ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4683
แต่สิ่งที่หม่าหลันคิดไม่ถึงคือ หญิงสาวชาวเอเชียคนนั้นเวลานี้มองมาที่เธอ ยิ้มมาอย่างเป็นมิตร แล้วพูดออกมาอย่างจริงจังว่า：“คุณป้า เมื่อสักครู่ในหลายคนนี้ มีเพียงคุณที่เตือนพวกเรา มองออกว่าคุณเป็นคนดีอย่างแน่นอน อีกทั้งต่างเป็นเพื่อนร่วมชาติ อีกทั้งคุณได้เคารพพวกเราหนึ่งคืบ งั้นพวกเราจะเคารพคุณหนึ่งศอก！”
พูดไป เธอมองไปรอบๆ ชี้ไปยังคนในห้องขังเหล่านั้น พูดกับหม่าหลันว่า：“ต่อไปขยะพวกนี้ ต่างมอบให้พวกเราเป็นคนจัดการ คุณมีความต้องการอะไรสั่งพวกเธอได้เลย ถ้าพวกเธอดื้อรั้นแม้แต่นิดเดียว ฉันจะให้บทเรียนชีวิตกับพวกเธอย่างแน่นอน！”
หม่าหลันเบิกตากว้างอ้าปากค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนอื่นพูดว่าตัวเองเป็นคนดี แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจจริงๆไม่ใช่สิ่งนี้ แต่คืออีกฝ่ายกลับต้องการจัดการขยะเหล่านี้ให้กับตัวเอง！
เธอควบคุมความดีใจภายในใจ เสียงสั่นถามออกมา：“สาวน้อยคุณ.....เมื่อสักครู่คุณพูดว่าอะไร? คุณพูดว่าคนเหล่านี้มอบให้ฉันจัดการ？！”
“ใช่”หญิงสาวยิ้มบางๆ อ้าปากพูด：“ต่อไปนี้ คุณถือซะว่าพวกเธอเป็นหมาที่คุณเลี้ยง ถ้าหมาตัวไหนไม่เชื่อฟังกล้าแยกเขี้ยวใส่คุณ คุณบอกฉัน ฉันจะถอดเขี้ยวของเธอทั้งหมดออกมาเอง ถ้าถอดเขี้ยวแล้วยังไม่ดีขึ้น ฉันจะตีมือเท้าให้หักซะ！”
หม่าหลันได้ฟังสิ่งเหล่านี้ ทั้งร่างดีใจขึ้นมาจนควบคุมเอาไว้ไม่ให้สั่นไม่ได้
เธอชี้ไปยังโคลอี้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หยั่งเชิงถาม：“สาวน้อย.....ถ้าฉันต้องการตบไอ้หัวแดงคนนี้......คุณ.....คุณจะไม่ขวางฉันใช่ไหม？”
“ขวางคุณ？”หญิงสาวยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นมาตบลงหนึ่งฉาด ฟาดลงไปอย่างรุนแรงบนใบหน้าของโคลอี้ มองเห็นทั้งร่างหันไปตามแรงตบ กระแทกลงบนพื้น
หญิงสาวชาวเอเชียไม่ได้สนใจเธอ แต่มองไปยังหม่าหลัน อ้าปากถามออกมา：“คุณป้า คุณอยากตบเธอใช่ไหม? ทำไมยังไม่ลงมือล่ะ ไม่ใช่ว่าใจอ่อนแล้วนะ？”
หม่าหลันได้ยินคำพูดนี้ เหมือนกับว่าถูกเหยียบหาง ทันใดก็ระเบิดออกมา พูดออกมาด้วยเสียงสูงว่า：“อะไรนะ? ฉันใจอ่อน？！ฉันแม่งใจอ่อนกับใคร ก็ไม่มีทางใจอ่อนกับนังคนอเมริกาชั่วร้ายคนนี้！”
พูดออกมาขนาดนี้แล้ว เธอถุยน้ำลายกลางฝ่ามือ：“ถุย！”
หลังจากนั้น มือของเธอทั้งสองข้างถูไปถูมาอย่างแรง กัดฟันด่าออกมา：“แม่งเอ๊ย！ถ้าวันนี้ฉันไม่ตบอีคนชั่วคนนี้ให้ตาย แม่งฉันจะไม่ใช้แซ่หม่าอีก！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...