ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 472
บทที่ 472
พนักงานต้อนรับรีบขอโทษแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายคะต้องขอโทษจริงๆค่ะ วันนี้ชั้นเจ็ดทุกห้องเต็มหมดแล้ว ตอนนี้สิทธิ์ในบัตรของท่านยังมีห้องที่ว่างอยู่คือชั้นสามกับชั้นสามลงไป ท่านลองใช้บริการชั้นสามไหมคะ?”
จางเจี้ยนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "คุณให้ผมไปชั้นสาม? ชั้นสามคู่ควรกับฐานะอย่างผมหรอ? ถ้าหากผมไปชั้นสามคนอื่นจะมองผมยังไง?”
พนักงานต้อนรับพูดอย่างขอโทษ "ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นจริงๆ เพราะว่าตั้งแต่ชั้นสี่ถึงชั้นเจ็ดเขาจองก่อนล่วงหน้าแล้ว ท่านไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า ดังนั้นจึงไม่มีวิธี... "
จางเจี้ยนรีบพูดว่า "ในเมื่อชั้นเจ็ดไม่มี งั้นพวกคุณก็รีบอัพเกรดสมาชิกฟรีให้ผมไปชั้นแปดหรือไม่ก็ชั้นแปดขึ้นไป อย่างนี้คงได้นะ?"
"ต้องขอโทษด้วยค่ะ คุณผู้ชาย" พนักงานต้อนรับพูดอย่างจริงจัง "บัตรสมาชิกคลับเฮาส์ฮุยหวงของพวกเรามีแต่อัพเกรดลงไม่สามารถอัพขึ้นได้ พูดง่ายๆก็คือ ถ้าหากบัตรสมาชิกของท่านสูงสุดอยู่ที่ชั้นเจ็ด ท่านก็สามารถใช้จ่ายได้แค่ชั้นหนึ่งถึงชั้นเจ็ด ไม่สามารถไปชั้นแปดได้เด็ดขาด นี่คือกฎที่เข้มงวดของคลับเรา! "
จ้านเจี้ยนขมวดคิ้ว พูดอย่างหยิ่งผยองว่า "ผมไม่สน ยังไงคุณก็ต้องหาชั้นเจ็ดออกมาให้ผมสักห้อง หรือไม่ก็หาชั้นแปดมาให้ผมห้องหนึ่ง!"
พนักงานต้อนรับพูดด้วยความลำบากใจ "คุณผู้ัชายชั้นแปดเป็นชั้นVIP สมาชิกที่เป็นVIPเท่านั้นถึงจะสามารถใช้บริการได้ ระดับของคุณไม่พอ อีกอย่างพวกเราที่นี่มีกฎระเบียบที่ชัดเจน ทุกคนไม่สามารถจองห้องเกินระดับของตัวเอง... "
"กฎระเบียบๆ กฎแม่งเธอล่ะสิ! ตอนนี้กูจะเอาห้องชั้นเจ็ด คุณไม่จัดการให้ผม? หรือว่าที่นี่ไม่มีแขกพวกนายก็ถือว่าเป็นกฎระเบียบจากพระเจ้า?"
พนักงานต้อนรับกล่าวขอโทษ "คุณผู้ชาย ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ นอกจากท่านสามารถหาเพื่อนที่เป็นสมาชิก ให้เขาช่วยจองห้องที่สูงกว่านี้”
จ้านเจี้ยนเลิกคิ้ว "หาเพื่อน?"
"ค่ะ" พนักงานต้อนรับพูดอย่างสุภาพ "เนื่องจากสมาชิกส่วนใหญ่ของเราที่นี่ เป็นสมาชิกธรรมดาและสมาชิกระดับสูง ดังนั้นตั้งแต่ชั้นเจ็ดลงไปส่วนใหญ่จะไม่มี แต่ว่าชั้นแปดถึงชั้นสิบสี่ยังมีห้องว่าง ถ้าหากท่านสามารถหาบัตรสมาชิกVIP สามารถจองได้ถึงชั้นที่สิบ ถ้าเป็น VIP ระดับพรีเมียม สามารถจองได้ถึงชั้นที่สิบสี่เลย "
จ้านเจี้ยนกัดฟัน ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "ดี มึงให้กูหาเพื่อนใช่ไหม? ได้ บอกตามตรง กูกับท่านหงห้าสนิทกันมาก เขาเป็นสมาชิกVIP เดี๋ยวผมจะโทรไปหาท่างหงห้าเอง ให้เขามาช่วยเปิดให้หนึ่งห้อง แต่ว่าคุณต้องพิจารณาสักหน่อย ผลที่ล่วงเกินท่านหงห้าจะเป็นไง!”
จางเจี้ยนโกรธสุดขีดแล้วด่าว่า “ เย่เฉินใช่ไหม? แม่งไว้หน้าคุณมากพอแล้ว หากไม่ใช่เห็นแก่ที่ว่าพ่อตานายกับพ่อตาผมเป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน คุณจะได้มาคลับเฮาส์ฮุยหวง? ไอ้คนไม่เอาไหนอย่างคุณ ถ้าไม่ใช่ผมพามา แค่ประตูคุณยังไม่มีสิทธิ์เข้า ตอนนี้ยังมาซ่ากับผมใช่ไหม?”
เย่เฉินยิ้มอย่างเล็กน้อยและพูดว่า "อย่างนี้แล้วกัน ผมให้เวลาคุณห้านาที ห้านาทีถ้าคุณยังไม่ตัดสินใจ ผมก็จะตัดสินใจแทนคุณแล้ว”
จางเจี้ยนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาและพูดว่า "คุณตัดสินใจแทนผม? คุณถือเป็นตัวอะไร? วันนี้กูก็จะให้นายได้เปิดหูเปิดตา อะไรคือสังคมชั้นสูง!"
พูดจบ เขารีบล้วงมือถือออกมา โทรศัพท์ออกไป
พอโทรติด จางเจี้ยนรีบเปลี่ยนท่าทางและน้ำเสียงประจบ พูดด้วยความเคารพทันที "สวัสดีครับท่านหงห้า นี่ผมจางเจี้ยนครับ มีเรื่องหนึ่งอยากขอให้ท่านช่วยเหลือ... "
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...