เย่เฉินหยุดครู่หนึ่งและสั่งว่า:"พั่วจวิน จัดเตรียมหลักฐานเพียงพอ และรายงานต่อตำรวจในประเทศให้เร็ว ครอบครัวของเหมยอวี้เจินช่วยเหมยอวี้เจินปิดบัง และใช้รายได้ที่ผิดกฎหมายของเธอในต่างประเทศ ถือเป็นการฟอกเงินอย่างแน่นอน มันเป็นอาชญากรรม และเมื่อถึงเวลา หลักฐานทั้งหมดจะถูกนำออกไป ผลประโยชน์ที่ผิดกฎหมายทั้งหมดของเธอคงถูกยึด ผู้หญิงคนนี้พยายามหาเงินสกปรกเพื่อใช้จ่ายในครอบครัวของเธอไม่ใช่เหรอ ฉันจะทำให้พยายามทั้งหมดของเธอมากกว่า 20 ปีจนสูญเปล่า!"
"ครับ!"ว่านพั่วจวินพูดโดยไม่ลังเล:"ไม่ต้องกังวล คุณเย่ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้!"
ในขณะนี้ เหมยอวี้เจินเพิ่งตื่นขึ้นในรถ
หม่านจินซานกับหม่านหยิงเจี๋ยผลัดกันขับรถข้ามคืน และขับไปเพียง 1,000 กิโลเมตร ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากชายแดนสหรัฐฯ-เม็กซิโกมากกว่า 2,000 กิโลเมตร
ตามแผนของเหมยอวี้เจิน เธอให้ทั้งสองขับรถไปแอลพาโซในรัฐเท็กซัส จากนั้นไปยังเม็กซิโกด้วยทางบก
เหมยอวี้เจินซึ่งอยู่บนรถทั้งคืน ยังคงมึนงงอยู่บ้างเพราะเธอนอนไม่ค่อยสบาย
จู่ๆ เธอก็นึกถึงตอนที่เธอมาอเมริกาครั้งแรก
ในช่วงสองปีแรกที่มาถึงสหรัฐอเมริกา แม้ว่าตนจะใช้ตัวตนปลอม แต่ก็มีสติสัมปชัญญะหน่อย
แม้ว่าเงินที่ฉันหาได้ในตอนนั้นยังห่างไกลจากความร่ำรวยในสหรัฐอเมริกา แต่ว่า เนื่องจากเป็นพี่เลี้ยงเด็ก นายจ้างจึงให้กินฟรีอยู่ฟรี เงินเกือบทั้งหมดที่ได้ จะถูกส่งกลับไปยังบ้าน ซึ่งไม่เพียงแต่จ่ายหนี้ต่างประเทศที่ยืมระหว่างการลักลอบขนสินค้าได้อย่างรวดเร็ว แต่ยังช่วยให้สภาพความเป็นอยู่ที่ยากจนของครอบครัวดีขึ้นอย่างมาก
แต่เมื่อเหมยอวี้เจินอยู่ในสหรัฐอเมริกาเป็นเวลานาน เธอจึงได้รับอิทธิพลจากสังคมวัตถุนิยมนี้อย่างละเอียด
เธอเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับการปฏิบัติต่อผู้อพยพผิดกฎหมายทีละน้อย
เมื่อพิจารณาถึงเงื่อนไขที่จำกัดของตนเอง นายจ้างต้องตัดสินใจเช่นนั้น
ถ้าราคาคนสองคนเท่ากัน นายจ้างทั้งหมดจะไม่พิจารณาอย่างหลังเลย
ผู้อพยพผิดกฎหมายส่วนใหญ่ สามารถเข้าใจความจริงนี้ได้เช่นกัน แต่เหมยอวี้เจินไม่คิดอย่างนั้น
เธอไม่ได้ตระหนักถึงช่องว่างตามธรรมชาติระหว่างตัวเองกับพี่เลี้ยงที่ถูกกฎหมาย เธอเอาแต่สะสมความแค้นในใจของเธอ และค่อยๆ เพิ่มขึ้นสู่ความเกลียดชัง
ในปีที่สามที่เหมยอวี้เจินมาสหรัฐอเมริกา เกิดเพลิงไหม้ในบ้านของนายจ้างของเธอ ครอบครัวของนายจ้างได้ตายไป 3 คน ซึ่งเป็นคู่หนุ่มสาวในวัยสามสิบและลูกสาวคนโตซึ่งอายุได้ 5 ขวบ ลูกชายคนสุดท้องของพวกเขา ซึ่งตอนนั้นอายุต่ำกว่า 1 ขวบ หายตัวไปในกองไฟ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...