ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4630
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็มองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างน่าสงสารว่า "ที่รัก ฉันฝากแม่ด้วยนะ….ขอร้องล่ะคุณต้องช่วยเธอออกมาให้ได้นะ…..”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดเบา ๆ “ที่รัก ไม่ต้องกังวล แม่จะไม่เป็นอะไรแน่นอน”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็เอ่ยกำชับว่า “ที่รัก อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร แม้กระทั่งพ่อ ถ้าพ่อถาม คุณก็บอกว่าแม่ไปเที่ยวกับกลุ่มทัวร์ แต่ผมคิดว่าพ่อคงไม่ถามถึงเธอหรอก ดีไม่ดีเขาคงไม่คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาคงเพลินอยู่กับการแลกเปลี่ยนที่เกาหลีอยู่”
เซียวชูหรันรู้ความเป็นไปของความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่เป็นอย่างดี ดังนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ และกล่าวว่า “พ่อของฉันคาดหวังอะไรไม่ได้หรอก เขาไปแลกเปลี่ยน ไม่แน่อาจจะสร้างสัมพันธ์กับน้าหานคนนั้น ก่อนหน้านี้เห็นมีติดต่อกันอยู่นี่….”
เย่เฉินรีบพูดว่า: “เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องพวกนี้ เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการหาวิธีพาแม่ออกมา”
“ใช่...” เซียวชูหรันพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และกล่าวว่า “ที่รัก รีบไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคุณ ให้ส่งทนายไปที่นั่นเถอะ..…”
“ได้” เย่เฉินพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเฟ่ยเจี้ยนจง
เหตุผลที่ไม่โทรหาเฟ่ยเข่อซิน ก็เพราะว่ามีภรรยาอยู่ข้างๆ และเขาจึงจะรู้สึกว่าควรกันไว้ดีกว่าแก้
เฟ่ยเจี้ยนจงไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะโทรหาตัวเอง เขารู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย จากนั้นก็กดรับโทรศัพท์ และถามว่า "คุณเย่ มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า?"
เมื่อเฟ่ยเจี้ยนจงได้ยินเรื่องนี้ เขาก็เอ่ยรับรองออกมาว่า "ไม่ต้องกังวล คุณเย่ ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้คุณเอง!"
เย่เฉินตอบอืม และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนคุณท่านเฟ่ยด้วย!”
เฟ่ยเจี้ยนจงกล่าวด้วยความกังวลใจ: "คุณเย่ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก เป็นเกียรติของผมมากกว่า ที่ได้ช่วยเหลือคุณ!"
เย่เฉินพูดอย่างเรียบนิ่ง “ เอาเป็นว่า ผมจะพาภรรยากลับไปที่พรอวิเดนซ์ก่อน แล้วจึงจะกลับไปที่นิวยอร์ก ซึ่งอาจจะใช้เวลาอย่างน้อยสี่หรือห้าชั่วโมง ดังนั้นผมจึงต้องขอรบกวนคุณท่านเฟ่ยส่งเฮลิคอปเตอร์มารับผมหน่อย เดี๋ยวผมส่งพิกัดตำแหน่งให้ พาภรรยาของผมไปส่งที่พรอวิเดนซ์ก่อน แล้วค่อยพาผมกลับไปที่นิวยอร์ก”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...