เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4732

ความเจ็บปวดที่ยากจะควบคุมได้ ทำให้เขาร้องออกมาอย่างแตกสลาย

ส่วนเย่เฉินตอนนี้กลับมองเขา พูดด้วยเสียงเยือกเย็น：“ถ้าแกยังทำเสียงเหมือนหมูโดนฆ่าอีก ฉันจะให้คนมายิงตรงข้างในเป้าแกให้แตกกระจุย！”

ฆัวเรซได้ยินคำนี้ ก็ตกใจจนตัวสั่น จากนั้นบังคับให้ตัวเองหุบปากลง

เวลานี้เย่เฉินมองเขา พูดต่อว่า：“ฉันถามแกอีกครั้ง ของพวกนั้นในมือเหมยอวี้เจินเป็นของแกใช่ไหม？”

เวลานี้ฆัวเรซอดทนกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงแก้มไม่หยุด ถึงขนาดว่าคางของเขายังไหลเป็นสายน้ำด้วย

เพื่อรักษาน้องชายของตัวเอง เขาได้แต่ยอมรับว่า：“ใช่……ของผมเอง……”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วถามเขาอีกว่า：“ผมถามคุณว่าเหมยอวี้เจิน ได้หลอกคนที่มาทำงานที่เม็กซิโกจากสหรัฐอเมริกา โดยถูกพวกคุณมาที่นี่แล้วเอาอวัยวะไปจากนั้นฆ่าทิ้งใช่ไหม？”

ความคิดแรกของฆัวเรซคืออยากปฏิเสธ แต่พอคิดดูแล้วอีกฝ่ายถูกฆ่าตายในห้องผ่าตัดแล้ว ถ้าตอนนี้ตัวเองยังกล้าแถ นั่นไม่ใช่แกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกหรือ？

ดังนั้น เขาจึงได้แต่พูดอย่างประหม่าว่า：“ใช่……ใช่……”

“โอเค”เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดต่อว่า：“สองวันก่อน เหมยอวี้เจินหลอกเพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยอีกครั้ง ให้อีกฝ่ายช่วยเธอเอาของผิดกฎหมายมาจากสนามบิน แต่จังหวะไม่ดี เพื่อนร่วมประเทศหัวเซี่ยคนนั้นยังไม่ทันได้บินก็ถูกศุลกากรกับตำรวจสหรัฐอเมริกาจับ เรื่องนี้คุณรู้สินะ？”

ฆัวเรซรู้เรื่องนี้ เพราะครั้งนั้นเขาเสียสินค้าไปถึง 5 กิโลกรัม ซึ่งทำให้เขาเจ็บไปทั้งคืนจริงๆ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน