ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4687

หม่าหลันนึกถึงเรื่องนี้ ภายในใจก็หดหู่โศกเศร้าเสียใจ รำพึงในใจ：“แม่งเอ๊ย ลูกเขยของฉันเก่งขนาดนี้เลยอยู่ที่นิวยอร์กยังรู้จักคนใหญ่คนโตขนาดนี้ แต่ฉันที่เป็นแม่ยาย กลับยังถูกเฉินลี่ผิงกับจงชิวฮวาคนนั้นหลอกจนมึนไปหมด จนล้มไม่เป็นท่า ยิ่งคิดฉันยิ่งโมโห！”

เมื่อมานึกอีกทีที่เมื่อสักครู่โคลอี้พูดว่าตัวเองหลอกลวงคนอื่น ทันใดหม่าหลันโมโหจนลุกเป็นไฟ ยกมือขึ้นมา ซ้ายขวาฟาดลงที่โคลอี้ต่อ ด้วยความโมโหอย่างเหลือล้นด่าออกมา：“แกถือว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้ามาเยาะเย้ยอีหม่าคนนี้ ฉันจะบอกแกนะ อีหม่าถูกคนใส่ร้ายต่างหาก！”

โคลอี้ถูกตบจนเกือบจะหมดสติไป มองดูหม่าหลันอยู่ตั้งนาน อีกทั้งแม้แต่หยุดพักมือยังไม่มี ทันใดร้องไห้พร้อมทั้งขอร้องอ้อนวอนออกมา：“อีหม่าขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ......ตบอีกก็ตายจริงๆแล้ว......”

หม่าหลันฟาดลงไปอีก：“นังคนชั่ว！อีหม่าเป็นสิ่งที่แกสามารถเรียกได้เหรอ？”

ใบหน้าทั้งใบของโคลอี้ถูกตบจนกลายเป็นหัวหมู อยากจะเจ็บปวดขนาดไหนก็เจ็บปวดขนาดนั้น แต่ว่า สำหรับการขอร้องอ้อนวอนของเธอ หม่าหลันไม่เพียงไม่ใจอ่อนสักนิด แม้แต่นักโทษคนอื่น อีกทั้งคนสนิทของโคลอี้ยังแอบรู้สึกดี

ความจริงแล้วพวกเธออยากให้โคลอี้ทุกข์ทรมานนานๆ ในวันปกติโคลอี้ต่างกดขี่ข่มเหงคนอื่นนักโทษส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยพอใจเธอ อีกทั้งส่วนใหญ่ต่างเคยถูกเธอด่า เคยถูกเธอตบตี ตอนนี้มองดูคนที่เคยเป็นหัวโจกคนนี้ หกคะเมนกลายเป็นคนที่น่าสงสารอยู่เบื้องหน้านี้ ภายในใจของพวกเธอก็เหมือนได้รับความรู้สึกดีจากการแก้แค้นครั้งยิ่งใหญ่！

เวลานี้ หม่าหลันก็ตบจนเหนื่อยแล้ว

แขนทั้งสองข้างของเธอนั้นปวดเหมื่อยเป็นอย่างมาก ฟาดตบโคลอี้ตั้งนาน ก็ถือว่ากำลังอ่อนล้าแล้ว เวลานี้รู้สึกว่าแขนทั้งสองข้างนั้นไม่ใช่ของตัวเองแล้ว

ตบไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ความเกลียดภายในใจยังไม่มลาย หม่าหลันกัดฟันพูดกับนักโทษทั้งหมดว่า：“พวกคุณเรียงแถวให้ดี เรียงตามที่ผู้คุมมาตรวจห้อง！”

ทุกคนต่างรู้ว่าหม่าหลันเป็นคนสั่งการของที่นี่ แต่ละคนไม่มีใครกล้าขัด รีบเรียงแถวตามที่ผู้คุมมาตรวจห้องอย่างเป็นระเบียบ