ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4719

หม่าขุยขมวดคิ้วลงเล็กน้อย พลันพูดออกมาด้วยความระมัดระวังว่า “น้องชาย ถ้านายไม่ยอมเปิดเผยตัวตนออกมาละก็ พวกเราไม่สามารถแจ้งหาเจ้านายของพวกเราได้หรอก เจ้านายของเราเป็นหนึ่งในหัวหน้ากลุ่มอาชญากรในเม็กซิโก อย่างน้อยก็ติดหนึ่งในสิบของประเทศ นายอยากให้เขามาหา นายก็ต้องเปิดเผยตัวตนของตัวเองก่อน พวกเรา ถึงจะสามารถเชิญเขามาได้”

เย่เฉินยิ้มอย่างเหยียดหยามออกมา พร้อมกับดึงตัวล็อกของเชือกไนลอนออกมาอย่างเงียบ ๆ

ทันใดนั้น เขาพลันหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างใจเย็น มันก็คือแบล็กการ์ดที่มีจำนวนจำกัดในโลกและในประเทศจีนมีผู้ถือครองใบนี้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ในตอนนี้เอง ทุกคนก็ตระหนักได้แล้วว่า เย่เฉินสามารถหลุดออกจากเชือกไนลอนแล้วจริง ๆ ในตอนที่ทุกคนกำลังมีสีหน้าที่ตกตะลึงนั้น ก็ไม่ทันที่พวกเขาจะได้คิดบัญชีอะไรกับเย่เฉิน เย่เฉินก็แกว่งแบล็กการ์ดในมือไปมา

จากนั้น เขาก็โยนแบล็กการ์ดไปให้หม่าขุยโดยตรง พลางพูดเยาะเย้ยว่าออกมาว่า “มาเถอะ ลืมตาสุนัขของพวกแกเอาไว้ และมองฉันดีๆ พวกแกรู้จักสิ่งนี้หรือเปล่าล่ะ”

หม่าขุยเอื้อมมือออกไปด้วยความตื่นตระหนก เมื่อจับแบล็กการ์ดได้แล้วนั้นพวกเขาพลันสบตาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดไปในทันทีด้วยความตกใจ!

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นแบล็กการ์ดของซิตี้แบงก์มาก่อน แต่เขาก็เคยได้ยินผ่าหูมาบ้างเหมือนกัน

หม่าขุยอดที่จะคิดในใจไม่ได้ว่า “บัดซบเอ๊ย แบล็กการ์ดแบบนี้ ทั่วโลกมีไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่จะมีได้ คนที่จะสามารถทำบัตรพวกนี้ได้จักต้องมีทรัพย์สินเกินพันล้านดอลลาร์สหรัฐเท่านั้น!”

"พันล้านดอลลาร์สหรัฐมาอยู่ในเขตทุรกันดารเช่นเม็กซิโกทำไมกัน?"

"มันมากเกินไปเปล่า!"

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง เพื่อพิจารณาบัตรสีดำขอบทองในมือของตัวเองในทันที

สีของแบล็กการ์ดของใบนี้ มีความวิจิตรงดงามมาก ไม่ว่าจะเป็นพื้นผิวหรือสัมผัส เขาไม่เคยเห็นมันบนการ์ดใบไหนมาก่อนในชีวิต

บนพื้นผิวของการ์ดสีดำขอบทองนั้นงดงามราวกับงานศิลปะ เพียงแค่ได้เห็นก็รู้สึกสบายใจยิ่งนัก