เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4630

เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างน่าสงสารว่า "ที่รัก ฉันฝากแม่ด้วยนะ….ขอร้องล่ะคุณต้องช่วยเธอออกมาให้ได้นะ…..”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดเบา ๆ “ที่รัก ไม่ต้องกังวล แม่จะไม่เป็นอะไรแน่นอน”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็เอ่ยกำชับว่า “ที่รัก อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร แม้กระทั่งพ่อ ถ้าพ่อถาม คุณก็บอกว่าแม่ไปเที่ยวกับกลุ่มทัวร์ แต่ผมคิดว่าพ่อคงไม่ถามถึงเธอหรอก ดีไม่ดีเขาคงไม่คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาคงเพลินอยู่กับการแลกเปลี่ยนที่เกาหลีอยู่”

เซียวชูหรันรู้ความเป็นไปของความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่เป็นอย่างดี ดังนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และกล่าวว่า “พ่อของฉันคาดหวังอะไรไม่ได้หรอก เขาไปแลกเปลี่ยน ไม่แน่อาจจะสร้างสัมพันธ์กับน้าหานคนนั้น ก่อนหน้านี้เห็นมีติดต่อกันอยู่นี่….”

เย่เฉินรีบพูดว่า: “เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องพวกนี้ เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการหาวิธีพาแม่ออกมา”

“ใช่...” เซียวชูหรันพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และกล่าวว่า “ที่รัก รีบไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคุณ ให้ส่งทนายไปที่นั่นเถอะ..…”

“ได้” เย่เฉินพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเฟ่ยเจี้ยนจง

เหตุผลที่ไม่โทรหาเฟ่ยเข่อซิน ก็เพราะว่ามีภรรยาอยู่ข้างๆ และเขาจึงจะรู้สึกว่าควรกันไว้ดีกว่าแก้

เฟ่ยเจี้ยนจงไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะโทรหาตัวเอง เขารู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย จากนั้นก็กดรับโทรศัพท์ และถามว่า "คุณเย่ มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า?"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน