ความรู้สึกที่คนอื่นยอมทำตามตัวเองมันสุขอย่างนี้นี่เอง สามารถทำให้ตัวเองที่อยู่ในบุคลิกนี้เหนือกว่าคนอื่นใด
นี่ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะสามารถรับรู้ได้
วินาทีนี้ ทำให้ความฟุ้งเฟ้อภายในจิตใจของหม่าหลันพอใจเป็นอย่างมาก
ทันใดเธอยากจะพิสูจน์ความจริงใจของคนเหล่านี้ จากนั้นยืดตัวขึ้นมา พูดออกมาว่า:“ตั้งแต่ตบมารู้สึกไม่สบายไปทั้งร่าง ถ้าได้นวดตัวก็คงจะดี!”
คำพูดนี้พึ่งจะพูดออกมา นักโทษชาวเม็กซิโกคนนั้นจึงรีบลุกขึ้นมา เดินมาด้านหน้าอย่างมีจิตไมตรี พูดอย่างประจบสอพอว่า:“คุณหม่า เมื่อก่อนฉันเคยเรียนนวดมาสสาจแบบญี่ปุ่น ถ้าคุณไม่รังเกียจละก็ ฉันจะช่วยคุณนวด!”
หม่าหลันขมวดคิ้วเป็นปม ยิ้มออกมา:“งั้นให้แกลองดูสักหน่อย”
นักโทษหญิงคนนั้นเดินอ้อมไปยังที่ว่างอีกด้านหนึ่ง ขึ้นไปอีกเตียงที่อยู่ด้านหลังที่หม่าหลันกำลังพิงอยู่ หลังจากนั้นยื่นมือออกมานวดที่ไหล่ของหม่าหลัน หม่าหลันคิดไม่ถึงมาก่อนผู้หญิงคนนี้พึ่งจะนวดได้สองที ส่วนที่ถูกนวดสบายเป็นอย่างมาก จากนั้นพูดออกมาอย่างยิ้มแย้ม:“ไม่เลวเลยทีเดียว ดูแล้วคุณน่าจะเคยเรียนมาก่อนจริงๆ”
ผู้หญิงคนนั้นรีบพูดขึ้นมาว่า:“ความจริงแล้วฉันทำอาชีพเกี่ยวกับการทำSPA ตอนที่ฉันยังไม่เข้ามา ฉันอยู่ที่โรงแรมห้าดาวนวดSPAให้กับลูกค้ามาโดยตลอด”
หม่าหลันถามอย่างประหลาดใจ:“ทั้งที่คุณก็ทำงานอยู่ที่โรงแรมห้าดาวแล้ว ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ทำผิดเรื่องอะไร?”
ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจออกมา อธิบายว่า :“ฉันขโมยนาฬิกาของลูกค้าเรือนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่านาฬิกาเรือนนั้นราคาห้าแสนดอลลาร์......ที่น่าเวทนาที่สุดคือฉันยังไม่ทันได้เอาไปขายเสียด้วยซ้ำ ยังไม่ทันได้เลิกงานฉันก็ถูกตำรวจจับตัวเสียแล้ว......”
หม่าหลันยิ้มออกมา ใช้กิริยาท่าทางที่ดูสูงส่ง ใช้น้ำเสียงในการสอนคนพูดออกมา:“เป็นคน อย่าโลภมาก สิ่งที่ควรเป็นของคุณก็จะเป็นของคุณ ไม่ใช่สิ่งของของตัวเองอย่าได้ยื่นมือออกไปหยิบ คำโบราณพูดเอาไว้ค่อนข้างดี อย่ายื่นมือออกมา ยื่นมือออกมาจะต้องถูกจับ”
เย่เฉินที่กำลังกลับบ้าน ได้รับเอกสารชุดหนึ่งที่ส่งมาจากว่านพั่วจวิน
ได้รับการรายงานจากข่าวกรองของสำนักว่านหลง เอกสารชุดนี้รวบรวมเหมยอวี้เจินมาที่อเมริกาหลายปีนี้ อาชญากรรมทั้งหมดที่ได้กระทำผิด
เอกสารชุดนี้ปริ้นต์ออกมามีทั้งหมดมีสามสิบหน้าเต็ม เย่เฉินอ่านอยู่ชั่วโมงกว่าถึงได้อ่านจบ
หลังจากที่เขาได้เห็นเอกาสารเหล่านี้ ทั้งร่างโมโหออกมาอย่างมาก!
เขาคิดไม่ถึงว่า เหมยอวี้เจินคนนี้อยู่ที่อเมริกา ได้กระทำผิดต่อเพื่อนร่วมชาติของตัวเองอย่างมากมายเหลือคณา

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...