ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4682
ก็สามารถพูดได้ว่าคนแบบนี้ความจริงแล้วถึงจะเป็นที่อ่อนแอที่สุด ได้เจอคนอ่อนแอ เธอโหดเหี้ยมยิ่งกว่าใคร แต่พอได้เจอคนที่แข็งแกร่ง เธอกลับกลายเป็นคนที่ประจบสอพลอกว่าใคร
โคลอี้ในตอนนี้ ได้ยอมรับว่าทั้งหมดได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอรู้ว่าตัวเองในเรื่องราวตอนนี้ไม่มีตำแหน่งใดหลงเหลือ ดังนั้นเธอไม่ลังเล เก็บสถานะความเป็นหัวใหญ่ของเมื่อก่อน
ตอนนี้คิดเพียงว่าสิ่งที่จะรักษาเอาไว้ได้ เป้าหมายข้อแรกคือไม่ทำให้หญิงสาวทั้งสามคนนี้ไม่พอใจ อีกทั้งเป้าหมายข้อสองคือหาวิธีที่จะกลายเป็นคนที่หญิงสาวทั้งสาวคนนี้ไว้ใจ
เหมือนที่เคยเป็นมา อย่างน้อยตัวเองก็ยังสามารถกดคนอื่นที่อยู่ในห้องขังนี้ได้
แต่ว่า หญิงสาวชาวเอเชียคนนั้นหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา อ้าปากพูดว่า：“ขอโทษด้วย ฉันไม่เลี้ยงหมามาก่อน อีกทั้งต่อให้เลี้ยงเลี้ยงหมาก็ไม่เลี้ยงแก หมาขยะแบบนี้！”
โคลอี้ได้ยินคำพูดนี้ ทั้งร่างทันใดใบหน้าซีดขาว ไม่เพียงแค่หวาดหวั่น
ทั้งๆที่ตัวเองวางศักดิ์ศรีลง ขอร้องอีกฝ่ายให้ยกโทษให้แต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธในทันที นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีสำหรับเธอนัก
จากนั้น เธอรีบยกมือที่หักมาวางไว้ตรงหน้าอก พูดออกมาด้วยความเคารพจริงใจอย่างมาก：“ถ้าใต้เท้าสงสัยในความซื่อสัตย์ของโคลอี้ โคลอี้ยินยอมสาบานต่อพระผู้เป็นเจ้า ทั้งชีวิตนี้ขอฟังคำสั่งจากท่านเพียงแต่ผู้เดียว ถ้าผิดคำสาบานนี้ ยินดีรับการลงโทษจะพระผู้เป็นเจ้า！”
หญิงสาวคนนั้นยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：“ขอโทษด้วย ฉันเป็นคนไม่นับถือเทพเจ้า ไม่เชื่อในพระเจ้า”
หญิงสาวมองไปแวบหนึ่ง ยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยาม พูดอย่างเย็นชา：“ฉันไม่อยากรู้ว่าพวกคุณเป็นใคร และฉันก็ไม่อยากรู้สถานการณ์ของพวกคนแต่ละคน ยิ่งไม่อยากรู้ว่าเมื่อก่อนพวกคุณมีกฎเกณฑ์อะไร！จะสรุปให้หนึ่งประโยค ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กฎของที่นี่มีเพียงข้อเดียว ไม่ว่าพวกคุณคนใดคนหนึ่งทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันต่างจะตีเธอให้ตาย ตีจนกว่าฉันจะพอใจ！”
หญิงสาวคนนั้นได้เห็นว่าอีกฝ่ายแข็งกร้าว ทันใดก็เหมือนกับบอลยางที่รั่ว ก้มหน้าลงไม่กล้าส่งเสียงใดออกมา
เวลานี้หม่าหลันผิดหวังนิดหน่อย เดิมอยากหาโอกาสประจบอีกฝ่าย คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจทุกคนอย่างนี้
แต่ว่าเธอก็สามารถเข้าใจได้ เพราะว่าพวกเธอแข็งแกร่งขนาดนี้ พูดว่าสั่งสอนใคร ง่ายกว่าการสั่งสอนหมาตัวหนึ่งอีก ถ้าตัวเองมีความสามารถแบบนี้ละก็ ตัวเองก็จะไม่สนใจใครเลย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...