ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4693
เย่เฉินกล่าวเสียงเบา : “สภาพแบบนี้เป็นได้บ่อยในกิจการขนาดใหญ่ สำหรับกิจการใหญ่บางแห่ง พนักงานที่อายุมากเนื่องจากอายุการทำงานที่นานเกิน คุณสมบัติและประสบการณ์แก่เกิน แต่เงิเดือนค่าจ้างสูงจนตกใจ และเพราะอายุมากแล้ว ร่างกายทรุดโทรมอย่างน่ากลัว มีบ้านมีครอบครัวให้เป็นห่วง เพราะงั้นความสามารถในการเรียนรู้จะสู้วัยรุ่นก็สู้ไม่ได้ สำหรับบริษัทใหญ่เหล่านี้ ถ้าเกิดเปลี่ยนวัยรุ่นกับวันทำงานพวกนี้ ไม่ใช่แค่สามารถลดต้นทุนได้มหาศาล และคนหนุ่มสาวที่มาใหม่ก็เต็มไปด้วยพลังความสามารถ สามารถขูดรีดอย่างถึงที่สุดสิบปีขึ้นไป”
พูดอยู่ เย่เฉินก็เอ่ยอีกครั้ง : “คนวัยกลางคนแบบนี้ ในเมื่อถูกทิ้ง ในตอนที่สมัครงานอีกครั้ง ระดับเงินเดือนก็จะถล่มลง วัยรุ่นย้ายงานเงินเดือนยิ่งสูง แต่วัยกลางคนส่วนใหญ่ยิ่งย้ายงานเงินเดือนยิ่งต่ำลง”
ว่านพั่วจวินคิดคัดค้าน ถอนหายใจกล่าว : “นายทุนโหดร้ายกันทั้งนั้นจริง ๆ”
ขณะที่พูด ว่านพั่วจวินก็คิดอะไรได้ รีบร้อนพูด : “อ้อใช่แล้ว เมื่อกี้ผมเช็กในระบบการบินพลเรือน ลูกชายของโจวปี้หัว จองตั๋ววันมะรืนบินไปเม็กซิโก อาจจะไปทำงานที่เม็กซิโกหรือเปล่า...”
เย่เฉินประหลาดใจมากขึ้น : “ไปทำงานเม็กซิโก ? ที่นั่นจนกว่าสหรัฐอเมริกาตั้งเยอะ และยังถือว่าเป็นสถานที่นอกกฎหมาย คนปกติที่ไหนจะไปจากอเมริกาไปทำงานที่นั่น ?”
“นี่ก็ไม่แน่ใจ...” ว่านพั่วจวินกล่าวเสริม : “ผมยังค้นเจอบันทึกการตรวจร่างกายลูกชายของเขาอาทิตย์ก่อน ทำที่โรงพยาบาลของพรอวิเดนซ์ ลงทะเบียนรายการตรวจร่างกายเป็นการตรวจร่างกายเข้าทำงาน คงจะตรวจเพื่อหางาน”
เย่เฉินส่งเสียงอืม ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร
แต่ทว่า ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรได้ เอ่ยปากกล่าว : “พั่วจวิน ในข้อมูลที่เพิ่งให้ฉันมันแสดงว่า คนที่เคยติดต่อเหมยอวี้เจิน มีไม่น้อยที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าหายไปไหนใช่ไหม ?”
“ครับ” ว่านพั่วจวินพูด : “คนเหล่านี้ในระบบของทางตำรวจ ลงทะเบียนว่าหายสาบสูญ และหาไม่เจอสักราย”
ดวงตาเย่เฉินเป็นประกาย รีบถามกลับทันที : “ดูทีว่าพวกเขาหายไปจากที่ไหนของเม็กซิโก ครั้งสุดท้ายพวกเขาติดต่อกับใคร”
ว่านพั่วจวินกล่าวอย่างรีบเร่ง : “ผมต้องตรวจสอบเอกสารแจ้งความของคนเหล่านี้หลังจากที่หายตัวไป ดูบันทึกคำให้การของครอบครัวพวกเขา”
“ดี” เย่เฉินเร่งตอบ : “หาคนอื่น ๆ มาดูด้วย ฉันจะรอข่าวจากนาย !”
“รับทราบ !”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...