ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 464

บทที่ 464

ทุกคนรวมตัวกันเดินเข้าไปในโรงเรียน ระหว่างทางมีคนถามโจวชิ่งว่า "เมื่อกี้นี้พวกคุณกำลังคุยอะไรกันเหรอ ดูพวกคุณพูดกันอย่างดุเดือดมาก"

โจวชิ่งหัวเราะและพูดว่า "ผมกำลังพูดถึงหานเหม่ยฉิง จริงสิ วันนี้เหม่ยฉิงไม่มาเหรอ?"

มีคนยิ้มและพูดว่า "เซียวฉางควนเขายังไม่ถาม แล้วนายตื่นเต้นไปทำไม?"

โจวชิ่งหัวเราะและพูดว่า "นี่ผมก็ถามแทนฉางควนเขาไง ยังไงเหม่ยฉิงก็เป็นรักแรกของฉางควน ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ ฉางควนลืมเธอแล้วหรือยัง"

พันหยวนหมิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด มองจากมุมมองของเซียวฉางควนในวันนี้ที่กำลังลำบาก เกรงว่าตลอดชีวิตนี้เขาก็คงลืมหานเหม่ยฉิงไม่ลง"

“ อ๋อ? มีอะไรเหรอ?” จู่ๆก็มีคนถามขึ้นอย่างสงสัย

พันหยวนหมิงเปิดปากพูด "รอเข้าห้องเรียนแล้ว ผมค่อยเล่ารายละเอียดให้พวกคุณ"

เซียวฉางควนพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี "ทำไมถึงเก็บความลับไม่อยู่ขนาดนี้? ไม่พูดก็ไม่มีใครบอกว่าคุณเป็นใบ้"

พันหยวนหมิงหัวเราะเฮอเฮอสองครั้งและพูดว่า "แต่ผมอยากพูด คุณยุ่งอะไรด้วย?"

เมื่อเดินเข้ามาห้องเรียน ทุกคนมองไปที่สถานที่ที่พวกเขาไม่ได้มาหลายปี นึกถึงช่วงเวลาดีๆในมหาวิทยาลัย ขณะนั้นหลายคนก็น้ำตาไหลออกมา

พันหยวนหมิงนั่งลงตรงที่นั่งของเขา เสียงทอดถอนหายใจ แล้วค่อยพูดกับเพื่อนนักเรียนเก่าแก่ว่า "ถ้าพูดน่าเกียจหน่อย ในตอนนั้นหานเหม่ยฉิงก็เพื่อหาเกาะกำบังไว้ ถึงได้คบหากับเซียวฉางควน รอเรียนจบ คนเขาก็บินตรงไปอเมริกาแล้ว”

พูดแล้ว พันหยวนหมินก็พูดอีก "ผมได้ยินมาว่า แม่ของหานเหม่ยฉิงก็เหมือนจะไม่ชอบเขา ดังนั้นในหลายปีที่ผ่านมาในสังคมเขาไม่มีอะไรที่ประสบความสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่ง่ายเลยนะที่จะให้กำเนิดลูกสาวที่สวยงาม หวังว่าจะใช้ลูกสาวมาฟื้นตัว ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายกลับหาได้ไอ้ขยะมาแต่งเข้าบ้าน ตามที่เขาว่ากันลูกเขยคนนี้ ก็คือเด็กกำพร้าที่เกาะลูกสาวคนเดียวกิน ดังนั้นเทียบพวกเรานักเรียนทุกคน ตอนนี้เขาน่าอนาถมากเลย "