เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4697

ในขณะเดียวกัน

กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์

หลังจากที่หม่าหลันนวดทั้งตัวของเจ็ดแปดคนเสร็จ ทั้งตัวที่สบายลอยอย่างกับเทวดา

เพียงแค่ก่อนหน้านี้โคลอี้ที่ระรานนั่นก็น่าเวทนาแล้ว

ตามข้อเรียกร้องของหม่าหลัน เธอเริ่มสับเปลี่ยนคลึงเท้าให้ทุกคนในห้องขัง

จนกระทั่งถึงดับตะเกียงในคุก ก็กดได้แค่สี่ห้าคนเท่านั้น

ในตอนที่กำลังจะนอน หม่าหลันก็พูดเสียงเย็นเยียบกับโคลอี้ : “แกกดให้ฉันจนถึงพรุ่งนี้เช้า ถ้ากล้าขี้เกียจ ฉันจะฆ่าแก !”

โคลอี้ ร้องไห้พลางพยักหน้า สะอื้นไห้พูด : “ฉันรู้แล้ว...ฉันจะไม่ขี้เกียจ...”

หม่าหลันพ้นเสียงออกทางจมูก อีกไม่นานก็ชี้ไปที่เตียงชื้น ๆ ของตัวเอง พูดเสียงเย็น : “ทั้งหมดนี่เป็นผลงานชิ้นเอกของแก ต่อไปแกก็นอนที่เตียงนี้ ฉันนอนเตียงแก”

โคลอี้จะกล้าพูดมากที่ไหนกัน รีบพูด : “ได้ค่ะคุณผู้หญิงหม่า ฉันฟังคำสั่งเธอทุกอย่าง...”

หม่าหลันคิดว่าเตียงถูกราดจนเปียก ไม่สบายใจเล็กน้อย ชี้ลูกน้องเมื่อก่อนของโคลอี้สองสามคน พูดอย่างเย็นชา : “พวกเธอสองสามคน วันนี้ตอนดึกราดน้ำลงเตียงของพวกเธอให้ฉันแล้วค่อยนอน ต่อไปทุกกลางคืนก่อนนอนราดน้ำสองกะละมัง จากนั้นนอนติดกันสามวันให้ฉัน !”

พูดจบ เธอก็มองไปที่โคลอี้อีกครั้ง พูดอย่างเย็นยะเยือก : “ส่วนแกเริ่มพรุ่งนี้ นอนเตียงที่เปียกซึมให้ฉัน พวกมันนอนสามวัน แกนอนให้ฉันสิบวัน !”

คนทั้งหลายสั่นสะท้านด้วยความกลัว

ถึงแม่ตอนนี้อากาศจะร้อนขึ้นแล้ว แต่นอนเตียงที่เปียกโชก นั่นทำให้คนไม่สบายได้ไม่ใช่หรือ ?

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน