ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4685
หม่าหลันในเวลานี้ ไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ที่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง โคลอี้รู้สึกเพียงว่า ถ้าถูกหม่าหลันตบอยู่อย่างนี้ ชีวิตนี้ของเธอคงจะตายคามือของเธอ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง：“ขอร้องล่ะคุณปล่อยฉันไปเถอะ......ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริงๆ......ฉันจะไม่รังแกใครแล้วจริงๆ......”
หม่าหลันรู้สึกว่าเธอร้องออกมาอย่างน่ารำคาญ จากนั้นนำเส้นผมที่ดึงออกมากองใหญ่รวบรวมเอาไว้ในมือ รวมเป็นก้อน ทั้งก้อนต่างยัดเข้าไปในปากของโคลอี้ หลังจากนั้นกัดฟันพูด：“แม่งเอ๊ย บีบบังคับฉันให้กินยาสีฟันใช่ไหม? งั้นฉันบังคับให้แกกินเส้นผม！นี่ต่างเป็นเส้นผมของแกเอง รีบกลืนลงไปเดี๋ยวนี้！”
พูดจบ เธอคิดอะไรออก ก็พูดออกมาอีก：“แม่ง ให้แกกินเส้นผมคงดูหมิ่นแกเกินไป！ฉันควรจะให้แกลองชิมรสชาติของยาสีฟันสักหน่อย！”
พึ่งจะพูดจบ นักโทษที่ก่อนหน้านี้รับผิดชอบเป็นล่ามรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำหยิบเอายาสีฟันสองหลอดกลับมา ยื่นมาให้หม่าหลันอย่างมีไมตรี พูดว่า：“คุณป้า นี่ให้คุณ！ถ้าไม่พอละก็ ฉันจะไปหยิบให้คุณอีก！”
หม่าหลันมองดูสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีของหญิงสาว รับยาสีฟันมาก่อน หลังจากนั้นก็ตบไปหนึ่งฉาดบนใบหน้าของเธอ ด่าว่า：“ตอนที่โคลอี้รังแกฉัน ฉันไม่เห็นว่าแกจะมีไมตรีอะไรขนาดนี้？！แม่งเปลี่ยนไปเร็วจริงๆ ฉันรำคาญคนแบบนี้มาก ไสหัวออกไปไกลๆซะ！”
หญิงถูกตบหน้าอย่างแรง แต่ตอนนี้คือกล้าโมโหไม่กล้าส่งเสียง
เพราะว่าเมื่อสักครู่ที่ใหม่สามคนนั้นได้พูดแล้ว ต่อไปนี้คนกับเรื่องต่างๆของที่นี่ มีหม่าหลันเป็นคนตัดสินใจ ดังนั้น หม่าหลันในตอนนี้ก็เหมือนมาแทนที่โคลอี้ ตัวเองจะกล้ามีเรื่องได้อย่างไร
หัวหน้ากลุ่มนักรบหญิงของสำนักว่านหลงพูดอย่างเย็นชาว่า：“มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้คุมจะมีประโยชน์อะไร? ผู้คุมไม่ใช่พัศดีสักหน่อย ไม่แน่ผู้คุมคนที่ร่วมมือกับเธออาจจะถูกจับตัวไปแล้วก็ได้！”
พึ่งจะพูดจบ ประตูใหญ่ของห้องขังถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน
ผู้คุมคนหนึ่งพาผู้หญิงที่สวมชุดนักโทษคนหนึ่งเดินมาที่หน้าประตู ครั้งนี้ผู้คุมไม่เหมือนปกติ ไม่ได้ให้นักโทษที่อยู่ด้านในรวมตัวเรียงแถว แต่ผลักผู้หญิงที่สวมชุดนักโทษคนนั้นเข้ามาเลย หลังจากนั้นปิดประตูแล้วเดินออกไป
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...