ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4709

เจ้าหนุ่มหัวเราะพูดว่า： “เฮ้อ ที่มอสโคว์นี่เป็นเรื่องปกติ สถานที่อย่างมอสโคว์แค่นายออกนอกเมืองโทรศัพท์มือถือก็ไม่มีสัญญาณแล้ว”

หล่างหงจวินพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็วางโทรศัพท์มือถือลง มองแผ่นดินที่อ้างว้างเหมือนทะเลทรายนอกหน้าต่างแล้วถามเย่เฉินว่า： “น้องชาย นายจากอเมริกามามอสโคว์รู้สึกถึงความแตกต่างมั๊ย？ นายดูป่าเวิ้งว้างข้างนอกสิ ไม่ต่างจากดินแดนที่ไร้ผู้คนเลย”

เย่เฉินหัวเราะบอกว่า： “คนอย่างผม เรื่องปรับตัวเป็นจุดแข็งของผมเลย วันนี้คุณให้ผมอยู่ห้องเพนท์เฮาส์โรงแรมห้าดาว ผมก็ไม่รู้สึกตื่นเต้น พรุ่งนี้คุณให้ผมกางเต็นท์อยู่ป่าเวิ้งว้าง นอนกลางดินกินกลางทราย ผมก็ไม่รู้สึกแย่”

หล่างหงจวินหัวเราะพูดว่า： “นิสัยแบบนี้ของนายน่ะดี นิสัยแบบนี้ของนายจัดอยู่ในมาตรฐานของพวกมองโลกในแง่ดี ไปไหนก็ปรับตัวได้เร็ว”

“ใช่” เย่เฉินพยักหน้าหัวเราะว่า： “หลายปีมานี้ผมก็ผ่านชีวิตมาหลากรูปแบบ ไม่กล้าพูดหรอกว่าเห็นมากรู้มาก แล้วใครจะเกลียดหรือจะชอบก็ไม่ได้สนใจ”

หล่างหงจวินชูหัวแม่มือให้กล่าวชมว่า： “ถ้าฉันเป็นคนปล่อยวางแบบนายได้ก็ดี”

พูดจบ สายตาก็มองเหม่อไปไกล ขณะที่สายตาเขามองไปที่ผืนป่ากว้างใหญ่ อยู่ ๆ เห็นอะไรแวบ ๆ คิ้วก็ขมวดขึ้นทันที

จากนั้น เขาก็เอามือถือขึ้นมาตั้งค่า ท่าทางเพ่งมากขึ้นจนตึงเครียด

เย่เฉินกวาดตาเห็นการเปลี่ยนแปลงของหล่างหงจวิน เขายังเห็นหล่างหงจวินดูคนมอสโคว์ที่ขับรถอยู่อย่างระแวดระวัง  อดคิดในใจไม่ได้ว่า： “หล่างหงจวินหมอนี่ คงไม่พบพิรุธเข้าหรอกนะ？”

ขณะที่กำลังคิดอยู่ หล่างหงจวินก็หยิบมือถือขึ้นมา กดข้างบนสักพักแล้วส่งให้เย่เฉินหัวเราะบอกว่า： “น้องชาย ดูภาพถ่ายลูกชายผมสิ รูปหล่อมากเลย”