ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4645
เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างเย็นชา:"ก็หมายความว่า สมาชิกหลักขององค์กรนี้มีแพะรับบาปจำนวนมาก ทุกครั้งที่เกิดอุบัติเหตุ จำเป็นต้องลากกลุ่มคนออกไปรับผิดเท่านั้น"
"ใช่"เฟ่ยเจี้ยนจงพูดว่า:"นี่เป็นข้อเสียเปรียบของกฎหมายภายใต้สถานการณ์บางอย่าง ในระดับกฎหมาย โดยทั่วไปคดีสามารถปิดได้ ตราบเท่าที่กระบวนการของตัวเองสามารถเสร็จสิ้นได้ และสุดท้ายก็สามารถมีความสอดคล้องในตัวเองอย่างมีเหตุมีผล เช่นเดียวกับเรื่องของแม่ยายคุณ ถ้าให้ตำรวจสอบสวน บางทีหลังจากจับคนติดต่อได้สองสามคน คนติดต่อเหล่านี้จะรับความผิดทั้งหมดด้วยตัวเอง"
"ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาได้ตั้งข้อโต้แย้งและหลักฐานที่ครบถ้วนแล้ว เพื่อพิสูจน์ให้ตำรวจและผู้พิพากษาได้พิสูจน์อย่างสมบูรณ์ว่า ความจริงเป็นอย่างที่พวกเขาพูด คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้"
"ในกรณีนี้ แม้ว่าคุณจะรู้ว่าพวกเขายังมีผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ตราบใดที่พวกเขากัดฟันไม่บอก คุณก็จะดำเนินการสอบสวนต่อไปได้ยาก สถานการณ์สุดท้ายมักจะเป็นแบบ คนเหล่านี้ถูกรับโทษ เข้าคุกและเรื่องนี้ก็ถือว่าจบลง เมื่อเรื่องมันผ่านไป ผู้บงการเบื้องหลังของพวกเขา จะยังคงเข้ามาแทนที่คนกลุ่มใหม่เพื่อดำเนินธุรกิจของเขาต่อไป นั่นก็คือไฟป่าเผายังไงก็ไม่สิ้น ลมวสันต์ปลุกตื่น"
เย่เฉินขมวดคิ้วและถามว่า:"ประสิทธิภาพของตำรวจอเมริกันต่ำขนาดนั้นเลยเหรอ? จัดการแก๊งอาชญากรจนเกลี้ยงไม่ได้เหรอ?"
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดอย่างขมขื่น:"จัดการจนเกลี้ยงนั้นได้แน่นอน แต่เหตุผลที่จัดการจนเกลี้ยงไม่ได้ เพราะคนอเมริกันชอบที่จะอยู่ร่วมกัน และพวกเขาไม่ได้คิดที่จะจัดการจนเกลี้ยงเลย"
"แต่เมื่ออัตราการเกิดอาชญากรรมในสหรัฐอเมริกาลดลง ความคิดแรกเกี่ยวกับชนชั้นกลางที่ฉลาดเหล่านี้คือ:ในเมื่อปลอดภัยดีมาก แล้วฉันจะเอาเจ้าหน้าที่ตำรวจมากขนาดนั้นทำไม? ที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านี้กินหรือใส่เป็นเงินของฉันทั้งนั้น ถ้าพวกเขาสามารถประหยัดเงินที่ใช้ไป จะสามารถซ่อมแซมถนนที่ไปกลับจากที่ทำงานได้ดีขึ้น การปฏิรูปการประกันสุขภาพ จะสามารถทำได้อย่างมีมนุษยธรรมมากขึ้น และทำไมถึงไม่ประหยัดภาษีนี้เลย เพื่อให้รายได้ของครอบครัวเพิ่มขึ้นแบบแอบแฝง…..."
เมื่อพูดถึงนี้ เฟ่ยเจี้ยนจงยิ้ม และพูดว่า:"ดังนั้น ในดินแดนนี้ ปืนและแก๊งเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ และจะไม่มีวันถูกกำจัด"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...