เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4702

พูดจบ หล่างหงจวินก็พูดกับเย่เฉินด้วยเสียงคล้อยต่ำว่า： “ผมจะบอกความในใจให้นายรู้ สถานที่อย่างมอสโคว์ เรียกแบบคนหัวเซี่ยเราก็คือเมืองเถื่อน สมัยก่อนทำไมประธานาธิบดีต้องใช้เงินจำนวนมากสร้างกำแพง？ไม่ใช่เพื่อจะควบคุมพวกหนีเข้าเมืองกับลักลอบขนยาเสพติดหรอกเหรอ？พวกอเมริกันที่อยู่ดีกินดีที่ไหนจะมาที่นี่กัน” เย่เฉินพยักหน้าถามด้วยความสงสัย： “พี่ชาย เห็นคุณพูดมาตั้งนานยังไม่เห็นบอกเลยว่าไปทำอะไร”

หล่างหงจวินจึงไม่ปิดบังอีกต่อไปเอ่ยอย่างจริงจังว่า： “บอกตามตรงนะน้องชาย ครั้งนี้ที่ผมไปมอสโคว์ก็เพื่อไปเป็นกะลาสี”

“กะลาสี？” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย： “เดินเรือเหรอครับ？”

“ถูกต้อง” หล่างหงจวินพยักหน้าเล่าต่อ： “เพื่อนแม่ของผมคนหนึ่งแนะนำมา บอกว่าเงินเดือนค่าตอบแทนไม่เลวเลย ปีหนึ่งได้เป็นหมื่นเป็นแสนดอลลาร์ แต่ลำบากหน่อยเท่านั้น”

เย่เฉินขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเหมยอวี้เจินจะใช้กะลาสีเรือมาบังหน้าหลอกลวงหล่างหงจวิน เบื้องหลังมีเป้าหมายอะไรกันแน่

แต่อย่างน้อยมีข้อหนึ่งที่แน่ใจได้ว่า คนอำมหิตอย่างเหมยอวี้เจิน ต้องไม่หลอกหล่างหงจวินไปเป็นแค่กะลาสีเรือง่าย ๆ แน่

เย่เฉินเอ่ยด้วยสีหน้าธรรมดาว่า： “พี่ชาย ยังไงคุณก็เป็นคนมีความสามารถ ออกทะเลเป็นกะลาสีเรือดูจะเบียดบังความสามารถไปหน่อย ถ้าเป็นอย่างนี้ บอกตามตรงสู้คุณกลับไปเติบโตในประเทศดีกว่า ในประเทศมีความเจริญก้าวหน้าเร็วมาก ต้องมีลู่ทางที่ดีแน่”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน