ครั้งนี้ ภายในใจของโคลอี้กระวนกระวายบ้างแล้ว
น้ำหนักของเธอเกือบจะหนึ่งร้อยกิโลกรัม กำลังก็ค่อนข้างมาก ถ้าสู้กันหนึ่งต่อหนึ่งละก็ ในห้องขังนี้มีคู่ต่อสู้อยู่ไม่กี่คน
แต่ว่าหญิงสาวชาวจีนบอบบางร่างน้อยที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ด้านพละกำลังกลับสามารถกดตัวเองเอาไว้ได้ นี่ทำให้ภายในใจของเธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้น
ในเวลานี้ หญิงสาวคนนั้นมองมาที่เธอ พูดอย่างเย็นชา:“นี่คุณรนหาที่ตายเอง อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้า!”
พูดออกมาขนาดนี้แล้ว เธอจับมือของโคลอี้แน่นทันใดนั้นออกแรงบิด ได้ยินเพียงเสียงแกร๊ก ข้อมือของโคลอี้พลิกมาอีกด้าน มุมนี้ทำให้ผู้คนหวาดกลัวอย่างมาก!
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทันใดทำให้โคลอี้โอดครวญ เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึง หญิงสาวชาวจีนแสนบอบบาง กลับสามารถหักข้อมือของตัวเองได้อย่างง่ายดาย!
เมื่อเธอรู้ตัวขึ้นมาจึงตะโกนใส่ลูกน้อง:“จัดการมันให้ฉันเดี๋ยวนี้!ตีให้ตาย!ตีมันให้ตาย!”
ลูกน้องกลุ่มนี้ยังไม่ทันได้สติดีที่จะมาคิดพิจารณาถึงความแตกต่างด้านพละกำลัง พวกเธอมองเห็นว่าหัวหน้าใหญ่กำลังเสียเปรียบ และได้ยินคำสั่งจากหัวหน้าใหญ่แล้ว หัวร้อนขึ้นมา ผึ้งรังนี้จึงพุ่งเข้าหาหญิงสาวคนนั้น
แต่ว่าหญิงสาวคนนั้นไม่ได้เกรงกลัวสักนิด อีกทั้งส่งสายตาไปหาเพื่อนอีกสองคน ทั้งสามพุ่งเข้าหากลุ่มคนสีผิวหลากหลายด้วยกัน
ต่อมา เสียงหมัดหนักๆกระทบเนื้อ เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังดังมาไม่หยุด
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ลูกน้องโคลอี้เหมือนกับผักที่โดนหั่นก็มิปาน ถูกพวกเธอจัดการกองอยู่ที่พื้น อีกทั้งแต่ละคนเจ็บหนักไม่น้อย!
เธอคิดไม่ถึงจริงๆ หญิงสาวชาวเอเชียสามคนแสนบอบบาง แต่ละคนกลับต่างเป็นมือดี
ตัวเองกับลูกน้องตัวเองนั้น แต่ละคนแม้ว่าจะรูปร่างใหญ่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสามคนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเด็กประถม ฝีมือการต่อสู้ไม่สามารถเทียบกันได้เลย
เธอรู้ว่าวันนี้ตัวเองไม่สามารถตั้งตัวขึ้นมาได้ อีกทั้งเธอก็ถือว่าสามารถยืดหยุ่นได้ รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดคุกเข่าลงบนพื้น พูดออกมาอย่างเลื่อมใสว่า:“ขอโทษค่ะ!ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เมื่อกี้ฉันตาบอด ไม่ทันได้ระวังลบหลู่ทั้งสามท่าน หวังว่าทั้งสามท่านจะไม่ติดใจเอาความกับคนธรรมดาอย่างฉัน......ต่อไปนี้อยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ ฉันโคลอี้·จอห์นสันเป็นหมารับใช้ของทั้งสามท่าน!ทั้งสามท่านสั่งอะไร ฉันโคลอี้ฉันจะออกหน้ารับก่อน!”
ใครต่างก็คิดไม่ถึง โคลอี้ที่ยิ่งใหญ่อยู่ในห้องขังนี้ แต่กลับคุกเข่าให้กับคนที่มาใหม่เร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังกระดิกหางขอร้อง พูดว่าตัวเองจะเป็นหมาให้กับอีกฝ่าย
ความจริงแล้วสำหรับคนชั่วร้ายอย่างโคลอี้ เพราะว่าปกติเธอชอบข่มขู่รังแกคนอื่น ดังนั้นภายในใจของเธอยิ่งกลัวว่าจะถูกคนอื่นข่มเหงรังแก

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...