ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4714

“ยืนยันแล้ว” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าอะเหลี้ยงนั้น พลางพูดออกมาด้วยความกระตือรือร้นว่า “อาหม่า ไอ้เด็กนี่ก็แค่คนโชคร้ายที่บินมาจากจีนเหมือนกันเท่านั้น ตอนอยู่บนเครื่องมันนั่งอยู่ข้างหล่างหงจวินพอดี คุยกันถูกคอ มันเลยอยากจะตามหล่างหงจวินมาเป็นลูกเรือที่เม็กซิโกด้วยกัน แล้วพวกมันก็เลยมาอยู่ที่นี่”

อาหม่าพยักหน้าลงมาเล็กน้อย พลางหันไปมองหน้าเย่เฉินเพื่อประเมินดูอยู่ชั่วครู่ พลางแย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า “แกอย่าไปพูดแบบนี้ ไอเด็กนี่ร่างกายดูแข็งแรงอยู่ อายุก็ยังน้อยด้วย ถ้าหากหาคนที่แมทกับร่างกายของมันได้ ราคาขายจะต้องดีมากแน่ ๆ ”

พูดจบ เขาหันกลับมาพูดกับอะเหลี้ยงว่า “ไปเรียกฮาร์ดิกมาดู”

“ได้ครับอาหม่า ลุงรอแป๊บนะ ” อะเหลี้ยงรีบร้อนรับคำ พร้อมทั้งวิ่งเหยาะออกไปด้านนอกในทันที

เย่เฉินพลันหันไปมองอาหม่า พลางแสร้งทำเป็นท่าทีตื่นตระหนกออกมาว่า “พวกแกเป็นใครกันแน่? จับพวกฉันมาที่นี่ทำไมกัน?”

อาหม่าพลันหัวเราะเยาะเย้ยออกมา พลางเผยให้เห็นฟันเหลืองซี่ใหญ่คล้ายกับกำลังมองดูเหยื่อก็ไม่ปาน อาหม่าหันไปมองเย่เฉิน พลางแย้มยิ้มออกมาว่า “มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า มีบางเรื่องที่พวกเราไม่จำเป็นต้องรีบรู้ ยิ่งรู้เร็วมากเท่าไหร่ ก็มีแต่จะทำให้พวกแกปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา พวกแกก็กิน ๆ นอน ๆ อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ แล้วพวกฉันจะทำอะไรกับพวกแกนั้น อีกไม่กี่วันก็ได้รู้ ”

“แกชื่อหล่างหงจวินใช่ไหม? ต่อไปนี้ฉันจะเรียกแกว่าเสี่ยวหล่างแล้วกัน แบบนี้พวกเราจะได้ดูสนิทกันมากยิ่งขึ้น”

หล่างหงจวินพลันร้องถามออกมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกว่า“แก พวกแกเป็นใครกันแน่?”

อาหม่าพลันพูดออกมาด้วยท่าทีสบายใจว่า “กระผมสกุลหม่า นามว่าหม่าขุย ที่ที่พวกคุณอยู่ในตอนนี้มีฉันเป็นผู้ควบคุมดูแลอยู่ เพราะฉะนั้น พวกนายในตอนนี้ก็อยู่ในการควบคุมดูแลของฉันเหมือนกัน”

ในตอนที่อาหม่าพูดอยู่นั้น ชายหนุ่มที่มีชื่อเรียกว่าอะเหลี้ยงก็เดินมาพอดี พร้อมทั้งพาคนอินเดียผิวสีคล้ำมาด้วย คนอินเดียสวมใส่แว่นสายตา พร้อมเสื้อกาวน์สีขาวขนาดใหญ่ ดูคล้ายว่าจะเป็นหมอ