ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4717

สีหน้าของอาหม่ายิ่งมืดคล้ำลงไปอีก พร้อมกับกัดฟันกล่าวออกมาว่า “แกเชื่อหรือเปล่า? ตอนที่แกทำการผ่าตัดอยู่ ฉันสามารถสั่งให้คนไม่ฉีดยาชาให้กับแกก็ได้ เมื่อถึงเวลานั้น แกจะได้พบกับประสบการณ์ชำแหละพันมีด ”

เย่เฉินเพียงพยักหน้าลงเล็กน้อย พลางถอนหายใจออกมาด้วยท่าทีชื่นชมว่า “ดี อันนี้ดี ถือว่ามีความคิด!”

พูดจบ พลันหันไปถามหมอชาวอินเดียด้วยความสงสัยว่า “นายคือฮาร์ดิกใช่ไหมนายคือแพทย์หลักของที่นี่งั้นเหรอ?”

ฮาร์ดิกพลันแย้มยิ้มออกมาด้วยท่าทีไม่เป็นธรรมชาตินัก “ฉันแค่รับหน้าที่ทำการผ่าตัดเท่านั้น เรื่องอื่นฉันไม่เกี่ยว”

“ดี” เย่เฉินพยักหน้าอีกครั้ง พลางพูดออกมาด้วยท่าทีจริงจังว่า “นายทำได้ดี ถือว่าเป็นคนที่ใช้ได้”

อะเหลี้ยงพลันรู้สึกจับต้นชมปลายไม่ถูก เขาหันกลับไปถามอาหม่าว่า “อาหม่า ไอ้นี่คงไม่ใช่ตกใจจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมฉันรู้สึกว่ามันเหมือนกับคนเสียสติไปแล้วเลยล่ะ?”

อาหม่าเองก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน

เพื่อความระมัดระวังของตัวเอง เขาหันไปเปิดปากถามอะเหลี้ยงว่า “ตอนที่พวกแกกลับมา เจอใครที่ดูน่าสงสัยหรือเปล่า มีใครสะกดรอยตามมาไหม?”

“จะเป็นไปได้ยังไง” อะเหลี้ยงตอบกลับมาด้วยท่าทีจริงจัง “ระหว่างทางที่มาผมมองกระจกหลังอยู่ตลอด ไม่มีรถคันไหนตามพวกเรามาเลยสักคัน แล้วก็ไม่มีรถคันไหนมีทีท่าผิดปกติด้วย อีกทั้ง ตอนที่เข้ามา เหล่าโม่ก็มั่นใจแล้วว่า รอบ ๆ ตัวไม่ได้มีรถคันที่น่าสงสัยตามมาด้วย”

อาหม่าพยักหน้าลงเล็กน้อย พร้อมกับหันไปมองเย่เฉิน พลางถามด้วยความสงสัยว่า “ไอ้หนู ฉันอยากรู้ว่า ทำไมแกถึงไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยล่ะ ? แกไม่กลัวตายเหรอ?”

เย่เฉินเพียงแย้มยิ้มตอบกลับมาว่า “กลัวตาย”