ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4675

และในเวลานี้ เย่เฉินเพิ่งจะกินอาหารเย็นที่ตระกูลเฟ่ยเสร็จ

ลูกน้องของว่านพั่วจวิน ยังคงกำลังตามสืบเบาะแสของเหมยอวี้เจินและจงชิวฮวา และภายในเรือนจำ สำนักว่านหลงก็ได้มอบหมายให้นักรบหญิงสามเข้าไปเรียบร้อยแล้ว

เพียงแต่ว่านักรบหญิงสามคนนั้นขณะนี้ไม่ได้อยู่ห้องขังเดียวกันกับหม่าหลัน

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าสายหนึ่งจากท้องถิ่นของนครนิวยอร์ก เย่เฉินแทบจะเดาออกในทันทีว่าน่าจะเป็นหม่าหลันแม่ยายที่โทรมาจากในเรือนจำ ดังนั้นจึงกดปุ่มรับสาย เอ่ยถามอย่างเสแสร้งสับสน: “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่านั่นใครครับ?”

อีกด้านของปลายสาย เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหม่าหลันลอยมา: “ลูกเขยที่แสนดี......เป็นแม่เองลูกเขยที่แสนดี......แม่อยู่ในเรือนจำน่าเวทนายิ่งนัก.......ลูกจะต้องช่วยแม่ออกไปนะ......”

หม่าหลันร้องไห้สะอึกสะอื้นในโทรศัพท์จนไม่เป็นเสียง

เธอนำเรื่องที่ตั้งแต่ตนเองโดนโคลอี้ทุบตี จนถึงถูกโคลอี้บังคับให้บีบเท้าแปดคน แล้วก็เรื่องที่ถูกโคลอี้และเจสสิก้าร่วมมือกันรีดไถ นำเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบบอกแก่เย่เฉินฟังอย่างละเอียด เมื่อพูดเรื่องเหล่านี้จบ นางก็ยิ่งทั้งโมโหทั้งไม่ได้รับความยุติธรรม เอ่ยกล่าวทั้งกำลังร้องไห้: “ลูกเขยที่แสนดี ถ้าหากลูกไม่ซื้อบุหรี่สองคอตตอนจากผู้คุมคนนั้น พรุ่งนี้ม่าคาดว่าจะต้องถูกพวกเธอตีจนตายแน่แล้ว......”

เมื่อเย่เฉินรู้ถึงความอำมหิตของผู้คุมประเทศสหรัฐอเมริกา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะอำมหิตจนถึงขนาดนี้

เดิมทีเขาเพียงแค่หวังว่าหลังจากหม่าหลันเข้าไปแล้ว สามารถได้รับบทเรียนตามธรรมชาติสภาพความเป็นจริงเล็กน้อยจากในเรือนจำของประเทศสหรัฐอเมริกา แต่เมื่อได้ยินหม่าหลันบรรยายเช่นนี้ เหมือนกับว่าบทเรียนตามสภาพความเป็นจริงจะทารุณโหดร้ายเกินไปสักหน่อย

ดังนั้นเขาจึงเอ่ยกล่าวกับหม่าหลัน: “คุณแม่วางใจ ผมจะให้ลูกค้าช่วยซื้อบุหรี่ให้เดี๋ยวนี้”

หม่าหลันถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบเอ่ยกว่า: “ใช่แล้วลูกเขยที่แสนดี พวกเธอพูดว่าต่อไปจะต้องซื้อวันละสองคอตตอน......ในเวลาแบบนี้ลูกอย่าได้เสียดายเงินนะ......”