ไฟไหม้ครั้งนั้น เกิดขึ้นจากเหมยอี้เจิน
หลังจากเหมยอวี้เจินวางเพลิง เธอพาเด็กไปยังเมืองอื่นในสหรัฐอเมริกา
เธอมอบให้พ่อค้าคนกลางขายเด็กให้กับคู่รักชาวจีนอายุ 40 ปี ซึ่งไม่สามารถมีบุตรได้ในราคา 30,000 ดอลลาร์
ในขณะนั้น ธุรกรรมนี้เกินราคาตลาดในท้องถิ่นมาก และครั้งหนึ่งผู้ซื้อเคยถอยเพราะราคาที่สูง
แต่เหมยอวี้เจินฉลาดมาก
เธอมองเห็นความหวังที่อยากมีลูกของทั้งคู่ และเห็นว่าทารกอายุ 1 ขวบค่อนข้างคล้ายกับผู้ชาย เธอจึงอธิบายลักษณะของเด็กให้ทั้งคู่ฟัง โดยดูจากลักษณะใบหน้าของเด็ก และบอกว่าเมื่อเด็กโตขึ้น จะต้องคล้ายกับผู้ชายคนนั้นมาก
นอกจากนี้ เหมยอวี้เจินที่ชาญฉลาดยังสะกิดจุดปวดที่ทั้งคู่หวั่นไหวมากที่สุด:เพราะหน้าตาเหมือนกัน ดังนั้นตราบใดที่พวกเขาพาลูกไปอยู่ที่อื่น เมื่อเด็กโตขึ้นจะไม่มีใครสงสัยว่าเด็กนี้ถูกซื้อมา แม้ว่าจะพากลับมาที่บ้านเกิดในประเทศจีนในสามหรือห้าปีก็ตาม จะไม่มีใครสงสัยถ้าบอกว่ามันเป็นลูกของคุณเอง
นอกจากนี้ เธอยังบอกกับคู่รักว่า เด็กที่เธอพามานั้นอายุยังไม่ถึง 1 ขวบ และโตขึ้นจะไม่มีวันจำพ่อแม่แท้ๆ ได้
ใช้คำพูดของเหมยอวี้เจิน ตราบใดที่คุณซื้อเด็กคนนี้ เรื่องสืบทอดตระกูลครอบครัว จะสำเร็จได้ใจขั้นตอนเดียว
ดังนั้น คู่สามีภรรยาที่ถูกเกลี้ยกล่อมจึงเอาเงิน 30,000 ดอลลาร์สหรัฐเพื่อซื้อเด็ก และเหมยอวี้เจินได้เงิน 25,000 เหรียญ
ในเวลานั้น เงินมากกว่าที่เธอหาได้จากการเป็นพี่เลี้ยงเด็กเป็นเวลาสองปี
ตั้งแต่นั้นมา เหมยอวี้เจินได้เริ่มดำเนินการบนเส้นทางที่ชั่วร้ายของ "การทำเงินอย่างรวดเร็ว"
เมื่อเธอเกษียณทั้งครอบครัวจะเข้าสู่ขั้นตอนของการนั่งกินนอนกินไม่ยอมทำอะไร
ดังนั้น สำหรับเหมยอวี้เนิน วิธีการสะสมเงินให้มากขึ้นโดยเร็วที่สุด ก่อนเกษียณจึงกลายเป็นสิ่งที่น่ากังวลที่สุดของเธอในตอนนี้
ตอนแรก เธอคิดว่าหลังจากที่ธุรกิจของหม่าหลันประสบความสำเร็จ บวกกับคำสั่งซื้อจำนวนมากจากเม็กซิโก เธอสามารถสร้างรายได้อย่างน้อย 200,000 ดอลลาร์ และเธอก็เข้าใกล้ความสำเร็จอีกก้าวหนึ่ง
แต่จู่ๆ ก็มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหม่าหลัน
ดังนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เป็นจุดสนใจอยู่พักหนึ่ง และเพื่อให้แน่ใจว่าธุรกิจในเม็กซิโกจะไม่ได้รับผลกระทบ เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปเม็กซิโกด้วยตนเอง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...