ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4701

พูดจบเย่เฉินก็ถามด้วยใบหน้าสงสัย： “พี่ชาย ในเมื่อตอนนั้นคุณเป็นนักเรียนนอกที่รัฐบาลส่งไป อย่างนั้นก็ต้องเป็นคนที่มีความสามารถสูงเลยสิ ทำไมถึงยังไปมอสโคว์สถานที่อย่างนี้อีก？ เทียบกับอเมริกาแล้วต่างกันราวกับฟ้ากับดินเลย”

หล่างหงจวินพูดด้วยสีหน้าสลดว่า： “ไม่ได้หรอก อายุเยอะแล้ว เมืองอย่างอเมริกา ก่อนถึงอายุ 35 ถึง 40 ปี ถ้ายังไม่มีอิสรภาพทางการเงิน  จะมีเปอร์เซ็นต์ถูกนายทุนโละออก  ต่อให้มีประสบการณ์การทำงานสมบูรณ์แล้วยังไง เงินเดือนคนหนุ่มสาวได้เงินเดือนหนึ่งในสี่กระทั่งหนึ่งในห้าของคุณ ทั้งยังกล้าทำกล้าสู้ แม้คนเดียวจะสู้คุณไม่ได้ แต่ถ้าสองคนรวมกันยังไงก็ต้องเก่งกาจกว่าคุณอยู่แล้ว？ ขนาดคนเขลาเบาปัญญา 3 คนยังต้านทานจูกัดเหลียงคนเดียวได้เลย”

พูดจบ หล่างหงจวินก็ถอนหายใจกล่าวว่า： “คนทำ IT อย่างเรา ๆ มีเทคนิคใหม่ ๆ อยู่ตลอด พนักงานอายุมากอย่างเรา ๆ สู้ความสามารถในการเรียนด้านเทคนิคใหม่ ๆ อย่างเด็กรุ่นใหม่ไม่ได้หรอก ถูกโละออกง่ายมาก”

เย่เฉินพยักหน้า แกล้งถามด้วยความสงสัย： “ในเมื่อพี่ชายทำเกี่ยวกับ IT ไปสถานที่อย่างมอสโคว์กลัวจะยิ่งไม่ความก้าวหน้า？เลยเปลี่ยนอาชีพเหรอ？”

หล่างหงจวินถอนหายใจอีกครั้ง ยกมือขึ้นปัดกล่าวว่า： “เฮ้อ ช่างเถอะ ก็แค่ไปทำมาหากิน  ไม่พูดดีกว่า”

เย่เฉินเห็นเขาไม่อยากตอบจึงไม่เซ้าซี้ถามต่อ เวลานี้เที่ยวบินก็เริ่มขึ้นเครื่อง ทั้งสองคนเดินเรียงแถวผ่านช่องประตูเข้าไปในห้องโดยสาร

หล่างหงจวินเลือกที่นั่งตรงหน้าต่างเลขที่ 39A เขาเดินอยู่ข้างหน้าเย่เฉิน หลังจากถึงที่นั่งก็หยุดเดิน นำสัมภาระและกระเป๋าสะพายยัดเข้าในที่วางกระเป๋าแล้วก็เข้าไปนั่งที่ของตัวเอง

ส่วนเย่เฉินทำเป็นเอาบัตรที่นั่งเทียบเลขที่นั่ง ปากก็พึมพำไม่หยุดว่า： “39B อยู่ไหนนะ 39B นี่……”

พูดจบ อยู่ ๆ เขาก็แหงนหน้ามองหล่างหงจวินสักพักแล้วก็ทำเป็นตกใจพูดว่า： “โอ้ พี่ชาย พรหมลิขิตจังเลยนะ！ที่นั่งของผมอยู่ข้างคุณ！”

“งั้นเหรอ？” เห็นได้ชัดว่าหล่างหงจวินก็ตกใจเล็กน้อย