ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4734
แต่ที่เขาแกร่งกว่าเหมยอวี้เจิน และสวีเจี้ยนสี่ก็คือ เขาทำงานหาเงินจนพาครอบครัวไปอยู่อเมริกาเหนือ และได้รับสัญชาติแคนาดาอย่างราบรื่นมาตั้งนานแล้ว
เขามีลูกชายสามคน คนโตอายุ 30 กว่าแล้ว ตอนนี้กำลังทำงานในบริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่งที่โทรอนโต เขามีครอบครัวแล้ว ลูกชายคนรองของเขาเพิ่งแต่งงานเมื่อต้นปี ส่วนลูกชายคนที่สาม ฤดูร้อนปีนี้ก็จะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เพิ่งเข้าสู่สังคม
ลูกชายพวกนี้ ถึงแม้ไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้น แต่ได้รับประโยชน์จากทรัพยากรการศึกษาโดยเฉลี่ยต่อหัวที่สูงในประเทศตะวันตก และความรวยมหาศาลของหม่าขุย พวกเขาแต่ละคนจึงเรียนจบมหาวิทยาลัยอย่างราบรื่น
ถ้ายึดตามแผนที่เย่เฉินเพิ่งพูดไป ลูกชายสามคนของหม่าขุยนี้ ตลอดชีวิตที่เหลือได้แต่ทำงานในซีเรีย เพื่อชดใช้แทนหม่าขุยอย่างสาสม
หม่าขุยจะทนให้ลูกชายทั้งสามคนลำบากได้ไง จึงร้องไห้อ้อนวอนเย่เฉิน：“คุณเย่……ความผิดพลาดทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ตามคำกล่าวที่ไว้ว่าความผิดพลาดของคนๆ เดียวควรเป็นของคนๆ เดียวไม่ควรลากครอบครัวผมมาเกี่ยวด้วย ถึงแม้ตอนนี้คุณจะฆ่าผม ผมจะไม่โต้แย้งใดๆ เลย ขอแค่คุณไว้ชีวิตครอบครัวของผมก็พอ ขอร้องคุณล่ะ……”
เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น ถามเขาว่า：“คุณเคยได้ยินเรื่องของเหมยอวี้เจินกับสวีเจี้ยนสี่ไหม？”
หม่าขุยส่ายหน้าอย่างสับสน
ตอนที่เขากำลังหวาดกลัวสุดๆ เย่เฉินหัวเราะไปพูดไปว่า：“ดีจัง พวกคุณสามคนถือได้ว่าเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงาน และความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงานของพวกคุณนี้ จะถูกส่งต่อไปยังลูกหลานของพวกคุณหลังจากที่พวกคุณตาย ไม่แน่ในอนาคตตอนที่ลูกชายคุณกำลังขุดหลุมหลบภัยในซีเรียอาจจะพบเด็กคนหนึ่ง เด็กคนนั้นก็คือลูกชายของ เหมยอวี้เจิน ถึงตอนนั้นพวกเขาสองคนก็จะขุดหลุมหลบภัยในซีเรียด้วยกัน ทำงานอย่างน้อย 12 ชั่วโมงต่อวัน พอได้พัก ก็จะคุยถึงการกระทำอันรุ่งโรจน์ของพ่อแม่พวกเขา คิดดูแล้วน่าสนใจมากจริงๆ”
หม่าขุยแตกสลายไปทั้งใจ เขาร้องไห้ไปพูดไปว่า：“คุณเย่……ความผิดพลาดทั้งหมดเป็นความผิดของผมคนเดียว……ขอร้องคุณล่ะ อย่าให้ภรรยาลูกชายของผมต้องมารับผิดเพราะความผิดของผมเลย หลานชายคนโตของผมเพิ่งเข้าเรียนประถม คุณจะไม่ปล่อยแม้แต่เด็กไม่ได้นะ！”
พูดไป เย่เฉินก็เตือนอย่างใจดีไปว่า：“อ้อ ใช่สิ วางใจเถอะ ถ้าญาติสายตรงของคุณยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมไม่ลงมือทำอะไรพวกเขาแน่ ผมจะให้โอกาสเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ปกติ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...