ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4689

พูดจบ หม่าหลันเห็นโคลอี้ฟังอยู่อย่างมึนงง ทันใดก็ชี้ไปที่หญิงสาวชาวจีนที่อยู่ข้างกำแพง น้ำเสียงเย็นชา：“ยังนิ่งอยู่ทำไม แปลให้เธอฟังสิ！”

หญิงสาวกำลังสับสน รีบถามออกไป：“คุณป้า......เอายาอะไรนะ ยาโอสถสีฟ้าเหรอ？”

หม่าหลันด่าออกมา：“คิดบัญชีย่ะ！คิดบัญชีการทำความผิด！แกแม่งคิดว่าท้องเสียอยากจะเข้าห้องน้ำหรือไง? ไม่เคยดู《ทหารน้อยจางกา》มาก่อนเหรอ คำพูดที่สำคัญขนาดนี้ยังไม่รู้ แกยังเป็นคนจีนอยู่ไหม？！”

หญิงสาวพูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วน：“ฉัน......ฉันเป็นคนจีน.....แต่ว่าเกิดและโตที่อเมริกา......ใช้สัญชาติอเมริกา......”

หม่าหลันพูดออกมาอย่างโมโห：“พ่อแม่แกเป็นพ่อแม่แบบไหนกัน ไม่รู้จักสอนให้แกรักชาติบ้างหรือไง？！”

หญิงสาวส่ายหน้า พูดเบาๆว่า：“ทุกวันพวกเขายุ่งอยู่กับการหาเงิน น้อยมากที่จะสนใจฉัน......”

หม่าหลันถอนหายใจออกมา：“ฉันจะบอกแกนะ คนไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ก็อย่าลืมตัว！ถึงแม้ว่าแกจะมีสัญชาติอเมริกา แต่อย่าลืมว่า ผิวหนังของแกยังเป็นผิวเหลือง ผมยังเป็นสีดำ！”

หญิงสาวพยักหน้ากระวนกระวายพูดออกมา：“คุณป้าคุณพูดถูก......ต่อไปนี้ฉันจะจำเอาไว้ ทำความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมจีนให้มาก......”

หม่าหลันมองบนไปที่เธอ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ชี้ไปที่โคลอี้ พูดกระตุ้น：“เร็วๆ รีบแปล！”

หญิงสาวไม่กล้าทำให้เสียเวลาอีก รีบเอาคำพูดของหม่าหลันแปลออกมา

คนอื่นเห็นเธอคุกเข่าลงแล้ว ก็เกรงว่าจะกลายเป็นคนที่ซวยขึ้นมา จึงเบียดเสียดคุกเข่าลงไปอย่างไม่ได้นัดแนะ

ช่องว่างระหว่างเตียงนอนสองเตียงเดิมก็ไม่ได้กว้าง คนเหล่านี้คุกเข่าลงไหล่ชิดไหล่เป็นสองแถวถึงจะสามารถคุกเข่าลงได้

หม่าหลันที่นั่งอยู่ที่เตียงเดี่ยวอันนั้น ทันใดรู้สึกว่าได้นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรของอู๋เจ๋อเทียน มองออกไป ที่คุกเข่าอยู่ต่างเป็นข้าราชการพลเรือนและทหารของตัวเอง

ร่วมกันต่อสู้ทำให้หม่าหลันพอใจอย่างถึงที่สุด เธอเข้าใจในทันที ทำไมคนในห้องขังเหล่านี้ถึงได้อยากเป็นหัวหน้าใหญ่

ที่แท้การเป็นหัวหน้าใหญ่มันดีอย่างนี้นี่เอง！