ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4680

หญิงสาวคนนั้นหันหน้าไปมองหม่าหลันที่อยู่นอกวงแวบหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ พยักหน้าแล้วพูดออกมา：“คุณป้า ขอบคุณที่เตือนสติ แต่ว่าไม่ต้องกังวลหรอก ขยะแบบนี้ ฉันไม่เอามาใส่ใจหรอก”

หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ รีบร้อนพูดเตือนสติ：“ไอ้หยาสาวน้อย คุณอย่างพูดแบบนี้......จะเอาชีวิตไม่รอดนะ！”

เวลานี้ โคลอี้ได้ฟังจากลูกน้องด้านที่เป็นชาวจีน ถึงฟังเข้าใจสิ่งที่หม่าหลันพูดกับอีกฝ่าย ได้ยินว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอาเธอไปใส่ใจ เธอไม่เพียงขมวดคิ้วเป็นปม จ้องเขม็งไปยังหญิงสาวแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา：“มองดูแล้วในพวกแกสามคนแกน่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่สินะ？”

หญิงสาวมองโคลอี้แวบหนึ่ง พูดออกมาเบาๆ：“ไม่ถึงขนาดนั้น ฉันเป็นเพียงผู้นำของพวกเขา”

“ผู้นำ?”โคลอี้ยิ้มเยาะ ：“อีเหี้ยเข้าคุกมาแล้ว ยังจะมาผู้นำอะไรล่ะ? ฉันจะบอกแกนะที่สถานที่แห่งนี้มีเพียงผู้นำคนเดียว นั่นก็คือฉัน！โคลอี้·จอห์นสัน！”

หญิงสาวไม่ได้เอาโคลอี้มาใส่ใจสักนิด เธอเพียงเผยรอยยิ้มออกมา พูดออกมาว่า：“คุณอยากนำใครหรือว่าอยากเป็นผู้นำของใคร ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันบอกคุณเอาไว้ก่อนว่าอย่ามาหาเรื่องพวกเรา ไม่งั้นละก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณก่อน”

“ไร้สาระสิ้นดี！”โคลอี้นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะไม่เอาตัวเองไปใส่ใจ ความโมโหพุ่งขึ้นมาทันที ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา：“ในสถานที่ของฉัน แกมันโอหังเกินไปแล้ว！ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกได้สำนึก คุกเข่าลงคารวะฉันสามครั้ง หลังจากนั้นติดต่อญาติของแกที่อยู่ข้างนอก ทุกวันมาสั่งบุหรี่หกมวนยี่ห้ออเมริกันฮึกเหิมกับฉัน ไม่งั้นละก็ ฉันจะทำให้พวกแกอยู่ที่นี่อย่างตายทั้งเป็น！”

หญิงสาวกะพริบตาทันใดจากแววที่ไม่มีพิษภัยเปลี่ยนไปแววตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต เธอจ้องมองโคลอี้ พูดออกมาทีละคำ：“พวกเราชาวจีน เคารพเพียงฟ้าดิน บรรพบุรุษ บิดามารดาผู้มีพราะคุณ แกมันก็หมาตัวหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรให้ฉันน่าคุกเข่า？”

“เหี้ย！”โคลอี้ไม่เคยได้รับการโต้แย้งกลับขนาดนี้มาก่อน ทันใดความโมโหลุกเป็นไฟ

เธอรีบมองไป จึงพบว่า มือข้างหนึ่งไม่รู้ว่ายื่นมาจากไหน จับข้อมือของตัวเองเอาไว้แน่น ทำให้ตัวเองขยับไม่ได้

ปฏิกิริยาแรกของโคลอี้คือโมโหอย่างเกรี้ยวกราด

เธอคาดไม่ถึง ตัวเองอยากจะตบหน้าหญิงสาว แต่หญิงสาวคนนี้ยังกล้ายื่นมือมาขวาง

ในขณะที่เธอออกแรงดึงมือของตัวเองกลับมา เธอพบว่า มือของตัวเองเหมือนกับว่าถูกยึดเอาไว้กลางอากาศอย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะออกแรงยังไงก็ไม่สามารถขยับสักนิดได้เลย