่น ดูจากตอนนี้ เหมือนว่าครอบครัวของเธอจะเป็นเพียงนักแสดงที่ให้ความร่วมมือกับการแสดงของเธอเป็นอย่างดี
บทบาทของคนที่ประสบความสำเร็จ และการต้อนรับที่กระตือรือร้น ก็เป็นแค่ตัวละครและฉากที่สร้างขึ้นเพื่อหลอกลวงคนอื่น
และเหตุผลที่คุณเฉินมีความกระตือรือร้นกับหม่าหลันขนาดนั้น นั่นก็เพราะต้องการที่จะหลอกใช้หม่าหลันให้ขนย้ายของผิดกฎหมายให้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...