ในส่วนอดีตพวกลูกน้องของเธอ แต่ละคนก็ถูกบังคับให้นอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงที่เปียกโชก
พวกเธอไม่กล้านอนท่าเดิมนานเกินไป เพราะเดิมทีร่างกายของพวกเขาก็ไม่สามารถสัมผัสเตียงที่เปียกชื้นได้เป็นเวลานาน เพราะไม่นาน ร่างกายที่สัมผัสกับเตียงก็จะเปลี่ยน เย็นเยือกถึงกระดูกและเจ็บปวดหาที่เปรียบได้
ดังนั้น สิ่งเดียวที่พวกเธอทำได้ คือไม่หยุดกลิ้งตามขวางบนเตียง เหมือนกับไส้กรอกบนที่ไม่หยุดหมุนอบ บนเตาหมุนไส้กรอก
ที่น่าแปลกใจคือ หม่าหลันที่เปลี่ยนตำแหน่งมาเป็นเจ้านายได้อย่างไม่ง่ายดาย นึกไม่ถึงว่าจะนอนไม่หลับ
เช้าวันถัดมา
หม่าหลันที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ดูไปแล้วมีชีวิตชีวามากกว่าใครทุกคนในห้องขัง
ตอนที่เธอลุกขึ้นมาจากเตียง โคลอี้ยังพยายามบีบเท้าของเพื่อนนักโทษอย่างเต็มที่
เธอในตอนนี้ ก็เข้าใจแล้วว่าที่หม่าหลันเหนื่อยจนแขนทั้งสองข้างแทบหลุดมันเป็นยังไง
และคืนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ โดนคนเหยียดหยามและกลั่นแกล้ง แท้ที่จริงแล้วเป็นความรู้สึกยังไง
คืนนี้ เธอแทบจะหมดอาลัยตายอยากอยู่นับครั้งไม่ถ้วน จิตใต้สำนึกอยากจะหยุดการเคลื่อนไหวของมือ
แต่พอคิดถึงคนอย่างหม่าหลันที่แม้ขุ่นเคืองเพียงเล็กน้อยก็จ้องมองอย่างโกรธแค้น และยังต้องแก้แค้นอีกสิบเท่าร้อยเท่า จิตใต้สำนึกในใจเธอก็ไม่กล้ามีความคิดขี้เกียจอะไรอีก
หม่าหลันบิดขี้เกียจ ก้าวไปข้างหน้าข้าง ๆ โคลอี้ ไม่พูดจาสักคำจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง
โคลอี้เห็นหม่าหลันเดินมาข้างหน้า ในใจทั้งกลัวทั้งตกใจ เพียงแค่หางตาทั้งสองมองเห็นเธอ ก็รีบก้มหัวลงไป บียเท้าให้กับนักโทษต่อไปอย่างกระวนกระวายใจ
แต่ แขนทั้งสองข้างของโคลอี้ปวดเมื่อยบวมเป่ง ทุกครั้งที่ออกแรงความเจ็บปวดก็แทงใจ ความเร็วและพละกำลังลดลงมากอย่างไม่รู้ตัว
หม่าหลันเกิดความรู้สึกดีกับคุกเป็นครั้งแรก การมองจากด้านบนลงด้านล่างอย่างนี้ ความรู้สึกที่ได้รับความเคารพ ทำให้ส่วนลึกในใจของเธอพอใจเป็นอย่างมาก
เพราะฉะนั้น ทั้งวันนี้ เธอไม่ได้โทรหาเย่เฉินหรือเซียวชูหรันเลยสักสายเดียว
เดิมที เธอกะว่าวันหนึ่งโทรอย่างน้อยสามสาย เพื่อเร่งให้ลูกเขยเย่เฉินรีบช่วยตัวเองออกไป
แต่วันนี้ เธอกลับรู้สึกว่า ราวกับไม่จำเป็นต้องออกไปเร็วเกินไป
เรียนรู้ประสบการณ์ที่นี่สักพักความรู้สึกที่คนมากมายเห็นด้วย ฟินกว่าออกไปตั้งเยอะ
...

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...