ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4698

ในส่วนอดีตพวกลูกน้องของเธอ แต่ละคนก็ถูกบังคับให้นอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงที่เปียกโชก

พวกเธอไม่กล้านอนท่าเดิมนานเกินไป เพราะเดิมทีร่างกายของพวกเขาก็ไม่สามารถสัมผัสเตียงที่เปียกชื้นได้เป็นเวลานาน เพราะไม่นาน ร่างกายที่สัมผัสกับเตียงก็จะเปลี่ยน เย็นเยือกถึงกระดูกและเจ็บปวดหาที่เปรียบได้

ดังนั้น สิ่งเดียวที่พวกเธอทำได้ คือไม่หยุดกลิ้งตามขวางบนเตียง เหมือนกับไส้กรอกบนที่ไม่หยุดหมุนอบ บนเตาหมุนไส้กรอก

ที่น่าแปลกใจคือ หม่าหลันที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นเจ้านายได้อย่างไม่ง่ายดาย นึกไม่ถึงว่าจะนอนไม่หลับ

เช้าวันถัดมา

หม่าหลันที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ดูไปแล้วมีชีวิตชีวามากกว่าใครทุกคนในห้องขัง

ตอนที่เธอลุกขึ้นมาจากเตียง โคลอี้ยังพยายามบีบเท้าของเพื่อนนักโทษอย่างเต็มที่

เธอในตอนนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าที่หม่าหลันเหนื่อยจนแขนทั้งสองข้างแทบหลุดมันเป็นยังไง

และคืนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ โดนคนเหยียดหยามและกลั่นแกล้ง แท้ที่จริงแล้วเป็นความรู้สึกยังไง

คืนนี้ เธอแทบจะหมดอาลัยตายอยากอยู่นับครั้งไม่ถ้วน จิตใต้สำนึกอยากจะหยุดการเคลื่อนไหวของมือ

แต่พอคิดถึงคนอย่างหม่าหลันที่แม้ขุ่นเคืองเพียงเล็กน้อยก็จ้องมองอย่างโกรธแค้น และยังต้องแก้แค้นอีกสิบเท่าร้อยเท่า จิตใต้สำนึกในใจเธอก็ไม่กล้ามีความคิดขี้เกียจอะไรอีก

หม่าหลันบิดขี้เกียจ ก้าวไปข้างหน้าข้าง ๆ โคลอี้ ไม่พูดจาสักคำจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง

โคลอี้เห็นหม่าหลันเดินมาข้างหน้า ในใจทั้งกลัวทั้งตกใจ เพียงแค่หางตาทั้งสองมองเห็นเธอ ก็รีบก้มหัวลงไป บียเท้าให้กับนักโทษต่อไปอย่างกระวนกระวายใจ

แต่ แขนทั้งสองข้างของโคลอี้ปวดเมื่อยบวมเป่ง ทุกครั้งที่ออกแรงความเจ็บปวดก็แทงใจ ความเร็วและพละกำลังลดลงมากอย่างไม่รู้ตัว

หม่าหลันเกิดความรู้สึกดีกับคุกเป็นครั้งแรก การมองจากด้านบนลงด้านล่างอย่างนี้ ความรู้สึกที่ได้รับความเคารพ ทำให้ส่วนลึกในใจของเธอพอใจเป็นอย่างมาก

เพราะฉะนั้น ทั้งวันนี้ เธอไม่ได้โทรหาเย่เฉินหรือเซียวชูหรันเลยสักสายเดียว

เดิมที เธอกะว่าวันหนึ่งโทรอย่างน้อยสามสาย เพื่อเร่งให้ลูกเขยเย่เฉินรีบช่วยตัวเองออกไป

แต่วันนี้ เธอกลับรู้สึกว่า ราวกับไม่จำเป็นต้องออกไปเร็วเกินไป

เรียนรู้ประสบการณ์ที่นี่สักพักความรู้สึกที่คนมากมายเห็นด้วย ฟินกว่าออกไปตั้งเยอะ

...