เมื่อได้ยินคำถามจากฝ่ายตรงข้ามแบบนั้น เย่เฉินเพียงแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมกับพูดขึ้นด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ฉันไม่เพียงแต่รู้จักเหมยอวี้เจิน ฉันเคยไปกินข้าวกับเธอด้วย ตอนที่เธออยู่ที่พรอวิเดนซ์ เธอมีนามแฝงว่าเฉินลี่ผิง ข้างกันยังมีคนที่ชื่อว่าสวีเจี้ยนสี่ด้วย ที่ทำการแสดงคู่กับเธอใช่ไหม ฉันพูดถูกหรือเปล่า ?”
เมื่อได้ยินเย่เฉินพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ไม่เพียงแต่สีหน้าของอาหม่าที่ตกตะลึงไป แม้แต่หล่างหงจวินเองยังอ้าปากค้างไปด้วย
เขาไม่รู้ว่าเหมยวี่เจินเขาคือใครแต่เขารู้จักกับเฉินลี่ผิง!
เป็นเฉินลี่ผิงเองที่ไปบอกกับแม่เขาว่า ประเทศเม็กซิโกกำลังเปิดรับสมัครลูกเรือ อีกทั้งยังมีสวัสดิการดี ๆ รองรับ
แม่ของเขายังคงรู้สึกขอบคุณเธอด้วยความซาบซึ้งใจ เธอคิดว่าเฉินลี่ผิงคนนี้เป็นคนที่ช่วยเหลือครอบครัวของพวกเราเอาไว้
แต่ใครจะไปรู้ว่า ผู้หญิงของคนนี้กลับมีจิตใจโหดเหี้ยมกล้าควักหัวใจของเขาออกมาขายหาเงินแบบนี้ได้!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะกันไปถามกับเย่เฉินว่า “น้องชาย นาย นายรู้จักกับเฉินลี่ผิงได้ยังไงกัน?! หรือว่านายก็ถูกเฉินลี่ผิงหลอกพามาเหมือนกันเหรอ?!”
เย่เฉินพลันหัวเราะออกมาว่า “พี่ชาย ด้วยความสามารถของเฉินลี่ผิงแล้ว เธอไม่สามารถหลอกผมได้หลอก”
อาหม่าพลันมองไปที่เย่เฉินด้วยท่าทีไม่ค่อยวางใจ ภายในใจพลันรู้สึกตื่นตระหนกไปไม่น้อย
เขากลับรู้สึกว่า ถ้าเย่เฉินรู้จักตัวตนของเหมยอวี้เจินแล้ว และยังกล้าที่เดินเข้ามาจับเสือด้วยมือเปล่าอีก นั่นหมายความว่าต้องมีคนคอยอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่นอน
อาหม่าซ่อนอาการประหม่าเอาไว้ พลันถามเย่เฉินว่า “น้องชาย นายคิดจะทำอะไรกันแน่? ในเมื่อนายรู้จักธุรกิจของเราแล้ว นายก็น่าจะรู้ว่า พวกเราเป็นกลุ่มฆาตกรที่ฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา แม้ว่านายของน้องชายจะใหญ่ก็จริง แต่บนพื้นที่หนึ่งในสามของในเม็กซิโกนี้ ฉันไม่คิดกลัวนายเลยแม้แต่น้อย”
เย่เฉินยิ้มออกมาเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันเห็นว่า ที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่ชาวเม็กซิกัน ดูท่าแล้ว นายที่มาจากประเทศจีนก็คงจะเป็นเรื่องยากเหมือนกันที่จะมาสร้างเส้นทางการค้าที่นี่ได้ เจ้านายของพวกแกไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”
หม่าขุยพลันพยักหน้าลงและพูดออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้านายของเรามีสายธุรกิจหลายประเภท นี่เป็นเพียงหนึ่งในธุรกิจนั้นเท่านั้นแหละ ฉันเป็นเพียงแค่คนดูแลที่นี่ นายเคยติดต่อกับเหมยอวี้เจินมาแล้ว นั่นก็คือเส้นทางติดต่อของพวกเราที่อยู่ในอเมริกา ไม่ว่าจะเป็นอเมริกาหรือแคนาดาพวกเราล้วนแต่มีเส้นสายหมด ที่เชี่ยวชาญในการจัดส่งเสบียงให้ฉัน”
เย่เฉินพยักหน้าลงมาเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันมีธุรกิจใหญ่ต้องการคุยกับเจ้านายของพวกแก แกก็โทรหาเขาให้เขามาที่นี่ ฉันจะคอยรอเขาอยู่ที่นี่เอง ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...