ที่จริงข้อมูลพวกนี้ของหล่างหงจวินเย่เฉินอ่านหมดแล้ว ที่ถามอีกรอบ ก็เพียงหาโอกาสทำความคุ้นเคยกับเขา และถือโอกาสพูดคุยเพื่อเข้าใจอุปนิสัยของคนคนนี้
เย่เฉินเห็นอีกฝ่ายใส่ในในสัญชาติมาก พูดถึงตัวเองในตอนนี้ที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐ ภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ในใจไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเอือมระอา
ที่จริงแล้วเขาไม่ชอบคนประเภทนี้
มีบัณฑิตของมหาลัยมีชื่อในจีนหลายคน และนักศึกษาแลกเปลี่ยนทุนรัฐบาลเหล่านั้น สุดท้ายเลือกอยู่ต่างประเทศ ว่ากันว่าบัณฑิตที่จบจากชิงหวาที่เลือกอยู่ซิลิคอนแวลลียมีมากกว่าหมื่นคน
แน่นอน เรื่องที่ไปศึกษาต่อเป็นความสมัครใจส่วนตัว แต่สถานการณ์ของหล่างหงจวินไม่เหมือนคนอื่น ถึงอย่างไรก็เป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยนของรัฐ ใช้เงินของประเทศมาแลกเปลี่ยน เขาควรกลับไปรับใช้ประเทศหลังเรียนจบ แต่เลือกที่จะอยู่อเมริกา พฤติกรรมแบบนี้ดูจากคุณลักษณะ ไม่มีน้ำใจ เพราะงั้นทำให้ในใจของเย่เฉินยากจะมีความรู้สึกดีด้วย
ดังนั้น ในเวลาที่พูดคุยไม่กี่ประโยค เขาก็เริ่มรังเกียจหล่างหงจวิน
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เปลี่ยนอารมณ์มากเกิน จงใจเยินยออีกฝ่าย : “จำนวนเงินของนักเรียนแลกเปลี่ยนรัฐบาล ว่ากันว่าสูงมาก ๆ คุณนี่เก่งจริง ๆ !”
ได้ยินคำพูดชมเชยของเย่เฉิน ใบหน้าของหล่างหงจวินก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เพียงแต่ทัศนคติที่มีต่อเย่เฉิน แต่ก็เป็นมิตรมากขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม : “ในยุคนี้ของพวกเรา ความต้องการของนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐนั้นสูงมากจริง ๆ โรงเรียนหนึ่งก็มีคนจำนวนน้อยมากเพียงไม่กี่คน”
เย่เฉินพยักหน้า ถามด้วยความสงสัย : “ใช่แล้ว คุณจะไปเม็กซิโกทำไมเหรอ ? ไปทำงานธุระ หรือไปทำธุรกิจ ?”
การแสดงออกของหล่างหงจวินชะงักครู่หนึ่ง ไม่นานนักก็พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ : “ฉะ...ฉันไปทำงาน...”
หล่างหงจวินถามอย่างไม่เข้าใจ : “แอบอยู่ในสหรัฐอเมริกาไม่ได้ก็กลับประเทศได้นี่ ถึงแม้ว่าสิ่งแวดล้อมประเทศจีนจะเทียบไม่ได้กับสหรัฐอเมริกา แต่ก็ดีว่าเม็กซิโกมากแน่นอน”
เย่เฉินพูดอย่างเก้อเขิน : “บอกตามตรง เพราะฉันอยู่ในประเทศต่อไปไม่ได้ถึงได้ออกมา ก่อนหน้านี้ติดหนี้ไม่น้อยในประเทศ กลับไปตอนนี้ ไม่แน่ว่าจะถูกจับ”
หล่างหงจวินได้ยินคำพูดนี้ หัวเราะร่า และพูด : “นายยืมเงินแล้วหนีเหรอ ?”
“เฮ้...” เย่เฉินยิ้มเยาะ พูดอย่างเก้อเขิน : “ยืมมาค่อนข้างเยอะ บวกกับที่การค้าไม่ดี ขาดทุนค่อนข้างมาก คืนก็คืนไม่ไหว ทำได้แค่หนีหนี้ออกมาก่อน”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...