เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง:"คุณช่วยฉันตรวจสอบพรอวิเดนซ์ คนจีนที่ชื่อเฉินลี่ผิง อายุประมาณห้าสิบ คนนี้น่าจะใช้ตัวตนปลอม แต่เธอกลับใช้ตัวตนปลอมนี้ ใช้ชีวิตในพรอวิเดนซ์ จะต้องทิ้งร่องรอยไว้อย่างแน่นอน ดังนั้นฉันต้องการให้คุณช่วยฉันหาที่อยู่ปัจจุบันของบุคคลนี้โดยเร็วที่สุด"
พูดจบ เย่เฉินสั่งอีกว่า:"นอกจากนี้ แก๊งของพวกเขาน่าจะมีผู้ติดต่อในนิวยอร์กด้วย คุณหาวิธีตรวจสอบกล้องวงจรปิดของสนามบิน แล้วดูว่าคนที่มารับแม่ยายของฉันเป็นใครกันแน่ และหาวิธีหาที่อยู่ของเธอ ดีที่สุดที่ก็จับคนมาเลย"
"ไม่มีปัญหา!"ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ลังเล:"ไม่ต้องกังวล คุณเย่ ให้ผมจัดการทุกอย่างได้เลย!"
เย่เฉินรู้ดีว่า เฉินลี่ผิงจะหาวิธีจับตามองทุกย่างก้าวของหม่าหลันอย่างแน่นอน ตอนนี้หม่าหลันถูกจับ และขาดการติดต่อกับเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงตื่นตัวและตระหนักว่าหม่าหลันเกิดอุบัติเหตุ ในกรณีนี้พวกเขาจะอพยพออกจากที่ที่อาศัยอยู่เดิมในเวลาที่สั้นที่สุด
ดังนั้น จึงไม่น่าเป็นไปได้มากที่จะไปหาเฉินลี่ผิงที่โพรวิเดนซ์ตอนนี้ ได้แต่ให้คนของสำนักว่านหลง ตามหาเธอจากเบาะแสที่เธอทิ้งไว้
ส่วนผู้ติดต่อของหม่าหลันในนิวยอร์ก ไม่ว่าหม่าหลันจะประสบอุบัติเหตุหรือไม่ก็ตาม เธอจะหนีจากที่เกิดเหตุโดยเร็วที่สุด ดังนั้นความเป็นไปได้ที่อยากจะจับใครคนได้ทันที จึงน้อยมาก
โดยรวมแล้วเรื่องนี้ จะไม่สามารถเร่งได้ ได้แต่พยายามหาทางจับกุมคน และมั่นใจว่าหม่าหลันจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นในนั้น
เมื่อสำนักว่านหลงเปิดเผยเบาะแสทั้งหมด แล้วจึงจับกุมผู้กระทำผิดทีละคน ความสงสัยของหม่าหลันก็จะหมดไป และเมื่อถึงเวลานั้น เธอก็จะได้รับอิสรภาพกลับคืนมา
......
หม่านหยิงเจี๋ยพูดอย่างลำบากใจ:"ป้าเหมย พูดตามตรง ปมคิดมาตลอดว่าหม่าหลันคนนี้ไม่น่าเชื่อถือ ไม่ใช่ว่าเธอทะเลาะเพื่อแย่งผลประโยชน์กัน ผมแค่รู้สึกว่านังนี้เหลิงจนเกินตัวมาก คนที่ชอบอวดดีเหมือนเธอ ในตัวมีความเข้าในสถานการณ์อย่างธรรมชาติ"
เฉินลี่ผิงถามด้วยใบหน้าเย็นชา:"ความเข้าในสถานการณ์ธรรมชาติคืออะไร?"
หม่านหยิงเจี๋ยโพล่งออกมา:"ก็คือคนที่มีแนวโน้มที่จะเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย! ตัวอย่างเช่นถ้า 10,000 คนกำลังเดินอยู่บนถนน และก้อนอิฐตกลงมาจากท้องฟ้า ความน่าจะเป็นที่จะชนอีก 9,999 คนคือ 50% และความน่าจะเป็น 50% ที่เหลือคือการโยนโดนเธอ"
เฉินลี่ผิงตะโกนอย่างแรง:"ฉันให้แกมาพูดทีหลังเหรอ? ก่อนหน้านี้แกไปทำอะไร? ครั้งก่อนหม่าหลันมาทานข้าว ทำไมแกไม่พูดอะไรหลังจากที่เธอไปแล้ว? โอ้ ตอนนี้แกดันมารู้แล้วเฉยเลย รอวันไหนแกถูกรถชนตายขณะเดิน ฉันมาบอกว่าฉันรู้ว่าแกจะถูกรถชนตายอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นจะชุบชีวิตแกกลับคืนมาได้ไหม, พูดไร้สาระไปเพื่ออะไร?"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...