ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4695
“อือ...” เย่เฉินพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม : “เม็กซิโกเดิมทีก็ด้อยพัฒนา สถานที่แบบนั้นต้นทุนกำลังคนคงจะต่ำมาก มาก ๆ ถ้าพยายามลำบากหลอกคนไปเม็กซิโกเป็นแรงงาน ก็ดูจะไม่คุ้มเสีย”
“ใช่ครับ” ว่านพั่วจวินพูดด้วยความเห็นด้วยอย่างมาก : “จะดูยังไงตรรกะนี้ก็ดูยากจะสัมพันธ์กัน ตัวเองเป็นคนโลภและหวังในทุกสิ่ง แต่กลับเลือกผู้เคราะห์ร้ายที่ไม่มีกำไรอะไรให้แสวงหา”
เย่เฉินพูดอย่างแผ่วเบา : “อยากรู้ว่าพวกมันกำลังเล่นละครปาหี่อะไรกันแน่ วิธีที่ดีที่สุดคือการไปเม็กซิโกด้วยตัวเอง”
ระหว่างพูดเย่เฉินถามว่านพั่วจวิน : “ลูกชายของโจวปี้หัว จะไปที่ไหนในเม็กซิโก ?”
ว่านพั่วจวินตอบ : “ติฮัวน่าเม็กซิโก เมืองนี้เป็นเมืองชายแดนของเม็กซิโก อยู่ไม่ไกลจากลอสแองเจลิส”
เย่เฉินยิ้มมุมปาก พูดขึ้นว่า : “เขาบินวันมะรืนนี้สินะ ?”
“ครับ” ว่านพั่วจวินตอบ : “เที่ยวบินเช้าวันมะรืน”
เย่เฉินมองดูเวลา และพูดต่อ : “งั้นตอนนี้ก่อนจะบิน ก็ประมาณ 30 กว่าชั่วโมง เครื่องบินคงจะเปิดให้เช็กอินแล้ว นายดูสิว่าลูกชายของโจวปี้หัว ทำการเช็กอินแล้วหรือยัง และดูด้วยว่าที่นั่งข้าง ๆ เขาโดนคนอื่นจองไปหรือยัง ? ถ้าหากไม่มีซื้อตั๋วเครื่องบินข้าเขาให้ฉันหนึ่งใบ”
ว่านพั่วจวินถามด้วยความตกใจ : “คุณเย่ คุณจะทำอะไร ?”
เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน ว่านพั่วจวินพูดต่ออย่างฉับพลัน : “คุณเย่วางใจได้ ผู้ใต้บังคับบัญชาจะส่งตัวทหารชั้นยอดสำนักว่านหลงไปเม็กซิโก ถึงเวลานั้น ขอแค่คุณเย่ออกคำสั่ง อะไรก็หยุกเราไม่ได้ทั้งนั้น !”
“ดี !” น้ำเสียงของเย่เฉินน่าเกรงขาม พูดเสียงดัง : “บอกนายทหาร จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว ฉันจะยกคุณงามความดีให้พวกเขา ! ถึงเวลานั้นจะจัดงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่เม็กซิโก ฉันเย่เฉินจะทำให้ศักยภาพของพวกเขาทุกคนก้าวไปข้างหน้าอีกขั้น !”
เย่เฉินตั้งใจที่จะยกศักยภาพทั้งหมดของสำนักว่านหลง ตอนนี้เขาจัดหาเงินทุนจำนวนมากเพื่อสำนักว่านหลงได้แล้ว ต่อไปที่ต้องทำคือ จะต้องยกระดับกำลังรบของสำนักว่านหลง
ขณะนี้ การแก้ไขแบบแผนที่ดีที่สุด คือช่วยพวกเขาเลื่อนขั้นผลการฝึกฝน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...