เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 468

บทที่ 468

ในขณะนี้ ข้างนอกมีคนตะโกนว่า "ครูมาแล้ว เด็กหนุ่มสองคนรีบมาช่วยยกหน่อย"

เซียวฉางควนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดกับเย่เฉินว่า "นายรีบไปช่วยเถอะ"

เย่เฉินพยักหน้า

พันหยวนหมิงก็พูดกับจางเจี้ยน "นายก็ไปด้วย พวกเราอายุมากแล้ว ร่างกายสู้หนุ่มๆอย่างพวกนายไม่ได้ ยกไม่ไหวแล้ว"

"ครับ" จางเจี้ยนพยักหน้า และเดินออกจากประตูไปพร้อมกับเย่เฉิน

ตอนลงไปชั้นล่าง จ้างเจียนเชิดหน้าขึ้น ขี้เกียจไม่อยากมองเย่เฉิน

เย่เฉินก็ไม่อยากสนใจเขา หลานคนนี้กับบริษัทเทคโนโลยีจินหลิงต้าโจวกับเขา กำหนดแล้วว่าซ่าไม่พ้นวันนี้แน่

เพียงแต่ ตัวเองยังอยากจะหาโอกาสที่เหมาะสมใช้ไม้ตายกับเขา

สุภาษิตกล่าวไว้ว่าความสุขความดีใจเมื่อถึงขีดสุดมักนำไปสู่ความทุกข์ยากสลดใจ ตอนนี้จางเจี้ยน ยังสุขไม่ถึงสุดขีด

เมื่อทั้งสองลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นชายชราอายุแปดสิบกว่าปี ชายชราผมขาวหมดศีรษะ นั่งอยู่บนรถเข็น เงยหน้ามองขึ้นไปที่อาคารเรียนหลังเก่า

ข้างๆเขามีชายวัยกลางคนยืนอยู่ เห็นเย่เฉินเดินลงมาและพูดด้วยรอยยิ้ม "ลำบากพวกคุณแล้ว พ่อผมอายุมากแล้ว ผมก็อายุมากเหมือนกัน ยกไปไหวจริงๆ มหาวิทยาลัยจงซานเก่าแก่มากแล้วจริงๆ แม้แต่ลิฟต์ก็ไม่มี หลังจากที่พ่อผมเกษียณ ก็อยากจะแวะกลับมาเยี่ยมโรงเรียนตลอด แต่ว่าขาไม่อำนวย ไม่สามารถไปไหนได้เลย "

ชายชรายิ้มและพูดว่า "ก็เป็นเพราะพวกนายคอยดูแลฉันตลอด ไม่ยอมให้ฉันขยับเดิน ไม่งั้นฉันคลานก็จะคลานมาถึงที่นี่”

ชายวัยกลางคนหัวเราะและพูดว่า "สอนหนังสือมาตลอดชีวิต คุณยังอยู่ในโรงเรียนไม่พอหรอ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน