ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4693

เย่เฉินกล่าวเสียงเบา : “สภาพแบบนี้เป็นได้บ่อยในกิจการขนาดใหญ่ สำหรับกิจการใหญ่บางแห่ง พนักงานที่อายุมากเนื่องจากอายุการทำงานที่นานเกิน คุณสมบัติและประสบการณ์แก่เกิน แต่เงิเดือนค่าจ้างสูงจนตกใจ และเพราะอายุมากแล้ว ร่างกายทรุดโทรมอย่างน่ากลัว มีบ้านมีครอบครัวให้เป็นห่วง เพราะงั้นความสามารถในการเรียนรู้จะสู้วัยรุ่นก็สู้ไม่ได้ สำหรับบริษัทใหญ่เหล่านี้ ถ้าเกิดเปลี่ยนวัยรุ่นกับวันทำงานพวกนี้ ไม่ใช่แค่สามารถลดต้นทุนได้มหาศาล และคนหนุ่มสาวที่มาใหม่ก็เต็มไปด้วยพลังความสามารถ สามารถขูดรีดอย่างถึงที่สุดสิบปีขึ้นไป”

พูดอยู่ เย่เฉินก็เอ่ยอีกครั้ง : “คนวัยกลางคนแบบนี้ ในเมื่อถูกทิ้ง ในตอนที่สมัครงานอีกครั้ง ระดับเงินเดือนก็จะถล่มลง วัยรุ่นย้ายงานเงินเดือนยิ่งสูง แต่วัยกลางคนส่วนใหญ่ยิ่งย้ายงานเงินเดือนยิ่งต่ำลง”

ว่านพั่วจวินคิดคัดค้าน ถอนหายใจกล่าว : “นายทุนโหดร้ายกันทั้งนั้นจริง ๆ”

ขณะที่พูด ว่านพั่วจวินก็คิดอะไรได้ รีบร้อนพูด : “อ้อใช่แล้ว เมื่อกี้ผมเช็กในระบบการบินพลเรือน ลูกชายของโจวปี้หัว จองตั๋ววันมะรืนบินไปเม็กซิโก อาจจะไปทำงานที่เม็กซิโกหรือเปล่า...”

เย่เฉินประหลาดใจมากขึ้น : “ไปทำงานเม็กซิโก ? ที่นั่นจนกว่าสหรัฐอเมริกาตั้งเยอะ และยังถือว่าเป็นสถานที่นอกกฎหมาย คนปกติที่ไหนจะไปจากอเมริกาไปทำงานที่นั่น ?”

“นี่ก็ไม่แน่ใจ...” ว่านพั่วจวินกล่าวเสริม : “ผมยังค้นเจอบันทึกการตรวจร่างกายลูกชายของเขาอาทิตย์ก่อน ทำที่โรงพยาบาลของพรอวิเดนซ์ ลงทะเบียนรายการตรวจร่างกายเป็นการตรวจร่างกายเข้าทำงาน คงจะตรวจเพื่อหางาน”

เย่เฉินส่งเสียงอืม ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร

แต่ทว่า ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรได้ เอ่ยปากกล่าว : “พั่วจวิน ในข้อมูลที่เพิ่งให้ฉันมันแสดงว่า คนที่เคยติดต่อเหมยอวี้เจิน มีไม่น้อยที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าหายไปไหนใช่ไหม ?”

“ครับ” ว่านพั่วจวินพูด : “คนเหล่านี้ในระบบของทางตำรวจ ลงทะเบียนว่าหายสาบสูญ และหาไม่เจอสักราย”