ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4710

พอเย่เฉินอ่านถึงตรงนี้ ก็อดมองหล่างหงจวินมุมใหม่ไม่ได้ แต่เขาไม่อยากให้หล่างหงจวินวิตกเร็วเกินไปจะได้ไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น จึงบอกว่า： “จริงด้วย ตอนอาซ้อสาว ๆ สวยจริง ๆ！”

พูดจบ มือก็พิมพ์บรรทัดต่อมา： “เสาสัญญาณนั่นเสียหรือเปล่า？ สถานที่แบบนี้ เสาสัญญานานหลายปีไม่ได้ซ่อมก็เป็นเรื่องปกติมั๊ง？”

หล่างหงจวินรับมือถือมา มือหนึ่งพิมพ์ไปปากก็พูดไปว่า： “จริงสิ ผมยังมีลูกสาวคนเล็กอีกคน หน้าตาเหมือนเมียผมเลย ผมจะหารูปให้นายดู”

ระหว่างพูดคุย หล่างหงจวินหลางหลงจวินก็พิมพ์ข้อความมาหนึ่งบรรทัด： “ตอนแรกผมก็นึกว่าอย่างนี้ แต่พอผมเห็นซอฟต์แวร์นำทาง พบว่าขนาดซอฟต์แวร์นำทางก็เชื่อมต่อสัญญาณดาวเทียมไม่ได้ อย่างนี้ก็ยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่！ต่อให้โครงสร้างพื้นฐานของมอสโคว์แย่แค่ไหน ต่อให้เสาสัญญาณเมื่อกี๊พังจริง ๆ แต่ดาวเทียมบนท้องฟ้าไม่พังแน่ GPS มีดาวเทียมกว่า 24 ดวงที่ทำงานบนทางโคจร 6 ทางร่วมกัน ต่อให้มอสโคว์เป็นเขตที่ไม่มีผู้คน ก็รับสัญญาณดาวเทียมได้เหมือนกัน แต่มือถือของผมหาสัญญาณดาวเทียมอะไรไม่เจอเลย ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า บนรถยนต์มีอุปกรณ์ตัดสัญญาณ สามารถตัดสัญญาณมือถือและสัญญาณดาวเทียม！”

เย่เฉินอ่านถึงตรงนี้ก็อดอุทานในใจไม่ได้ว่า： “มีความชำนาญในอาชีพจริง ๆ อีกฝ่ายติดตั้งอุปกรณ์ตัดสัญญาณ ก็เจอกับหลางหลงจวินมืออาชีพด้านโทรคมนาคม ดังนั้นเขาเลยรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบกลได้ทันที นอกจากนี้ยังเห็นได้ว่าหล่างหงจวินเป็นคนเก่งคนหนึ่งจริง ๆ”

เย่เฉินกลัวแต่เขาจะวู่วาม จึงตอบกลับในมือถือว่า： “พี่ชาย อย่าเพิ่งวู่วาม ให้ดูกันไปก่อนค่อยว่ากัน”

หล่างหงจวินร้อนใจ หาเหตุผลให้เขาดูข้อความตอบกลับในมือถืออีก： “น้องชาย ถ่วงเวลาต่อไปไม่ได้แล้ว！ ตอนนี้เราสองคนต้องหาทางหนีบางทีอาจจะทัน ถ้ารอถึงจุดหมาย เราก็คงได้แต่โดนเชือดแล้วล่ะ！”

เย่เฉินตอบกลับไปว่า： “พวกเราจะกระโดดลงรถหนีไม่ได้หรอกมั๊ง？ ความเร็วขนาดนี้ กระโดดลงไปตายอย่างเดียวไม่ต้องสงสัย อีกทั้งบนตัวเจ้ามอสโคว์ที่ขับรถก็มีปืน ต่อให้เราสองคนกระโดดลงรถไม่ตกลงมาตาย เขาเข้ามายิงแค่นัดเดียว เราสองต้องตายแน่”