เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4629

เย่เฉินได้ยินเสียงสำนึกผิดของหม่าหลัน จึงพูดเบา ๆ ว่า: “แม่ อย่าเพิ่งพูดอะไรกับพวกเขามาก ผมจะจัดการหาทนายให้ภายในหนึ่งชั่วโมง และส่งไปช่วยจัดการเรื่องทางนั้น”

“โอเค โอเค!” เมื่อหม่าหลันได้ยินเย่เฉินบอกว่า เขาสามารถหาทนายความมาพบได้ภายในหนึ่งชั่วโมง จึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “สมกับเป็นลูกเขยของฉัน ขนาดอยู่ในนิวยอร์กยังมีอิทธิพลมากขนาดนี้!”

ตำรวจหญิงข้างๆ พูดขึ้นว่า "หมดเวลาแล้ว ขอโทรศัพท์คืน"

หม่าหลันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้า และเมื่อกำลังจะส่งโทรศัพท์คืน ก็ไม่ลืมที่จะพูดเสียงดังว่า “ลูกเขย แม่ฝากความหวังไว้ที่แกนะ!

จากนั้นตำรวจก็กดวางสายโทรศัพท์

ทางด้านนี้ เสี่ยวชูหรันร้องไห้ และถามเย่เฉินว่า “ที่รัก คุณคิดจะทำยังไงต่อไป...”

เย่เฉินพูดเบา ๆ : “ผมจะพาคุณกลับไปที่พรอวิเดนซ์ก่อน พรุ่งนี้วันจันทร์คุณยังมีเรียน ดังนั้น ช่วงสองสามวันนี้คุณไปเข้าเรียนตามปกติได้เลย ส่วนเรื่องของแม่ที่นิวยอร์ก เดี๋ยวผมจัดการเอง”

เซียวชูหรันสะอื้น "อะไรกัน? ฉันจะไปมีกระจิตกระใจเรียนได้ยังไง..... เรากลับไปนิวยอร์กตอนนี้กันเถอะ..."

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง: “ชูหรัน ผมจะพูดตามตรงนะ คุณอยากฟังหรือเปล่า”

เซียวชูหรันรีบพูด “ที่รัก คุณพูดมาเลย..…”

เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง: “เรื่องที่แม่กำลังเผชิญ คุณช่วยอะไรไม่ได้หรอก ถ้าคุณติดตามผมไปที่นิวยอร์ก มันจะไม่มีผลในเชิงบวกใดๆ นอกจากสร้างปัญหาให้มีมากกว่าเดิม”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน