ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4636
เจมส์ ไวต์พูดอย่างเฉียบขาดว่า:"ถ้าไม่มีคุณสมบัติในการฝึกแพทย์ ทำไมพวกคุณถึงคิดว่าอาการบาดเจ็บของลูกค้าฉันถึงไม่ร้ายแรงล่ะ? ! หรือว่าดวงตาของคุณมีเกรด CT ทางการแพทย์ทั้งหมดเหรอ? ถ้าลูกค้าของฉันมีเลือดออกภายในหรืออวัยวะภายในแตก พวกคุณจะรับความรับผิดชอบนี้ได้ไหม? ! "
ตำรวจทุกคนมองหน้ากันไม่รู้จะตอบอย่างไร
ในเวลานี้ เจมส์ ไวต์พูดต่อว่า:"คุณบังคับใช้กฎหมายอย่างรุนแรง ดูหมิ่นกฎหมาย และเหยียดหยามชีวิต ซึ่งทำให้ความเข้าใจของฉันเกี่ยวกับตำรวจนิวยอร์กเปลี่ยนใหม่ไปเลย!"
พูดไป เขาเปลี่ยนเรื่อง และพูดรุนแรงขึ้น:"เนื่องจากลูกค้าของฉันเป็นคนเอเชีย ดังนั้นฉันขอให้คุณแสดงกรณีก่อนหน้านี้ของพวกคุณ ในการจัดการกับผู้ต้องสงสัยคนอื่น ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บ หากพบว่าพวกคุณแค่มุ่งเป้าไปที่ลูกค้าของฉันเท่านั้น หากลูกค้าของฉันไม่ได้เข้ารับการรักษา งั้นฉันก็มีเหตุผลที่จะสงสัยว่า พวกคุณเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติกับคนเอเชีย!"
"เชี่ย……"
ในเวลานี้ หัวหน้าย่อย มีคำว่าเยดแม่ง10,000 ตัววิ่งผ่านไปมาในหัวใจของเขา
"นี่มันสถานการณ์บ้าบออะไรกัน ไอ้หมาบ้าเจมส์ ไวต์ตัวนี้จะเพิ่มระดับการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติ แค่ประโชคสองประโยคได้อย่างไร? ! "
ในสหรัฐอเมริกา สิ่งที่ตำรวจกลัวที่สุดคือคำว่า"การเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติ"
เมื่อไปถึงระดับของคำสี่คำนี้ เรื่องมันจะเพิ่มขึ้นเป็นระดับที่จริงจังที่สุดทันที
"ประการที่สอง ฉันต้องรู้ว่าผู้ต้องสงสัยที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อถูกจับกุมมีกี่คนถูกส่งไปหาหมอทันเวลา และมีกี่คนที่ส่งไปหาหมอไม่ทันเวลาเหมือนลูกค้าของฉัน"
"สุดท้ายฉันต้องรู้ว่าคนที่ส่งไปหาหมอทันเวลา เป็นคนผิวขาวกี่คน? มีคนผิวสีอยู่กี่คน? และคนที่ไม่ส่งไปหาหมอทันเวลา มีคนผิวขาวกี่คน? มีคนผิวสีกี่คน? คุณต้องให้ข้อมูลนี้แก่ฉันโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นฉันจะประท้วงไปที่สถานีตำรวจเมืองทันที และแจ้งสมาชิกรัฐสภาที่ใส่ใจ เกี่ยวกับการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติมากที่สุด!"
"ให้ตายสิ……"หัวหน้าย่อยเพียงรู้สึกว่าตับของเขาสั่น
"เป็นหมาบ้าเจมส์ ไวต์จริงๆ ! ไม่มีจุดอ่อนที่เขาหาไม่เจอ……"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...