ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4692

“นายหญิงใหญ่ ?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย : “หรือว่านายหญิงใหญ่ก็เป็นเป้าหมายการลำเลียงสินค้าต้องห้ามด้วย ?”

ว่านพั่วจวินกล่าว : “นี่ยังไม่แน่นอน”

เย่เฉินพูด : “อยากจะยืนยันง่ายนิดเดียว นายไปตรวจดูประวัติการบินของนายหญิงใหญ่คนนี้ในสายการบินช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดูว่าเธอกลับประเทศบ่อยหรือไม่ ครั้งล่าสุดที่กลับประเทศคือเมื่อไหร่”

“ครับ !” ว่านพั่วจวินพูดทันที : “คุณรอสักครู่ ผมจะให้แฮกเกอร์ดึงข้อมูลจากช่องโหว่ของระบบการบินพลเรือน”

ระหว่างที่พูด ว่านพั่วจวินก็กำชับคนที่อยู่ข้าง ๆ สองสามประโยค ไม่ถึงหนึ่งนาที เขาก็พูดกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ทางผมค้นเจอแล้ว แปลกเล็กน้อย คุณนายใหญ่คนนี้อย่างน้อยที่สุด 20 ปี ไม่ได้กลับประเทศ และเวลา 20 ปีนี้ เธอไม่ได้นั่งเครื่องบินเลย”

“แปลก...” เย่เฉินคิ้วขมวดพลางพูด : “คนคนหนึ่งที่ 20 ปีไม่นั่งเครื่องบิน และยังเป็นนายหญิงใหญ่ สำหรับเหมยอวี้เจินแล้วมีค่าอะไรกัน ?”

“ผมก็ไม่แน่ใจ...” ว่านพั่วจวินรีบพูดต่อ : “ผมจะส่งคนไปเข้าใกล้นายหญิงใหญ่คนนี้ ตรวจสอบสถานการณ์อย่างละเอียดของเธอ”

“ผมเองก็ไม่เข้าใจ...” ว่านพั่วจวินกล่าว : “ผมยังค้นเจอภาพสังเกตการณ์ที่ถูกบันทึกของนายหญิงใหญ่ ถึงแม้ว่าเธอจะทำงานอยู่ที่ห้องอาหารของคนจีนแห่งหนึ่ง อายุมากขนาดนี้ยังไม่ออกจากงาน ดูแล้วสถานการณ์ครอบครัวคงจะลำบากมาก”

เย่เฉินหัวคิ้วขมวดเป็นปม ถามต่อไปว่า ： “ลูกชายเธอล่ะ ? ในเมื่อลูกชายของเธอก่อนหน้านี้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐ ก็ต้องจบจากมหาลัยมีชื่อแน่นอน รายได้คงจะไม่น้อยนักหรอกใช่ไหม ?”

ว่านพั่วจวินอธิบาย : “ลูกชายของเธอค่อนข้างน่าเวทนา ก่อนหน้านี้หลายปีรายได้ไม่เลวจริง ๆ อยู่ที่บริษัทข้ามชาติรับตำแหน่งซูเปอร์ไวเซอร์เทคนิค แต่นับตั้งแต่เขาอายุ 35 ปีนั้น เขาก็ไม่หยุดที่จะหางานเลย โดนไล่ออก จากนั้นหางานอีก รายได้ก็ลดลงเรื่อย ๆ ตอนนี้ว่างงานมาปีหนึ่งแล้ว ชำระการจำนองบ้านก็หยุดหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ธนาคารจะยึดบ้านคืนแล้ว ไม่กี่วันก่อนลูกชายของเขาเพิ่งจะเอารถแวนในบ้านที่วิ่งไปแสนไมล์ขายไป ตอนนี้พูดได้ว่าบ้านเหลือแค่กำแพงล้อมแล้ว ผมเองก็คิดไม่ตกว่านักเรียนชั้นนำที่จบจากมหาวิทยาลัยมีชื่อ ทำไมถึงอยู่ไปวัน ๆ จนน่าเวทนาอย่างนี้”