ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4733

เย่เฉินมองเขา พูดด้วยเสียงเย็นชา：“ความตายอยู่ตรงหน้าแล้วยังจะมาแถอีก ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ！”

พูดไป เขาก็มองไปที่ว่านพั่วจวิน สั่งไปว่า：“พั่วจวิน ตัดมือตัดขาของเขาให้ผม！”

ว่านพั่วจวินยกปืนขึ้นมายิงด้วยใบหน้านิ่งเฉย แล้วยิงไปสี่นัดทันที และกระสุนอันทรงพลังทั้งสี่นัดนี้ ยิงไปที่ข้อมือ ข้อเท้าของหม่าขุยโดยตรงจนตัวอ่อนปวกเปียก เท่ากับถอนรากถอนโคนทิ้ง！

หม่าขุยที่ถูกยิงไปสี่นัดกะทันหัน เพราะว่าขาสองข้างอ่อนปวกเปียกหมดแล้ว จึงล้มลงไปกับพื้น

และจิตใต้สำนึกเขายังอยากใช้มือสองข้างไปพยุงร่างที่ล้มลงด้วย แต่เขากลับลืมไปว่า ตอนนี้เขามีมือสองข้างที่ไหนกัน เป็นแค่กระดูกที่มีเลือดสองชิ้นเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อเขาใช้แผลบนข้อมือที่หัก ไปรับร่างตัวเองที่ตกลงมา น้ำหนักมหาศาล ทำให้ข้อมือทั้งสองข้างโดนกระทบและเจ็บปวดอย่างหนัก เจ็บจนเขาเหมือนปลาทูน่าตัวหนึ่งที่เพิ่งถูกจับได้ ดิ้นอยู่บนพื้นอย่างสุด กรีดร้องไม่หยุด

เลือดสดจำนวนมาก สาดไปทั่วพื้น ตามการดิ้นรนอย่างรุนแรงของเขา

อะเหลี้ยงที่อยู่ด้านข้างเพราะว่าอยู่ใกล้มาก เลยถูกเลือดของหม่าขุยสาดไปโดนหน้ากับตัว เขาตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนลงทันที คุกเข่าลงไปที่พื้นอย่างควบคุมไม่อยู่

ถึงแม้หม่าขุยจะเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ก็ยังดิ้นรนอ้อนวอนกับเย่เฉิน：“คุณเย่ คุณดูสิตอนนี้ผมพิการแล้ว ขอร้องคุณล่ะเห็นแก่ที่ปีนี้ผมอายุหกสิบกว่าแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ……”

เย่เฉินขมวดคิ้ว ถามย้อนว่า：“หลายปีมานี้บรรดาเพื่อนร่วมชาติที่ถูกคุณทำร้าย มีคนที่คุกเข่าลงขอร้องชีวิตพวกคุณไหม？ถ้ามี แล้วคุณทำอย่างไร？”

หม่าขุยไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรทันที