ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4692
“นายหญิงใหญ่ ?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย : “หรือว่านายหญิงใหญ่ก็เป็นเป้าหมายการลำเลียงสินค้าต้องห้ามด้วย ?”
ว่านพั่วจวินกล่าว : “นี่ยังไม่แน่นอน”
เย่เฉินพูด : “อยากจะยืนยันง่ายนิดเดียว นายไปตรวจดูประวัติการบินของนายหญิงใหญ่คนนี้ในสายการบินช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ดูว่าเธอกลับประเทศบ่อยหรือไม่ ครั้งล่าสุดที่กลับประเทศคือเมื่อไหร่”
“ครับ !” ว่านพั่วจวินพูดทันที : “คุณรอสักครู่ ผมจะให้แฮกเกอร์ดึงข้อมูลจากช่องโหว่ของระบบการบินพลเรือน”
ระหว่างที่พูด ว่านพั่วจวินก็กำชับคนที่อยู่ข้าง ๆ สองสามประโยค ไม่ถึงหนึ่งนาที เขาก็พูดกับเย่เฉิน : “คุณเย่ ทางผมค้นเจอแล้ว แปลกเล็กน้อย คุณนายใหญ่คนนี้อย่างน้อยที่สุด 20 ปี ไม่ได้กลับประเทศ และเวลา 20 ปีนี้ เธอไม่ได้นั่งเครื่องบินเลย”
“แปลก...” เย่เฉินคิ้วขมวดพลางพูด : “คนคนหนึ่งที่ 20 ปีไม่นั่งเครื่องบิน และยังเป็นนายหญิงใหญ่ สำหรับเหมยอวี้เจินแล้วมีค่าอะไรกัน ?”
“ผมก็ไม่แน่ใจ...” ว่านพั่วจวินรีบพูดต่อ : “ผมจะส่งคนไปเข้าใกล้นายหญิงใหญ่คนนี้ ตรวจสอบสถานการณ์อย่างละเอียดของเธอ”
“ผมเองก็ไม่เข้าใจ...” ว่านพั่วจวินกล่าว : “ผมยังค้นเจอภาพสังเกตการณ์ที่ถูกบันทึกของนายหญิงใหญ่ ถึงแม้ว่าเธอจะทำงานอยู่ที่ห้องอาหารของคนจีนแห่งหนึ่ง อายุมากขนาดนี้ยังไม่ออกจากงาน ดูแล้วสถานการณ์ครอบครัวคงจะลำบากมาก”
เย่เฉินหัวคิ้วขมวดเป็นปม ถามต่อไปว่า ： “ลูกชายเธอล่ะ ? ในเมื่อลูกชายของเธอก่อนหน้านี้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐ ก็ต้องจบจากมหาลัยมีชื่อแน่นอน รายได้คงจะไม่น้อยนักหรอกใช่ไหม ?”
ว่านพั่วจวินอธิบาย : “ลูกชายของเธอค่อนข้างน่าเวทนา ก่อนหน้านี้หลายปีรายได้ไม่เลวจริง ๆ อยู่ที่บริษัทข้ามชาติรับตำแหน่งซูเปอร์ไวเซอร์เทคนิค แต่นับตั้งแต่เขาอายุ 35 ปีนั้น เขาก็ไม่หยุดที่จะหางานเลย โดนไล่ออก จากนั้นหางานอีก รายได้ก็ลดลงเรื่อย ๆ ตอนนี้ว่างงานมาปีหนึ่งแล้ว ชำระการจำนองบ้านก็หยุดหลายเดือนแล้ว ตอนนี้ธนาคารจะยึดบ้านคืนแล้ว ไม่กี่วันก่อนลูกชายของเขาเพิ่งจะเอารถแวนในบ้านที่วิ่งไปแสนไมล์ขายไป ตอนนี้พูดได้ว่าบ้านเหลือแค่กำแพงล้อมแล้ว ผมเองก็คิดไม่ตกว่านักเรียนชั้นนำที่จบจากมหาวิทยาลัยมีชื่อ ทำไมถึงอยู่ไปวัน ๆ จนน่าเวทนาอย่างนี้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...