พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินก็เปลี่ยนเรื่อง พูดอีกว่า:“แต่ผมจะพูดคำพูดแย่ๆ ต่อหน้า ถ้าเขาโตแล้ว ถึงแม้ผมจะไม่สามารถคิดบัญชีย้อนหลัง จับเขากลับซีเรียได้ แต่ผมจะบอกทุกคนที่อยู่ข้างกายเขา ในทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณได้ทำไป!”
“รวมถึงเพื่อนในโรงเรียน เพื่อนของพวกเขา ครูและคนรักในอนาคตด้วย!”
“ผมอยากให้พวกเขารู้ว่า เขามีผู้อาวุโสแบบไหน แบบนี้ ก็เป็นไปได้สูงที่เขาจะอายต่อหน้าผู้คนเพราะการกระทำทั้งหมดของคุณได้ และในใจจะเกลียดคุณเข้ากระดูกไปทั้งชีวิตด้วย!”
“ผมยังจะให้ลูกน้องของผมบอกเขาด้วยว่า ตราบใดที่เขายังคงเลือกนามสกุลหม่า ไม่ว่าชีวิตของเขาจะซ่อนอยู่ที่ไหน ผมจะทำให้เขาหนีเงาของคุณไปไม่พ้น นอกจากเขาจะยอมเปลี่ยนนามสกุล ปกปิดชื่อแซ่ตั้งแต่นี้!”
“ถึงตอนนั้น หลานของคุณ ก็จะละอายในนามสกุลของคุณ และเขาจะเปลี่ยนนามสกุล ลูกของเขาก็จะเปลี่ยนนามสกุลเหมือนเขาด้วย เวลานั้น คุณก็จะไม่มีทายาทสืบสกุลโดยสมบูรณ์!พอคุณตายแล้ว จะมีแต่คนเกลียดแค้นคุณ ไม่มีใครระลึกถึงคุณ ตระกูลหม่าของคุณจะถูกตัดขาดโดยสมบูรณ์ เหลือแต่ชื่อเสียงฉาวโฉ่ของคุณ !”
หม่าขุยได้ยินก็ขนหัวลุก เขาพูดโพล่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง:“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!คุณทำแบบนี้กับเด็กไม่ได้!มันไร้มนุษยธรรมมากถ้าทำแบบนี้!ตอนนี้ศตวรรษที่ 21 แล้ว ไม่ใช่แบบยุคโบราณที่จะลากครอบครัวมาเกี่ยวด้วย!คุณทำแบบนี้ ต่างอย่างไรกับคนป่าเถื่อน?!”
เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดไปเบาๆ ว่า:“ขอโทษนะ ผมเย่เฉินทำอะไรแบบนี้มาเสมอ!วิธีที่มีอารยธรรม มีแต่จะทำให้คุณหงุดหงิดกับความประมาทของตัวเอง แต่จะไม่ทำให้คุณไตร่ตรองและเสียใจในสิ่งที่คุณทำไป และฉัน ก็จะทำให้คุณรู้สึกเสียใจในสิ่งที่คุณทำอย่างแท้จริง แต่ผมจะไม่ให้โอกาสคุณเริ่มใหม่ หรือเปลี่ยนแปลง!ผมจะทำให้คุณเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ในทุกวินาทีก่อนคุณตาย!”
พอคิดถึงตรงนี้ หม่าขุยก็กลัวขั้นสุด เขาร้องไห้อ้อนวอนเย่เฉิน:“คุณเย่……คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคุณเย่……ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบสิ……ถึงคุณจะให้ลูกชายของผมรับผิดแทนผม ก็จะเล่นงานกับเด็กคนหนึ่งแบบนี้ไม่ได้นะ!”
เย่เฉินหัวเราะ:“ผมเล่นงานอะไรเขาเหรอ?ฉันแค่ประกาศสิ่งที่ปู่ของเขาทำ ผิดหรือไง?คุณทำสิ่งเลวร้ายตั้งมากมายข้างในใจยังไม่กลัว แต่ดันมากลัวว่าความผิดเหล่านี้จะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ?แล้วคุณเคยคิดบ้างไหมว่า ถ้าการกระทำของคุณถูกเปิดเผย สื่อทั่วโลกจะรายงานเรื่องนี้ การกระทำของพวกคุณอาจถูกผู้กำกับแต่ละประเทศนำไปสร้างเป็นหนังได้ด้วย เข้าโรงในประเทศต่างๆ ทั่วโลก ถึงตอนนั้นคุณก็จะฉาวโฉ่จริงๆ ถึงตอนนั้นคุณไม่จำเป็นต้องให้ผมคอยผสมโรงแล้ว พอหลานชายของคุณโตขึ้น ก็จะเกลียดคุณเข้ากระดูกเอง!”
หม่าขุยเหมือนกับคนบ้า ตะโกนไปอย่างแตกสลาย:“คุณเข้ามายุ่งกับครอบครัวผม ทำให้บ้านผมแตกสาแหรกขาด!ผมเป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...