ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4685

หม่าหลันในเวลานี้ ไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ที่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง โคลอี้รู้สึกเพียงว่า ถ้าถูกหม่าหลันตบอยู่อย่างนี้ ชีวิตนี้ของเธอคงจะตายคามือของเธอ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง：“ขอร้องล่ะคุณปล่อยฉันไปเถอะ......ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริงๆ......ฉันจะไม่รังแกใครแล้วจริงๆ......”

หม่าหลันรู้สึกว่าเธอร้องออกมาอย่างน่ารำคาญ จากนั้นนำเส้นผมที่ดึงออกมากองใหญ่รวบรวมเอาไว้ในมือ รวมเป็นก้อน ทั้งก้อนต่างยัดเข้าไปในปากของโคลอี้ หลังจากนั้นกัดฟันพูด：“แม่งเอ๊ย บีบบังคับฉันให้กินยาสีฟันใช่ไหม? งั้นฉันบังคับให้แกกินเส้นผม！นี่ต่างเป็นเส้นผมของแกเอง รีบกลืนลงไปเดี๋ยวนี้！”

พูดจบ เธอคิดอะไรออก ก็พูดออกมาอีก：“แม่ง ให้แกกินเส้นผมคงดูหมิ่นแกเกินไป！ฉันควรจะให้แกลองชิมรสชาติของยาสีฟันสักหน่อย！”

พึ่งจะพูดจบ นักโทษที่ก่อนหน้านี้รับผิดชอบเป็นล่ามรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำหยิบเอายาสีฟันสองหลอดกลับมา ยื่นมาให้หม่าหลันอย่างมีไมตรี พูดว่า：“คุณป้า นี่ให้คุณ！ถ้าไม่พอละก็ ฉันจะไปหยิบให้คุณอีก！”

หม่าหลันมองดูสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีของหญิงสาว รับยาสีฟันมาก่อน หลังจากนั้นก็ตบไปหนึ่งฉาดบนใบหน้าของเธอ ด่าว่า：“ตอนที่โคลอี้รังแกฉัน ฉันไม่เห็นว่าแกจะมีไมตรีอะไรขนาดนี้？！แม่งเปลี่ยนไปเร็วจริงๆ ฉันรำคาญคนแบบนี้มาก ไสหัวออกไปไกลๆซะ！”

หญิงถูกตบหน้าอย่างแรง แต่ตอนนี้คือกล้าโมโหไม่กล้าส่งเสียง

เพราะว่าเมื่อสักครู่ที่ใหม่สามคนนั้นได้พูดแล้ว ต่อไปนี้คนกับเรื่องต่างๆของที่นี่ มีหม่าหลันเป็นคนตัดสินใจ ดังนั้น หม่าหลันในตอนนี้ก็เหมือนมาแทนที่โคลอี้ ตัวเองจะกล้ามีเรื่องได้อย่างไร