ตำรวจผิวขาวอีกคนพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องกับของเถื่อนมากถึงห้ากิโลกรัม และผู้พิพากษาจะไม่อนุญาตให้ประกันตัวเด็ดขาด หากจับคนร้ายที่อยู่ข้างหลังไม่ได้ เธอจะถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตโดยไม่มีทัณฑ์บนอย่างแน่นอน ทั้งชีวิตนี้ก็อย่าคิดที่จะออกไปไหนอีกเลย"
เพื่อนร่วมงานคนก่อนที่ตามไป บอกกับจิมมี่ เวย์นว่า:"จิมมี่ เมื่อกี้นายลงมือแรงเกินไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้อายุมากพอแล้ว ถ้านายหักซี่โครงของเธออีกสักสองสามซี่ อาจถึงตายได้"
จิมมี่ เวย์นพูดอย่างเหน็บแนม:"ยัยนั้นอ้างว่าเป็นแม่ของกู กูไม่อัดจนไส้แตกก็ถือว่าอดกลั้นแล้ว!"
ชายคนนั้นพูดอย่างเคร่งขรึม:"ต่อไปนายควรพยายามควบคุมให้มากที่สุด เรื่องของมินนีแอโพลิสนายก็รู้ ในกรณีนี้ ระมัดระวังหน่อยก็ดี และนายต้องระวังด้วย หากทนายความของเธอรู้ ถึงตอนนั้นนายอาจจะโดนฟ้องมากได้"
"ขี้หมา"จิมมี่ เวย์นพูดอย่างดูถูก:"ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นทำอะไรไม่ได้เลย เธอเป็นคนหัวเซี่ย และไม่มีทางจ้างทนายความชั้นยอดในนิวยอร์กได้ หากเป็นทนายความที่ได้รับมอบหมายจากสวัสดิการสาธารณะ ฉันมี 10,000 วิธีที่จะให้พวกเขาหุบปาก"
เขาพูดอย่างภาคภูมิว่า:"ฉันขอสอนประสบการณ์ให้พวกนาย คนแบบนี้ชอบทำให้ตัวเองแข็งแกร่งมากทันทีที่มา และพยายามทำให้อีกฝ่ายตกใจทันที แต่แท้จริงแล้วยิ่งต้องจัดการกับคนประเภทนี้มากเท่าไหร่ เราก็ต้องยิ่งแข็งแกร่งขึ้น และต้องหาโอกาสใช้วิธีการที่รุนแรงด้วย ตราบใดที่คุณบอกให้เธอรู้ว่าเธอเจอกับคนแกร่ง เธอจะกลายเป็นคนซื่อสัตย์มากกว่าหมาปั๊กทันที! ครั้งต่อไปนายทำดีกับเธอเล็กน้อย เธอจะกระดิกหางมาหานายอย่างประจบเลย"
ฝูงชนพากันหัวเราะคิกคัก
ในเวลานี้ ประตูถูกผลักเปิดออก ชายวัยกลางคนที่อ้วนเล็กน้อยเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วพูดเสียงดังทันทีที่เข้าประตูว่า:"พวก ฉันกับเมียเพิ่งสั่งโทมาฮอว์คมาจากร้านสเต็ก ยังไม่ทันกิน ก็ได้ยินมาว่าพวกนายได้คลี่คลายคดีใหญ่ ทำได้ดีมาก!"
เมื่อทุกคนเห็นหัวหน้าย่อยมา ต่างพากันดีใจ
ทุกคนมองตามเสียง และเห็นรถลีมูซีน Mercedes-Benz Maybach สีดำมาหยุดที่ประตูสถานีตำรวจ
ตำรวจใกล้ประตูเลิกคิ้ว ผิวปาก และโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น:"พวก ดูเหมือนจะมีคนใหญ่โตมา!"
หัวหน้าย่อยมองออกไปนอกประตูในเวลานี้ และเมื่อเห็นมายบัคหยุดที่ประตู เขาลุกขึ้นยืนตัวตรงทันที และขณะจัดเสื้อผ้า เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า:"หัวหน้าตำรวจเมืองมารึเปล่า? หรือสมาชิกสภามาก็ไม่แน่นะ พวก จัดเสื้อผ้าให้ดี และคนใหญ่โตมาถึง บางทีนักข่าวก็อาจจะมาถึงแล้ว!"
ทุกคนตื่นเต้นทันที และหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า:"เร็วเร็ว รีบจัดการทำพิซซ่าและนักเก็ตไก่ทอดบนโต๊ะ อย่าให้สื่อถ่ายได้!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...