ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4674

โคลอี้ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ยิ้มแล้วเอ่ยกล่าว: “1000ดอลลาร์สหรัฐสำหรับครอบครัวแกแล้วมันจะสักเท่าไหร่เชียว สองคอตตอนก็เพียงแค่ 2000 ดอลลาร์สหรัฐเท่านั้น แต่ถ้าแกจ่าย 2000 ดอลลาร์สหรัฐนี้แล้ว ฉันสามารถรับรองกับแกได้ อยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ จะไม่มีใครรังแกแกอีก”

ทันทีที่หม่าหลันได้ยินประโยคนี้ รีบเอ่ยถาม: “เธอพูดจริงไหม?”

“แน่นอน” โคลอี้ยิ้มแล้วเอ่ยกล่าว: “ขอเพียงแค่แกสามารถให้คนในครอบครัวแกซื้อบุหรี่วันละสองคอตตอนจากเจสสิก้า สิ่งที่เกิดขึ้นบนตัวแกทั้งหมดวันนี้จะไม่เกิดซ้ำรอยอีก ต่อไปฉันและบรรดาพี่ๆน้องของฉันไม่เพียงแต่จะไม่รังแกแก กลับกันยังจะคุ้มครองแกด้วย!”

เมื่อหม่าหลันได้ฟังถึงตรงนี้ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อย

วันละ 2000 ดอลลาร์สหรัฐ เมื่อคิดเป็นเงินเหรียญหัวเซี่ยแล้วก็ไม่ใช่เงินก้อนเล็กอย่างแท้จริง แต่ว่าเธอเชื่อมั่นในความสามารถการหาเงินของลูกเขยของตนเอง

อย่างไรเสียโดยปกติเย่เฉินออกไปดูฮวงจุ้ยให้คนอื่น ก็สามารถหาเงินได้หลายล้านเหรียญหัวเซี่ยอย่างง่ายๆสบายๆ เมื่อคิดเป็นดอลลาร์สหรัฐก็ตั้งหลายแสน เพียงพอที่ตนเองใช้ชีวิตอยู่ภายในเรือนจำได้อย่างสบายใจหายห่วงได้เป็นเวลานาน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็รีบเอ่ยกล่าวกับโคลอี้: “ได้! ขอเพียงแค่เธอสามารถทำตามสัญญาได้ ฉันกินข้าวเสร็จแล้วก็จะไปโทรหาลูกเขยของฉัน!”

“ดี!” โคลอี้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เธอเข้ามาในกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์นานขนาดนี้แล้ว แต่ไหนแต่ไรก็ยังไม่เคยพบเจอ เพื่อนร่วมเรือนจำที่มีกำลังด้านการเงินขนาดนี้มาก่อน

เดิมที เธอขอแค่เพียงให้คนไปซื้อบุหรี่หนึ่งคอตตอนจากเจสสิก้า นอกจากตนเองจะได้บุหรี่หนึ่งคอตตอนแล้ว ยังได้อีกห้าสิบดอลลาร์สหรัฐ

แต่เมื่อครู่ เจสสิก้ามาบอกกับเธอเป็นการส่วนตัวแล้ว ถ้าหากสามารถให้คนในครอบครัวของหม่าหลันซื้อบุหรี่จากเธอทางนั้นในราคาหนึ่งพันดอลลาร์สหรัฐได้ละก็ ตนเองนอกจากจะได้บุหรี่แล้ว ยังได้อีกสามร้อยดอลลาร์สหรัฐ

อย่าได้มองว่ากรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์เป็นเรือนจำหญิงหลังหนึ่ง แต่ว่าอยู่ที่นี่ บุหรี่และผ้าอนามัยล้วนเป็นเงินตราที่แข็งแกร่งโดยสิ้นเชิง

สถานที่สำหรับเดินเล่น ก็คือสนามกีฬาแห่งหนึ่งตรงกลางเรือนจำ ทั้งสี่ด้านถูกโอบล้อมด้วยกำแพงสูงและสิ่งก่อสร้าง ขนาดประมาณครึ่งสนามฟุตบอลใหญ่

ทั้งกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์มีนักโทษประมาณหนึ่งพันกว่าหมายเลข ในเวลานี้เบียดกันอยู่ภายในนี้เกือบทั้งหมด

และที่อยู่ริมสนามกีฬา ยังมีร้านค้าเล็กๆสำหรับนักโทษ รวมทั้งโทรศัพท์สาธารณะแบบเสียบการ์ดแถวหนึ่ง

หม่าหลันก็วิ่งไปยังด้านหน้าโทรศัพท์สาธารณะทันที ต่อแถวอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ได้ใช้โทรศัพท์เครื่องหนึ่ง นำ ID การ์ดที่อยู่ในเรือนจำของตนเองเสียบเข้าไป เธอก็รีบกดโทรออกหาเย่เฉินทันที

ในเวลาเช่นนี้ เธอทราบดีว่าโทรศัพท์หาลูกสาวก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผู้ที่สามารถช่วยตนเองได้ มีเพียงแค่ลูกเขยที่แสนดีที่อภินิหารกว้างขวางคนนั้น