ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4680
หญิงสาวคนนั้นหันหน้าไปมองหม่าหลันที่อยู่นอกวงแวบหนึ่ง ยิ้มน้อยๆ พยักหน้าแล้วพูดออกมา：“คุณป้า ขอบคุณที่เตือนสติ แต่ว่าไม่ต้องกังวลหรอก ขยะแบบนี้ ฉันไม่เอามาใส่ใจหรอก”
หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ รีบร้อนพูดเตือนสติ：“ไอ้หยาสาวน้อย คุณอย่างพูดแบบนี้......จะเอาชีวิตไม่รอดนะ！”
เวลานี้ โคลอี้ได้ฟังจากลูกน้องด้านที่เป็นชาวจีน ถึงฟังเข้าใจสิ่งที่หม่าหลันพูดกับอีกฝ่าย ได้ยินว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอาเธอไปใส่ใจ เธอไม่เพียงขมวดคิ้วเป็นปม จ้องเขม็งไปยังหญิงสาวแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา：“มองดูแล้วในพวกแกสามคนแกน่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่สินะ？”
หญิงสาวมองโคลอี้แวบหนึ่ง พูดออกมาเบาๆ：“ไม่ถึงขนาดนั้น ฉันเป็นเพียงผู้นำของพวกเขา”
“ผู้นำ?”โคลอี้ยิ้มเยาะ ：“อีเหี้ยเข้าคุกมาแล้ว ยังจะมาผู้นำอะไรล่ะ? ฉันจะบอกแกนะที่สถานที่แห่งนี้มีเพียงผู้นำคนเดียว นั่นก็คือฉัน！โคลอี้·จอห์นสัน！”
หญิงสาวไม่ได้เอาโคลอี้มาใส่ใจสักนิด เธอเพียงเผยรอยยิ้มออกมา พูดออกมาว่า：“คุณอยากนำใครหรือว่าอยากเป็นผู้นำของใคร ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันบอกคุณเอาไว้ก่อนว่าอย่ามาหาเรื่องพวกเรา ไม่งั้นละก็ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณก่อน”
“ไร้สาระสิ้นดี！”โคลอี้นึกไม่ถึงว่าหญิงสาวจะไม่เอาตัวเองไปใส่ใจ ความโมโหพุ่งขึ้นมาทันที ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา：“ในสถานที่ของฉัน แกมันโอหังเกินไปแล้ว！ตอนนี้ฉันให้โอกาสแกได้สำนึก คุกเข่าลงคารวะฉันสามครั้ง หลังจากนั้นติดต่อญาติของแกที่อยู่ข้างนอก ทุกวันมาสั่งบุหรี่หกมวนยี่ห้ออเมริกันฮึกเหิมกับฉัน ไม่งั้นละก็ ฉันจะทำให้พวกแกอยู่ที่นี่อย่างตายทั้งเป็น！”
หญิงสาวกะพริบตาทันใดจากแววที่ไม่มีพิษภัยเปลี่ยนไปแววตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต เธอจ้องมองโคลอี้ พูดออกมาทีละคำ：“พวกเราชาวจีน เคารพเพียงฟ้าดิน บรรพบุรุษ บิดามารดาผู้มีพราะคุณ แกมันก็หมาตัวหนึ่ง ไม่ได้มีอะไรให้ฉันน่าคุกเข่า？”
“เหี้ย！”โคลอี้ไม่เคยได้รับการโต้แย้งกลับขนาดนี้มาก่อน ทันใดความโมโหลุกเป็นไฟ
เธอรีบมองไป จึงพบว่า มือข้างหนึ่งไม่รู้ว่ายื่นมาจากไหน จับข้อมือของตัวเองเอาไว้แน่น ทำให้ตัวเองขยับไม่ได้
ปฏิกิริยาแรกของโคลอี้คือโมโหอย่างเกรี้ยวกราด
เธอคาดไม่ถึง ตัวเองอยากจะตบหน้าหญิงสาว แต่หญิงสาวคนนี้ยังกล้ายื่นมือมาขวาง
ในขณะที่เธอออกแรงดึงมือของตัวเองกลับมา เธอพบว่า มือของตัวเองเหมือนกับว่าถูกยึดเอาไว้กลางอากาศอย่างแน่นหนา ไม่ว่าจะออกแรงยังไงก็ไม่สามารถขยับสักนิดได้เลย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...