ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4643
เมื่อหม่านหยิงเจี๋ยเห็นเฉินลี่ผิงโกรธ ก็หดคออย่างรวดเร็ว:"ขอโทษครับป้าเหมย…...ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ……"
เฉินลี่ผิงไม่อยากแม้แต่จะมองเขา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ดึงการ์ดออกมา แล้วโยนโทรศัพท์ออกไปนอกหน้าต่าง
หลังจากนั้น เฉินลี่ผิงพูดกับหม่านหยิงเจี๋ยว่า:"ขับต่อไปอีก 20 กิโลเมตร แล้วเลี้ยวไปทางทิศใต้"
หม่านหยิงเจี๋ยถามด้วยความประหลาดใจ:"ป้าเหมย จะไปหลบภัยที่แอตเทิลไม่ใช่เหรอ? ไปทางใต้ทำไม?"
เฉินลี่ผิงพูดอย่างเย็นชา:"ฉันจะไปเม็กซิโก เรื่องของหม่าหลันจบแล้ว เรื่องของลูกชายพี่โจว จะต้องไม่ผิดพลาด!"
เมื่อเย่เฉินรีบกลับไปที่นิวยอร์ก เป็นเวลากลางคืนแล้ว
เนื่องจากเฟ่ยเข่อซินอัญเชิญเขาให้อยู่ในบ้านเฟ่ยชั่วคราว ก่อนที่เขาจะมาถึงนิวยอร์ก เย่เฉินจึงตกลง
ถึงจะไปโรงแรมชั่วคราว ก็มีความไม่สะดวกหลายอย่าง พักบ้านเฟ่ยชั่วคราวอาจจะสะดวกกว่า
เมื่อเฮลิคอปเตอร์มาถึงบ้าน ตระกูลเฟ่ยก็ออกมาต้อนรับอีกครั้งอย่างเรียบร้อย
ยังคงนำโดยเฟ่ยเจี้ยนจง และเฟ่ยเข่อซิน รอการมาเยือนของเย่เฉินอีกครั้ง
ทันทีที่เจอกัน เฟ่ยเจี้ยนจงก้าวไปข้างหน้า โดยมีเฟ่ยเข่อซินพยุง และกล่าวอย่างเคารพว่า:"คุณเย่ ผมจัดงานเลี้ยงไว้แล้วครับ คิดว่าไปๆ มาๆ คุณคงจะไม่มีเวลากินข้าว งั้นไปทานอาหารที่ห้องอาหารก่อน คุณคิดว่าไงครับ?"
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดนิ่งๆ:"ผมได้สั่งให้ว่านพั่วจวินแก้ปัญหานี้แล้ว ดังนั้นคุณท่านเฟ่ยไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ครับ"
เฟ่ยเจี้ยนจงตระหนักได้ทันที และพูดอย่างรวดเร็วว่า:"ถ้ามีคุณว่านออกโรง เรื่องนี้ต้องแก้ไขได้ดีแน่นอน ผมก็จะได้วางใจ"
เย่เฉินพยักหน้า นึกอะไรขึ้นได้ และถามเขาว่า:"คุณเฟ่ย เท่าที่คุณรู้ ช่วงนี้เรื่องเพื่อนร่วมชาติทำร้ายเพื่อนร่วมชาติในสหรัฐอเมริกา มีมากไหม?"
เฟ่นเจี้ยนจงยิ้มอย่างลำบากใจ และพูดอย่างจริงจัง:"เยอะสิ จะไม่เยอะได้ไง จริงๆ แล้วเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาในสหรัฐอเมริกามาตลอด......"
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดอีกว่า:"แน่นอน ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมชาติชาวจีนของเราที่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ อันที่จริง ผู้คนจากทุกประเทศมีความคล้ายคลึงกัน"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...