ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4707

คู่สายคิดสักพักแล้วเอ่ยปากว่า： “เอาอย่างนี้ นายหาเหตุผลขอดูพาสปอร์ตของเขาว่ามาจากเมืองจีนหรือเปล่า ถ้าเขาถือพาสปอร์ตจีนจริงก็ไม่น่าใช่เสาะจากอเมริกาแน่นอน”

ชายหนุ่มพูดสะท้อนความคิดพูดว่า： “แล้วพาสปอร์ตจะไม่ปลอมแปลงเหรอ……พวกเราทำพาสปอร์ตปลอมมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่……ถ้าเขาเป็นเสาะจริง พาสปอร์ตอย่างไหนที่เขาจะทำไม่ได้ล่ะ？”

คู่สายหัวเราะเอ่ยว่า： “นายมันโง่ ไม่รู้จักดูข้อมูลผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองเหรอ？ พาสปอร์ตปลอมนั่นหลอกเราได้แต่หลอกด่านตรวจคนเข้าเมืองไม่ได้หรอก นายดูที่ตราประทับบันทึกการเข้าเมืองมอสโคว์ว่าประทับวันนี้เหรอเปล่า แล้วก็ดูว่าก่อนหน้าตราประทับที่ออกจากเมืองจีนไปอเมริกาเป็นเร็ว ๆ นี้เหรอเป่า ถ้าใช่ก็รับรองว่าเขาไม่ใช่เสาะแน่นอน นายก็วางใจพาเขามาได้ ส่วนทางฉันจะเตรียมคนไว้ต้อนรับ พอคนมาถึงก็จับคุมขัง เท่ากับเจ้าโง่มาถึงที่เองไม่ใช่เหรอ？”

“เฮ้อ！” คนหนุ่มผ่อนคลายขึ้นเยอะหัวเราะในทันทีเอ่ยว่า： “อาหม่า ถ้าบอกว่าขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดก็ต้องเป็นอานี่แหละ！”

เจ้าหนุ่มในเวลานี้ในที่สุดก็โล่งใจขึ้น หลังจากวางสายด้วยความดีใจ ก็หันกลับไปหาเย่เฉินกับหล่างหงจวินคนทั้งสอง

เจ้าหนุ่มในเวลานี้ไม่รู้เลยว่า ขั้นตอนทั้งหมดที่เขารายงานไปในโทรศัพท์ถูกเย่เฉินได้ยินอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

ด้านหนึ่งเย่เฉินก็ประหลาดใจกับความเฝ้าระวังขององค์กรนี้  อีกด้านก็อดทอดถอนใจไม่ได้ว่า  ต่อหน้ากำลังที่เบ็ดเสร็จ  แผนการที่รัดกุมและสุขุมเหมือนไม่มีความหมาย

ฉะนั้น  แม้พวกเขาจะสุขุมเช่นนี้ แต่นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าพวกเขาจะฉลาดแค่ไหน สุขุมแค่ไหน ก็หนีจุดจบการถูกแก๊งทลายไม่พ้น

เจ้าหนุ่มไม่รู้เลยว่าความวิบัติกำลังมาถึง ยังนึกว่าหล่างหงจวินเป็นของแถม หัวเราะเหอะ ๆ กลับไปยังคนทั้งสองยิ้มแล้วเอ่ยกับเย่เฉินว่า： “ดวงนายนี่มันดีจริง ๆ ปกติพวกเราเข้มงวดเรื่องรับสมัครคนมาก ไม่เพียงต้องส่งข้อมูลมาก่อน ยังต้องตรวจร่างกายอย่างเข้มงวดถึงจะมีความเป็นไปได้ แต่เที่ยวนี้พวกเรากำลังจะออกเรือแล้ว ขาดลูกมืออยู่หนึ่งคนพอดี ถ้านายสนใจก็กลับไปสัมภาษณ์กับฉัน ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็ทำงานได้เลย”