ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4732
ความเจ็บปวดที่ยากจะควบคุมได้ ทำให้เขาร้องออกมาอย่างแตกสลาย
ส่วนเย่เฉินตอนนี้กลับมองเขา พูดด้วยเสียงเยือกเย็น：“ถ้าแกยังทำเสียงเหมือนหมูโดนฆ่าอีก ฉันจะให้คนมายิงตรงข้างในเป้าแกให้แตกกระจุย！”
ฆัวเรซได้ยินคำนี้ ก็ตกใจจนตัวสั่น จากนั้นบังคับให้ตัวเองหุบปากลง
เวลานี้เย่เฉินมองเขา พูดต่อว่า：“ฉันถามแกอีกครั้ง ของพวกนั้นในมือเหมยอวี้เจินเป็นของแกใช่ไหม？”
เวลานี้ฆัวเรซอดทนกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงแก้มไม่หยุด ถึงขนาดว่าคางของเขายังไหลเป็นสายน้ำด้วย
เพื่อรักษาน้องชายของตัวเอง เขาได้แต่ยอมรับว่า：“ใช่……ของผมเอง……”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วถามเขาอีกว่า：“ผมถามคุณว่าเหมยอวี้เจิน ได้หลอกคนที่มาทำงานที่เม็กซิโกจากสหรัฐอเมริกา โดยถูกพวกคุณมาที่นี่แล้วเอาอวัยวะไปจากนั้นฆ่าทิ้งใช่ไหม？”
ความคิดแรกของฆัวเรซคืออยากปฏิเสธ แต่พอคิดดูแล้วอีกฝ่ายถูกฆ่าตายในห้องผ่าตัดแล้ว ถ้าตอนนี้ตัวเองยังกล้าแถ นั่นไม่ใช่แกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกหรือ？
ดังนั้น เขาจึงได้แต่พูดอย่างประหม่าว่า：“ใช่……ใช่……”
“โอเค”เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดต่อว่า：“สองวันก่อน เหมยอวี้เจินหลอกเพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยอีกครั้ง ให้อีกฝ่ายช่วยเธอเอาของผิดกฎหมายมาจากสนามบิน แต่จังหวะไม่ดี เพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยคนนั้นยังไม่ทันได้บินก็ถูกศุลกากรกับตำรวจสหรัฐอเมริกาจับ เรื่องนี้คุณรู้สินะ？”
ฆัวเรซรู้เรื่องนี้ เพราะครั้งนั้นเขาเสียสินค้าไปถึง 5 กิโลกรัม ซึ่งทำให้เขาเจ็บไปทั้งคืนจริงๆ
ที่แท้ ลูกน้องของตัวเองดันไปมีเรื่องกับแม่ยายของเย่เฉินอย่างไม่ตั้งใจ！
หม่าขุยที่อยู่ด้านข้างก็ถึงกับตะลึง
เขาเห็นสำนักว่านหลงฆ่าคนในแก๊งตัวเองไปมากมาย ตกใจจนรีบคุกเข่าลงกับพื้น พูดร้องไห้อ้อนวอนเย่เฉิน：“คุณเย่ เรื่องนี้ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวจริงๆ เหมยอวี้เจินนั่นเอาให้วุ่นวายไปหมดเอง ขอร้องคุณล่ะเห็นแก่ที่ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชาติกันเถอะ ไว้ชีวิตผมเถอะนะ！”
“เพื่อนร่วมชาติ？”เย่เฉินถามอย่างไม่พอใจ：“พวกคุณทำลายเพื่อร่วมชาติโดยเฉพาะไม่ใช่เหรอ？หลายปีมานี้เพื่อนร่วมชาติที่ตายในมือของพวกคุณมีถึงเท่าไหร่？พวกคุณเคยนับไหม？”
หม่าขุยพูดอย่างตื่นตระหนกสุดๆ：“คุณเย่……ผม……ผมก็ถูกบีบจนไม่มีทางเลือก……เรื่องนี้ฆัวเรซบังคับให้พวกเราทำทั้งนั้น และผมเองก็ไม่เคยไปหลอกเพื่อนร่วมชาติ พวกเหมยอวี้เจินต่างหากที่ไปหลอกเธอมา ……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...