ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4635
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนที่รับผิดชอบในการสอบสวนจำเจมส์ ไวต์ได้ทันที ทั้งสองตกใจจนพูดไม่ออก เพื่อนร่วมงานที่เปิดประตูจึงรีบพูดว่า:"ออกมาเร็ว ให้คุณไวต์คุยกับลูกค้าเป็นการส่วนตัว"
ทั้งสองพยักหน้าอย่างรวดเร็ว หยิบบันทึกและวิ่งออกไปทางประตู
เจมส์ ไวต์พูดกับตำรวจที่อยู่ข้างๆ ว่า:"ลูกความของฉันไม่เข้าใจกฎหมายอเมริกัน แถมไม่รู้ภาษาด้วย และไม่เห็นทนายของเธอ ดังนั้นถ้าการบันทึกของพวกคุณมีองค์ประกอบที่คุกคามหรือจูงใจ ถือว่าเป็นโมฆะไปเลยดีกว่า อย่าให้ฉันจับอะไรได้ ไม่งั้นฉันจะเสนอข้อสงสัยต่อศาลแน่!"
หลายคนรู้สึกกดดันเล็กน้อยทันที
สำหรับตำรวจทุกคน เจมส์ ไวต์เป็นเหมือนครูสอนการอ่านที่ชอบจับผิดมากที่สุดในการสอบ บางครั้ง คุณคิดว่าคุณตอบได้อย่างไม่มีที่ติ แต่พอตกอยู่ในมือของเขา ยังคงสามารถพบปัญหาเล็กๆ แล้วปฏิเสธความพยายามทั้งหมดของคุณ
ดังนั้นหลายคนจึงประหม่ามากในเวลานี้ โดยเฉพาะหม่าหลันยังซี่โครงหักอีก พอเจมส์ ไวต์มา ก็ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นการยอมไปเลย
หม่าหลันได้ยินไม่ค่อยชัด ชายที่พูดเสียงแข็งคนนี้ น่าจะเป็นทนายที่ลูกเขยรักของเธอหามาให้ตน ทันใดนั้นก็รู้สึกเจอตัวช่วยแล้ว จึงร้องออกมาอย่างดีใจ และพูดเสียงดัง:"ช่วยด้วย ทนาย ตำรวจอัดคน อัดจนซี่โครงฉันหัก!"
เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจจีนทั้งสองได้ยิน ก็ประหม่าจนเหงื่อตกทันที
เพื่อตอบสนองครอบครัวชาวจีนชั้นยอดอย่างตระกูลเฟ่ย เจมส์ ไวต์ได้เรียนรู้ภาษาจีนอย่างคล่องแคล่วมายาวนาน
ในเวลานี้ เขาสติล่องลอยโดยสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
ตอนนี้หัวหน้าย่อยไม่กล้าทำให้เรื่องใหญ่ จึงรีบพูดว่า:"คุณไวต์ ผู้หญิงคนนี้ได้รับบาดเจ็บ สาเหตุหลักมาจากการเสียดสีในกระบวนการบังคับใช้กฎหมาย และคนของเราก็ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเธอ คิดว่าไม่มีอะไรร้ายแรง ก็แค่ต้องกินยาภายหลังก็ได้แล้ว……"
เจมส์ ไวต์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา:"มีใครในพวกคุณมีคุณสมบัติที่จะประกอบวิชาชีพเวชกรรม? รวมทั้งคุณด้วย หัวหน้าผู้ทรงเกียรติ!"
"เอ่อ……"หัวหน้าย่อยพูดอย่างลำบากใจ:"พวกเราล้วนเป็นตำรวจ ไม่มีคุณสมบัติที่จะประกอบวิชาชีพเวชกรรม……"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...