ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4706

มาถึงตรงหน้าของอีกฝ่าย หล่างหงจวินก็โบกมือยิ้มเอ่ยว่า： “สวัสดี ผมคือหล่างหงจวิน！”

เจ้าหนุ่มคนนั้นพอเห็นหล่างหงจวิน ก็หยิบมือถือออกจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เปิดรูปถ่ายเทียบตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สักพัก หลังจากแน่ใจว่าเป็นหล่างหงจวิน ก็รู้สึกตัวว่าข้าง ๆ เขายังมีคนหนุ่มเชื้อสายจีนตามมาด้วยคนหนึ่ง จึงชี้ไปทางเย่เฉินเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัยว่า： “คน ๆ นี้เป็นใครกัน？มากับคุณเหรอ？”

หล่างหงจวินหัวเราะแล้วกล่าวว่า： “น้องชายคนนี้ชื่อว่าเย่เฉิน เป็นคนชาติเดียวกันที่รู้จักกันบนเครื่องบิน เราสองคนนั่งติดกัน เขาเป็นหนี้เงินจำนวนหนึ่งในประเทศเลยหนีมา มามอสโคว์ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร เห็นว่าผมมาเป็นกะลาสีเรือเขาก็เลยอยากลองดู แต่ไม่รู้ว่าที่นี่ยังรับสมัครคนอีกหรือเปล่า”

เย่เฉินที่อยู่ข้าง ๆ ก็รีบพูดขึ้นมาว่า： “ผมทนความลำบากได้  งานที่หนักหนาสาหัสแค่ไหนผมก็ทำได้หมด”

ชายหนุ่มคนนั้นอดขมวดคิ้วไม่ได้เอ่ยปากว่า： “รอผมเดี๋ยว ผมขอโทรหาหัวหน้าก่อน”

พูดจบเขาก็ถือมือถือเดินไปไกล ๆ พอแน่ใจว่ารอบด้านไม่มีคนจึงกดโทรศัพท์มือถือโทรออก

พอต่อสายติด ก็มีเสียงผู้ชายเล็ดจากคู่สายถามว่า： “รับคนมาแล้วยัง？”

“รับมาแล้ว” ชายหนุ่มตอบด้วยความนอบน้อม： “คนแซ่หลางเพิ่งลงจากเครื่อง”

อีกฝ่ายถามต่อว่า： “ตรวจสอบข้อมูลตัวตนแล้วยัง？ตรงกับข้อมูลที่เหมยอวี้เจินให้ไว้มั๊ย”

ชายหนุ่มปลายสายถามด้วยความสุขุม： “นายว่าเจ้าหนุ่มนั่นมีปัญหามั๊ย？เป็นเสาะนอกเครื่องแบบหรือเปล่า？”

“เรื่องนี้……” ชายหนุ่มพูดด้วยความลังเล： “ไม่น่ามั๊ง……ว่าตามหลักเสาะไม่น่าจะตามเบาะแสเราได้ ยิ่งเจ้าหนุ่มนี้มาจากเมืองจีนไม่ใช่คนอเมริกัน”

คู่สายกลับเอ่ยว่า： “อย่าเชื่อคำพูดที่ออกจากปากคนอื่น เสาะไม่มีทางบอกนายหรอกว่าเขาเป็นเสาะ ที่อเมริกามีตำรวจเชื้อสายจีนตั้งเยอะ ส่งคนหนุ่มคนไหนก็ได้มาสักคนสวมรอยว่ามาจากเมืองจีน ถ้านายไม่ตรวจสอบให้ละเอียดก็ยากที่จะดูออก”

“แล้วจะทำยังไง？” ชายหนุ่มเอ่ยปาก： “อย่างที่คุณบอก เขาเห็นผมแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นเสาะหรือว่าไม่เป็น ผมก็ปล่อยเขาไปไม่ได้……”