ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4732

ความเจ็บปวดที่ยากจะควบคุมได้ ทำให้เขาร้องออกมาอย่างแตกสลาย

ส่วนเย่เฉินตอนนี้กลับมองเขา พูดด้วยเสียงเยือกเย็น：“ถ้าแกยังทำเสียงเหมือนหมูโดนฆ่าอีก ฉันจะให้คนมายิงตรงข้างในเป้าแกให้แตกกระจุย！”

ฆัวเรซได้ยินคำนี้ ก็ตกใจจนตัวสั่น จากนั้นบังคับให้ตัวเองหุบปากลง

เวลานี้เย่เฉินมองเขา พูดต่อว่า：“ฉันถามแกอีกครั้ง ของพวกนั้นในมือเหมยอวี้เจินเป็นของแกใช่ไหม？”

เวลานี้ฆัวเรซอดทนกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงแก้มไม่หยุด ถึงขนาดว่าคางของเขายังไหลเป็นสายน้ำด้วย

เพื่อรักษาน้องชายของตัวเอง เขาได้แต่ยอมรับว่า：“ใช่……ของผมเอง……”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วถามเขาอีกว่า：“ผมถามคุณว่าเหมยอวี้เจิน ได้หลอกคนที่มาทำงานที่เม็กซิโกจากสหรัฐอเมริกา โดยถูกพวกคุณมาที่นี่แล้วเอาอวัยวะไปจากนั้นฆ่าทิ้งใช่ไหม？”

ความคิดแรกของฆัวเรซคืออยากปฏิเสธ แต่พอคิดดูแล้วอีกฝ่ายถูกฆ่าตายในห้องผ่าตัดแล้ว ถ้าตอนนี้ตัวเองยังกล้าแถ นั่นไม่ใช่แกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกหรือ？

ดังนั้น เขาจึงได้แต่พูดอย่างประหม่าว่า：“ใช่……ใช่……”

“โอเค”เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดต่อว่า：“สองวันก่อน เหมยอวี้เจินหลอกเพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยอีกครั้ง ให้อีกฝ่ายช่วยเธอเอาของผิดกฎหมายมาจากสนามบิน แต่จังหวะไม่ดี เพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยคนนั้นยังไม่ทันได้บินก็ถูกศุลกากรกับตำรวจสหรัฐอเมริกาจับ เรื่องนี้คุณรู้สินะ？”

ฆัวเรซรู้เรื่องนี้ เพราะครั้งนั้นเขาเสียสินค้าไปถึง 5 กิโลกรัม ซึ่งทำให้เขาเจ็บไปทั้งคืนจริงๆ

ที่แท้ ลูกน้องของตัวเองดันไปมีเรื่องกับแม่ยายของเย่เฉินอย่างไม่ตั้งใจ！

หม่าขุยที่อยู่ด้านข้างก็ถึงกับตะลึง

เขาเห็นสำนักว่านหลงฆ่าคนในแก๊งตัวเองไปมากมาย ตกใจจนรีบคุกเข่าลงกับพื้น พูดร้องไห้อ้อนวอนเย่เฉิน：“คุณเย่ เรื่องนี้ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวจริงๆ เหมยอวี้เจินนั่นเอาให้วุ่นวายไปหมดเอง ขอร้องคุณล่ะเห็นแก่ที่ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชาติกันเถอะ ไว้ชีวิตผมเถอะนะ！”

“เพื่อนร่วมชาติ？”เย่เฉินถามอย่างไม่พอใจ：“พวกคุณทำลายเพื่อร่วมชาติโดยเฉพาะไม่ใช่เหรอ？หลายปีมานี้เพื่อนร่วมชาติที่ตายในมือของพวกคุณมีถึงเท่าไหร่？พวกคุณเคยนับไหม？”

หม่าขุยพูดอย่างตื่นตระหนกสุดๆ：“คุณเย่……ผม……ผมก็ถูกบีบจนไม่มีทางเลือก……เรื่องนี้ฆัวเรซบังคับให้พวกเราทำทั้งนั้น และผมเองก็ไม่เคยไปหลอกเพื่อนร่วมชาติ พวกเหมยอวี้เจินต่างหากที่ไปหลอกเธอมา ……”