ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4711

มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติสองคนตายในสถานที่แบบนี้ ในสายตาของตำรวจประเทศเม็กซิโกแล้ว ยังไม่มีค่าเทียบเท่ากับรถมอเตอร์ไซสองคันที่จอดหายอยู่หน้าร้านเน็ตเสียด้วยซ้ำ

เมื่อคิดเช่นนี้ ถึงแม้ว่าภายในใจของหล่างหงจวินจะรู้สึกกระวนกระวายใจออกมาอยู่บ้าง แต่เขาไม่กล้าแสดงท่าทีอะไรออกไปมากนัก

หล่างหงจวินกลับรู้สึกว่า สิ่งที่เย่เฉินพูดออกไปเมื่อครู่ดูจะมีเหตุมีผลมากพอสมควร

เขาที่ยากจนข้นแค้นเสียจนไม่กล้าเปิดหม้อออกมาแบบนี้ หากว่าฝ่ายตรงข้ามจ้องจะเอาชีวิตของเขาจริง ๆ มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย

ถ้าหากพวกเขาคิดที่จะลักพาตัวตนเองไปจริง ๆ เพื่อเรียกค่าไถ่จากครอบครัวของเขาละก็ ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

ตอนนี้สถานการณ์ด้านการเงินในครอบครัวของเขาติดลบเสียจนน่าใจหาย ถ้าพูดตรงๆละก็ เงินที่ภรรยาของเขาพอจะหามาได้นั้น ยังไม่พอสำหรับค่าน้ำมันรถที่จะให้พวกเขาขับรถกระบะมารับเขาถึงสนามบินเสียด้วยซ้ำ

ฉะนั้น หล่างหงจวินรู้สึกว่า การที่เย่เฉินคิดวิเคราะห์ออกมาแบบนี้นับว่าถูกต้องพวกเขาคงคิดจะหลอกให้เขามาทำงานใช้แรงงานอยู่ที่นี่แน่ ๆ

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้ชีวิตอย่างมืดมนโดยไม่มีหวัง แต่อย่างน้อยเขาก็ยังรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้

ดั่งสุภาษิตที่ว่า การตายที่ง่ายดายไม่สู้มีชีวิตอยู่อย่างลำบาก

อีกทั้งยังมีสุภาษิตที่ว่า ตราบใดที่ขุนเขาเขียวขจียังอยู่ อย่าได้กลัวไม่มีฟืนเผา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจของเขาก็รู้สึกยอมรับในโชคชะตาของตัวเองขึ้นมา ความคิดที่พยายามจะใช้ต่อต้านในเฮือกสุดท้ายใน พลันหายไปในทันที จากนั้นเขาถึงได้ใช้โทรศัพท์ของตัวเองพิมพ์ตัวอักษรและส่งไปเย่เฉิน ด้านบนเขียนเอาไว้ว่า : “ต้องขอโทษน้องชายด้วยจริง ๆ เป็นพี่ชายคนนี้ที่พานายมาลำบากเสียแล้ว”

เย่เฉินหาได้มีท่าทีตื่นตระหนกไม่ พร้อมทั้งพิมพ์ตอบกลับไปทางโทรศัพท์ว่า : “ซะที่ไหนกันล่ะครับ เป็นผมที่ร้องตามมาเองหากผลที่ตามมาจะเป็นยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่”

สุดท้าย เย่เฉินจึงพิมพ์สมทบไปอีกประโยคหนึ่งว่า “พี่ชาย ในเมื่อพี่ตัดสินใจที่จะมาที่นี่แล้ว พี่ก็ทำใจให้สบายเถอะ ถึงยังไงพวกเราสองคนก็ยังเป็นคู่หูกันได้ ไม่ว่าปลายทางมันจะดีจะร้ายยังไง เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่นก็จะได้รู้เอง”