ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4720

ตั้งแต่ที่เหมยหวี่เจินหนีออกมาจากพรอวิเดนซ์ เธอก็ได้ตัดขาดการติดต่อกับผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งหมดของเธอ นี่คือวิธีการป้องกันตัวเองที่เจ้าเล่ห์มากที่สุด แม้ว่าในช่วงเวลาสั้นๆ สำนักว่านหลงจะไม่สามารถหาเธอเจอ นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ตัวเองแล้วว่า เธอมีความระมัดระวังมากขนาดไหน ดังนั้น แม้ว่าเธอจะใช้ชื่อจริงของเธอ เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าองค์กรนี้จะกลับมาทำร้ายเธอ เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกของหม่าขุยแล้ว เย่เฉินก็พูดขึ้นมาอย่างประชดประชันว่า “ดูสิ แกยังต้องมากลัวนกตัวเล็กแบบนี้ด้วยเหรอ ทั้งที่ในมือมีปืนและมีสุนัขมากมายอยู่รอบตัวเองแบบนี้ ยังมีความกล้าไม่พอเหรอ?”

ยิ่งเย่เฉินหยิ่งผยองมากเท่าไร หม่าขุยและอะเหลี้ยงก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าเหงื่อเย็นผุกขึ้นมาเต็มหน้าของหม่าขุยแล้ว เย่เฉินเลยยิ้มออกมาเล็กน้อยและกล่าวว่า “เอาล่ะ พูดตรงๆ นะ ฉันขาดคนอย่างคุณที่เชี่ยวชาญงานสกปรกอย่างพวกนาย ฉันก็เลยมาที่นี่เพื่อตรวจสอบดูว่า พวกนายมีฝีมือมากขนาไหนกันแน่”

หลังจากที่เย่เฉินพูดเช่นนี้ ทั้งสองคนก็เริ่มเหงื่อไหลลงมาถึงคอแล้ว

หม่าขุยกลืนน้ำลายลงไปด้วยความลำบาก และเอ่ยถามออกมาอย่างไม่รู้ตัวว่า "คุณเย่คุณ...คุณมาที่เม็กซิโกเพียงคนเดียวเพื่อตรวจสอบเราเหรอ ?"

เย่เฉินถามเขากลับว่า "ใครบอกคุณว่าฉันมาคนเดียวกัน?"

เมื่อทั้งสองได้ยินดังนั้น สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งประหม่ามากขึ้น

ในเวลานี้ เย่เฉินพลันชี้ไปที่หล่างหงจวิน พร้อมกับพูดเบา ๆ ว่า พวกเราสองคนพี่น้องมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ?"

หม่าขุยพลันตกตะลึงไปในทันที จากนั้นทุกคนที่ยืนอยู่พลันตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เย่เฉินไม่ได้กล่าวถึงหล่างหงจวินก็ดีไป ถ้าเขาพูดถึงหล่างหงจวินขึ้นมาด้วยเมื่อไหร่ละก็ภายในใจของหม่าขุยพลันเต็มไปด้วยความตกตะลึงไปในทันที

เพราะตอนที่เขาได้รับข้อมูลของหล่างหงจวินนั้น เขาสามารถสรุปได้ว่าข้อมูลของหล่างหงจวินถูกซ่อนเอาไว้ในความมืด

อย่างไรก็ตามถ้าเย่เฉินมากับเขาได้ และมาเจอกับหล่างหงจวินบนเครื่องบินได้นั้น ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าเย่เฉินได้วางแผนเอาไว้นานแล้ว เพราะรู้ว่าพวกเขาจะต้องลงมือกับหล่างหงจวินแน่ ๆ ดังนั้นจึงได้คิดแผนเพื่อเข้ามาตีสนิทหล่างหงจวิน เพื่อมาที่นี่กับเขา

สรุปได้ว่า เมื่อนักล่าตามล่าหารังต่อได้แล้ว พวกเขาก็จะทลายรังของพวกมันให้หมดในทันที

หม่าขุยอดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินขึ้นมาไม่ได้ว่า "คุณเย่ คุณ... คุณต้องการที่จะเก็บพวกเราเหรอครับ ?"

เย่เฉินพูดออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “จะเก็บหรือไม่เก็บขึ้นอยู่กับการกระทำและความจริงใจของพวกแกทางที่ดีแกควรรีบโทรหานายของแกมาที่นี่ซะ ให้เขามาเจรจากับฉันที่นี่ ”

หม่าขุยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณเย่ ช่วยรอสักครู่นะครับ ผมจะขึ้นไปโทรหาเจ้านายของเราด้านบน”

เย่เฉินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “เพียงแค่โทรศัพท์ต้องขึ้นไปโทรด้านบนด้วยเหรอ? ลงมาโทรที่นี่ ”

หม่าขุยอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “คุณเย่คงไม่รู้สินะครับ ว่าที่นี่มีตัวป้องกันสัญญาณอยู่ ถ้าจะโทรศัพท์ต้องออกไปโทรออกด้านนอก ผมจะต้องขึ้นไปใช้โทรศัพท์บ้านพื่อโทรหาเจ้านายของพวกผม”