"ไม่"เหมยอวี้เจินโบกมือ:"ฉันเกลียดการนั่งเครื่องบิน นอกจากการกลับบ้าน ฉันแทบไม่เคยนั่งเครื่องบินเลย"
หม่านจินซานรีบถามว่า:"พี่เหมย คุณกลัวว่าเครื่องบินจะไม่ปลอดภัยเหรอ?"
เหมยอวี้เจินส่ายหัว:"ฉันรู้ว่าเครื่องบินปลอดภัย อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าการนั่งรถมาก แต่นั่นสำหรับคนธรรมดา สำหรับพวกเรา เครื่องบินเป็นเหมือนกรงขนาดใหญ่ที่ปิดสนิท หากเราเข้าไปแล้ว พอตำรวจมา เราจะไม่มีโอกาสวิ่งหนีเลย"
หม่านจินซานพยักหน้าทันที และถามพี่เหมยอีกว่า:"พี่เหมย หลายปีที่ผ่านมา คุณได้ทำเงินมากมายให้กับครอบครัว คงถึงเวลาที่คุณจะกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองแล้วสินะ?"
เหมยอวี้เจินพูดอย่างเรียบๆ:"คงทำถึงสิ้นปี ถึงสิ้นปี แล้วฉันจะไป หลังจากที่ทำงานหนักมาหลายปี ถึงเวลาแล้วที่จะกลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุข"
หม่านจินซานถอนหายใจ:"พี่เหมย สามีที่ได้แต่งงานกับคุณ คงเป็นบุญคุณจากบรรพบุรุษ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่สนุกกับความสุขในประเทศ!"
เหมยอวี้เจินยิ้มขมขื่น:"เขาเป็นแค่คนไร้ค่าที่รอวันตาย ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายทั้งสอง และหลานๆที่เปลี่ยนตามนามสกุลของฉัน ฉันคงไล่เขาออกจากบ้านไปนานแล้ว เขาจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขได้อย่างไร?"
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอมองไปที่หม่านจินซาน และถามเขาว่า:"จริงสิ นายตัดสินใจจะกลับเมื่อไหร่?"
หม่านจินซานเยาะเย้ย และพูดว่า:"ยังเร็วไป…… ช่วงหลายปีมานี้ ผมมีรายได้น้อยกว่าเธอเยอะเลย ถ้าไม่อยากกังวลเรื่องการเป็นอยู่ในอนาคต ถึงยังไง ผมก็ต้องทุ่มเทกับงานอีกสักสองสามวันปี"
เหมยอวี้เจินตอบอืม และพูดอย่างคาดหวังว่า:"หลายปีมานี้ฉันเดินทางไปทั่วสหรัฐอเมริกา ไม่มีที่อยู่อาศัยที่แน่นอน กลับไปเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตในบ้านของตัวเอง และความสุขดั่งสวรรค์ ที่มีลูกๆหลานๆรอบล้อม"
สิ่งที่เหมยอวี้เจินไม่รู้นั้นคือ สำนักว่านหลงได้นำข้อมูลทั้งหมดที่ได้จากการตรวจสอบนั้น ส่งไปยังตำรวจในประเทศแล้ว
เขาจึงถามตำรวจด้วยความแปลกใจ:"คุณหมายความว่ายังไง? ฟอกเงินคืออะไร? ฉันฟอกเงินอย่างไร?"
ตำรวจพูดอย่างเย็นชา:"เรามีหลักฐานเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า ทรัพย์สินทั้งหมดของคุณและน้องชายนั้น เป็นกำไรที่ได้รับจากการแลกเปลี่ยนสกุลเงินที่ผิดกฎหมาย! และเรายังมีหลักฐานที่พิสูจน์ว่าคุณกำลังฟอกเงินให้กับองค์กรอาชญากรรมในต่างประเทศ!"
"อะไรนะ?"เหมยต้าหย่งพูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม"เงินทุกบาทในบ้านนั้น เป็นเงินที่ได้มาจากการทำงานหนักของแม่ ทำไมถึงกลายเป็นเงินที่ได้รับอย่างผิดกฎหมายจากปากคุณได้ล่ะ?"
ตำรวจขมวดคิ้วและถามเขาว่า:"คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกฎหมายหรือไง?"
เหมยต้าหย่งพูดเสียงดังทันที:"จะไม่รู้ได้ยังไง ฉันเป็นพลเมืองที่เคารพกฎหมาย! ฉันไม่เล่นการพนัน ไม่โกง ไม่ขโมย หรือปล้น ทำไมคุณถึงบอกว่าฉันทำผิดกฎหมาย!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...