ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4689
พูดจบ หม่าหลันเห็นโคลอี้ฟังอยู่อย่างมึนงง ทันใดก็ชี้ไปที่หญิงสาวชาวจีนที่อยู่ข้างกำแพง น้ำเสียงเย็นชา：“ยังนิ่งอยู่ทำไม แปลให้เธอฟังสิ！”
หญิงสาวกำลังสับสน รีบถามออกไป：“คุณป้า......เอายาอะไรนะ ยาโอสถสีฟ้าเหรอ？”
หม่าหลันด่าออกมา：“คิดบัญชีย่ะ！คิดบัญชีการทำความผิด！แกแม่งคิดว่าท้องเสียอยากจะเข้าห้องน้ำหรือไง? ไม่เคยดู《ทหารน้อยจางกา》มาก่อนเหรอ คำพูดที่สำคัญขนาดนี้ยังไม่รู้ แกยังเป็นคนจีนอยู่ไหม？！”
หญิงสาวพูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วน：“ฉัน......ฉันเป็นคนจีน.....แต่ว่าเกิดและโตที่อเมริกา......ใช้สัญชาติอเมริกา......”
หม่าหลันพูดออกมาอย่างโมโห：“พ่อแม่แกเป็นพ่อแม่แบบไหนกัน ไม่รู้จักสอนให้แกรักชาติบ้างหรือไง？！”
หญิงสาวส่ายหน้า พูดเบาๆว่า：“ทุกวันพวกเขายุ่งอยู่กับการหาเงิน น้อยมากที่จะสนใจฉัน......”
หม่าหลันถอนหายใจออกมา：“ฉันจะบอกแกนะ คนไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็อย่าลืมตัว！ถึงแม้ว่าแกจะมีสัญชาติอเมริกา แต่อย่าลืมว่า ผิวหนังของแกยังเป็นผิวเหลือง ผมยังเป็นสีดำ！”
หญิงสาวพยักหน้ากระวนกระวายพูดออกมา：“คุณป้าคุณพูดถูก......ต่อไปนี้ฉันจะจำเอาไว้ ทำความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมจีนให้มาก......”
หม่าหลันมองบนไปที่เธอ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ชี้ไปที่โคลอี้ พูดกระตุ้น：“เร็วๆ รีบแปล！”
หญิงสาวไม่กล้าทำให้เสียเวลาอีก รีบเอาคำพูดของหม่าหลันแปลออกมา
คนอื่นเห็นเธอคุกเข่าลงแล้ว ก็เกรงว่าจะกลายเป็นคนที่ซวยขึ้นมา จึงเบียดเสียดคุกเข่าลงไปอย่างไม่ได้นัดแนะ
ช่องว่างระหว่างเตียงนอนสองเตียงเดิมก็ไม่ได้กว้าง คนเหล่านี้คุกเข่าลงไหล่ชิดไหล่เป็นสองแถวถึงจะสามารถคุกเข่าลงได้
หม่าหลันที่นั่งอยู่ที่เตียงเดี่ยวอันนั้น ทันใดรู้สึกว่าได้นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรของอู๋เจ๋อเทียน มองออกไป ที่คุกเข่าอยู่ต่างเป็นข้าราชการพลเรือนและทหารของตัวเอง
ร่วมกันต่อสู้ทำให้หม่าหลันพอใจอย่างถึงที่สุด เธอเข้าใจในทันที ทำไมคนในห้องขังเหล่านี้ถึงได้อยากเป็นหัวหน้าใหญ่
ที่แท้การเป็นหัวหน้าใหญ่มันดีอย่างนี้นี่เอง！
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...