ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4684

เดิมหม่าหลันก็ไม่ใช่คนดี

อีกทั้งเธอยิ่งไม่ใช่คนมีเมตตา

เมื่อสักครู่จิตใต้สำนึกของหม่าหลันเตือนสาวชาวจีนคนนี้ ให้เธออย่าไปขัดใจโคลอี้ นั่นเป็นหม่าหลันหลายปีมานี้ เป็นจุดสว่างของความเป็นมนุษย์ที่สูงที่สุดแล้ว

ถ้าความเป็นมนุษย์ของหม่าหลันเปรียบเหมือนหลอดไฟ ความเปล่งประกายในเมื่อสักครู่ เป็นไปได้ว่าเป็นหลอดไฟอันนี้ สิบปีมานี้ถูกจุดให้สว่างครั้งหนึ่ง

แต่สิ่งที่บังเอิญแต่ไม่บังเอิญคือ หญิงสาวนักรบจากสำนักว่านหลงสามคนนี้กำลังคิดว่าจะใช้วิธีไหน อย่างไม่มีคำครหา อย่างเป็นธรรมชาติ อีกทั้งสามารถจัดการได้อย่างเงียบๆ ช่วยสนับสนุนหม่าหลัน เสริมบารมี

คิดไม่ถึงว่าความเป็นมนุษย์เปล่งประกายขึ้นมา เป็นโอกาสให้พวกเธอยืมมาแสดงปัญญา

แต่หลังจากแสดงออกมาแล้ว ภายในใจของหม่าหลันก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเกลียดชัง

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธออยากทำคือตบโคลอี้คนนั้นอย่างหนักๆ อีกทั้งเอาให้ตาย ตบเธอให้ฉี่ราดออกมา

จากนั้น หลังจากนั้นตะโกนออกมาอย่างโมโห เดินตรงเข้าไปด้านหน้าโคลอี้ ยิ่งเห็นใบหน้าของโคลอี้ที่บวมเหมือนกับหน้าหมู เธอยิ่งโมโห

จากนั้นยกเท้าขึ้นมาอย่างไม่ไตร่ตรอง ออกแรงเตะลงไปบนใบหน้าของโคลอี้ อย่างรุนแรง

แป๊บเดียวบนใบหน้าของโคลอี้ถูกเตะจนเป็นรอยเท้าอันใหญ่ ในขณะเดียวกันก็เตะจมูกโด่งของโคลอี้หัก ช่องจมูกทั้งสองเลือดไหลออกมาในทันใด

พูดจบ เธอดึงทึ้งเส้นผมของโคลอี้ ดึงลงมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมทั้งในปาก็ด่าออกมาไม่หยุด：“แม่งเอ๊ยอีหัวแดง ฉันมองเห็นผมอันนี้ของแกรู้สึกขัดหูขัดตาตั้งนานแล้ว แกดูซิฉันให้แกหัวล้านไปเลยยังดีเสียกว่า！”

โคลอี้รู้สึกว่าหนังศีรษะเจ็บปวดอย่างแรง ทันใดมองดูหม่าหลันที่ยื่นมือทั้งสองมาออกแรงดึงผมสีแดงนี้ทิ้งไป

ทันใดเธอตกใจจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง พูดออกมาพร้อมทั้งร้องไห้：“อย่าดึงผมของฉัน ขอร้องคุณล่ะอย่าดึงผมของฉัน......”

เวลานี้หม่าหลันดวงตาแดงฉาน เธอพร้อมทั้งดึงลอกผมของโคลอี้ออกมาจนกลายเป็นเหมือนผีที่โกนหัวออกเป็นหย่อมๆ พร้อมทั้งกัดฟันพูดออกมา：“แม่งเอ๊ยตอนนี้แกรู้จักกลัวแล้วเหรอ? ตอนที่แกรังแกฉันทำไมมองไม่ออกว่าแกอ่อนขนาดนี้ แม่งเอ๊ย ถ้าวันนี้อีหม่าไม่ตบหน้าแกให้เหมือนกับดอกท้อบาน แกจะรู้ได้อย่างไรว่าดอกท้อบานทำไมถึงได้แดงขนาดนี้！”

ในตอนที่โคลอี้ถูกนักรบหญิงของสำนักว่านหลงฟาดลงกับพื้น ยังไม่หวาดกลัวมากมายอย่างกับตอนนี้