หัวหน้าย่อยรู้สึกประหม่าอยู่พักหนึ่ง และคิดในใจว่า:"ที่เจมส์ ไวต์พูดนั้น เขาน่าจะได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่นให้ช่วยหม่าหลันให้พ้นจากอาชญากรรม และลูกความของเขาจะต้องร่ำรวยและมีอำนาจ เผด็จการแน่ๆ หรือว่าข้างหลังหม่าหลันจะมีคนใหญ่โตที่สุดยอดมากๆ?"
คิดอย่างนี้ เขาก็รู้สึกอึดอัดในหัวใจ เลยได้แต่เยาะเย้ยว่า:"คุณไวต์ ตามระเบียบ ถึงแม้คุณจะให้คุณหม่าไปโรงพยาบาลอื่น ก็ต้องให้ตำรวจไปกับคุณด้วย คุณก็รู้ว่าตอนนี้คุณหม่ายังเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาญา และเราไม่สามารถปล่อยให้เธอพ้นสายตาของเราได้"
เจมส์ ไวต์พูดอย่างเย็นชา:"ฉันไม่ต้องการให้คุณเตือนฉัน เรื่องสามัญสำนึกทางกฎหมายขั้นพื้นฐานนี้ แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจในฐานะผู้ปกป้องความยุติธรรม และความยุติธรรมของกฎหมายได้ดูถูกบทบัญญัติของกฎหมาย และความศักดิ์สิทธิ์ของสิทธิมนุษยชน มันน่าผิดหวังอย่างยิ่งจริงๆ!"
ใบหน้าของหัวหน้าย่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงไปขาว และพูดอย่างลำบากใจว่า:"คำวิจารณ์ของนายไวต์นั้นถูกมาก ผมจะกระตุ้นให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของผม ให้นิสัยแย่ๆ ก่อนหน้านี้ไปอย่างแน่นอน!"
เจมส์ ไวต์เมินเขา มองหม่าหลัน แล้วพูดภาษาจีนเบา ๆ ว่า:"คุณหม่า เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล และผมจะจัดห้องที่ดีที่สุดให้คุณที่โรงพยาบาล รับรองว่าคุณจะได้สภาพแวดล้อมการรักษาเปรียบได้กับโรงแรมห้าดาว"
เมื่อหม่าหลันได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจ และรีบพูดว่า:"ขอบคุณมาก คุณทนาย!"
เจมส์ ไวต์พูดอย่างจริงจัง:"คุณหม่า ต่อจากนี้ไป ผมจะเป็นทนายความส่วนตัว และผู้ช่วยส่วนตัวของคุณ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมมาก"
หม่าหลันไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจมส์ ไวต์ ผู้ซึ่งสามารถทำให้คนทั้งสถานีตำรวจตกตะลึงจนหน้าซีดนั้น จะสุภาพกับตัวเองมาก
เธออดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ:"ไม่นึกเลยว่าลูกเขยที่ดีของฉัน เย่เฉินจะมีอำนาจมากขนาดนี้ แม้แต่ในนิวยอร์ก เขาก็มีเครือข่ายที่แข็งแกร่งเช่นนี้ และแค่โทรกริ๊งเดียวก็จัดไว้ให้ฉันได้ ดูเหมือนว่าฉันจะได้ทนายที่เก่งกาจเช่นนี้ ครั้งนี้ฉันน่าจะออกไปได้แล้ว……"
ก่อนการพิจารณาคดี ผู้พิพากษาจะตัดสินว่าหม่าหลันจะได้รับการประกันตัวหรือไม่ โดยพิจารณาจากพฤติการณ์ทั่วไปของคดี
หากมีการประกันตัว ผู้พิพากษาจะให้เงินประกัน และตราบใดที่เงินยังมีอยู่ บุคคลนั้นก็สามารถคืนอิสรภาพได้ชั่วคราว
แต่ว่า จากข้อมูลของเจมส์ ไวต์ ปริมาณของเถื่อนที่เกี่ยวข้องกับคดีของหม่าหลันนั้นมากเกินไป ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วการประกันตัวจึงเป็นไปไม่ได้
ซึ่งหมายความว่าหลังการพิจารณาคดี หม่าหลัน จะถูกควบคุมตัวชั่วคราวในสถานกักกัน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...