ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4700

ที่จริงข้อมูลพวกนี้ของหล่างหงจวินเย่เฉินอ่านหมดแล้ว ที่ถามอีกรอบ ก็เพียงหาโอกาสทำความคุ้นเคยกับเขา และถือโอกาสพูดคุยเพื่อเข้าใจอุปนิสัยของคนคนนี้

เย่เฉินเห็นอีกฝ่ายใส่ในในสัญชาติมาก พูดถึงตัวเองในตอนนี้ที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐ ภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ในใจไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเอือมระอา

ที่จริงแล้วเขาไม่ชอบคนประเภทนี้

มีบัณฑิตของมหาลัยมีชื่อในจีนหลายคน และนักศึกษาแลกเปลี่ยนทุนรัฐบาลเหล่านั้น สุดท้ายเลือกอยู่ต่างประเทศ ว่ากันว่าบัณฑิตที่จบจากชิงหวาที่เลือกอยู่ซิลิคอนแวลลียมีมากกว่าหมื่นคน

แน่นอน เรื่องที่ไปศึกษาต่อเป็นความสมัครใจส่วนตัว แต่สถานการณ์ของหล่างหงจวินไม่เหมือนคนอื่น ถึงอย่างไรก็เป็นนักเรียนทุนแลกเปลี่ยนของรัฐ ใช้เงินของประเทศมาแลกเปลี่ยน เขาควรกลับไปรับใช้ประเทศหลังเรียนจบ แต่เลือกที่จะอยู่อเมริกา พฤติกรรมแบบนี้ดูจากคุณลักษณะ ไม่มีน้ำใจ เพราะงั้นทำให้ในใจของเย่เฉินยากจะมีความรู้สึกดีด้วย

ดังนั้น ในเวลาที่พูดคุยไม่กี่ประโยค เขาก็เริ่มรังเกียจหล่างหงจวิน

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้เปลี่ยนอารมณ์มากเกิน จงใจเยินยออีกฝ่าย : “จำนวนเงินของนักเรียนแลกเปลี่ยนรัฐบาล ว่ากันว่าสูงมาก ๆ คุณนี่เก่งจริง ๆ !”

ได้ยินคำพูดชมเชยของเย่เฉิน ใบหน้าของหล่างหงจวินก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เพียงแต่ทัศนคติที่มีต่อเย่เฉิน แต่ก็เป็นมิตรมากขึ้น พูดด้วยรอยยิ้ม : “ในยุคนี้ของพวกเรา ความต้องการของนักเรียนแลกเปลี่ยนของรัฐนั้นสูงมากจริง ๆ โรงเรียนหนึ่งก็มีคนจำนวนน้อยมากเพียงไม่กี่คน”

เย่เฉินพยักหน้า ถามด้วยความสงสัย : “ใช่แล้ว คุณจะไปเม็กซิโกทำไมเหรอ ? ไปทำงานธุระ หรือไปทำธุรกิจ ?”

การแสดงออกของหล่างหงจวินชะงักครู่หนึ่ง ไม่นานนักก็พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ : “ฉะ...ฉันไปทำงาน...”