ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4706
มาถึงตรงหน้าของอีกฝ่าย หล่างหงจวินก็โบกมือยิ้มเอ่ยว่า： “สวัสดี ผมคือหล่างหงจวิน！”
เจ้าหนุ่มคนนั้นพอเห็นหล่างหงจวิน ก็หยิบมือถือออกจากกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เปิดรูปถ่ายเทียบตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สักพัก หลังจากแน่ใจว่าเป็นหล่างหงจวิน ก็รู้สึกตัวว่าข้าง ๆ เขายังมีคนหนุ่มเชื้อสายจีนตามมาด้วยคนหนึ่ง จึงชี้ไปทางเย่เฉินเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัยว่า： “คน ๆ นี้เป็นใครกัน？มากับคุณเหรอ？”
หล่างหงจวินหัวเราะแล้วกล่าวว่า： “น้องชายคนนี้ชื่อว่าเย่เฉิน เป็นคนชาติเดียวกันที่รู้จักกันบนเครื่องบิน เราสองคนนั่งติดกัน เขาเป็นหนี้เงินจำนวนหนึ่งในประเทศเลยหนีมา มามอสโคว์ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร เห็นว่าผมมาเป็นกะลาสีเรือเขาก็เลยอยากลองดู แต่ไม่รู้ว่าที่นี่ยังรับสมัครคนอีกหรือเปล่า”
เย่เฉินที่อยู่ข้าง ๆ ก็รีบพูดขึ้นมาว่า： “ผมทนความลำบากได้ งานที่หนักหนาสาหัสแค่ไหนผมก็ทำได้หมด”
ชายหนุ่มคนนั้นอดขมวดคิ้วไม่ได้เอ่ยปากว่า： “รอผมเดี๋ยว ผมขอโทรหาหัวหน้าก่อน”
พูดจบเขาก็ถือมือถือเดินไปไกล ๆ พอแน่ใจว่ารอบด้านไม่มีคนจึงกดโทรศัพท์มือถือโทรออก
พอต่อสายติด ก็มีเสียงผู้ชายเล็ดจากคู่สายถามว่า： “รับคนมาแล้วยัง？”
“รับมาแล้ว” ชายหนุ่มตอบด้วยความนอบน้อม： “คนแซ่หลางเพิ่งลงจากเครื่อง”
อีกฝ่ายถามต่อว่า： “ตรวจสอบข้อมูลตัวตนแล้วยัง？ตรงกับข้อมูลที่เหมยอวี้เจินให้ไว้มั๊ย”
ชายหนุ่มปลายสายถามด้วยความสุขุม： “นายว่าเจ้าหนุ่มนั่นมีปัญหามั๊ย？เป็นเสาะนอกเครื่องแบบหรือเปล่า？”
“เรื่องนี้……” ชายหนุ่มพูดด้วยความลังเล： “ไม่น่ามั๊ง……ว่าตามหลักเสาะไม่น่าจะตามเบาะแสเราได้ ยิ่งเจ้าหนุ่มนี้มาจากเมืองจีนไม่ใช่คนอเมริกัน”
คู่สายกลับเอ่ยว่า： “อย่าเชื่อคำพูดที่ออกจากปากคนอื่น เสาะไม่มีทางบอกนายหรอกว่าเขาเป็นเสาะ ที่อเมริกามีตำรวจเชื้อสายจีนตั้งเยอะ ส่งคนหนุ่มคนไหนก็ได้มาสักคนสวมรอยว่ามาจากเมืองจีน ถ้านายไม่ตรวจสอบให้ละเอียดก็ยากที่จะดูออก”
“แล้วจะทำยังไง？” ชายหนุ่มเอ่ยปาก： “อย่างที่คุณบอก เขาเห็นผมแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นเสาะหรือว่าไม่เป็น ผมก็ปล่อยเขาไปไม่ได้……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...