ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4736

เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดอย่างดูถูกไปว่า：“ถ้าโลกนี้มีผีจริงๆ งั้นคุณก็ถือว่ากลายเป็นผี ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ หากไม่เอาคุณตกกระทะทองแดงลงนรกชั้นที่สิบแปด ก็ถือว่าผมเย่เฉินไร้ฝีมือ！”

หม่าขุยมองที่สายตาเหยียดหยามของเย่เฉิน ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก

เวลานี้เขาตระหนักได้ว่า ตัวเองที่อยู่ในมือของเย่เฉิน เหมือนกับแมลงตัวหนึ่งที่ถูกเขาจับไว้ในฝ่ามือ

อีกฝ่ายอยากจะทำให้ตัวเองตายอย่างไร ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ตอนนี้ เย่เฉินมองหม่าขุยที่ดูแตกสลาย ก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า：“จัดการกับคนเลวทรามที่ชั่วร้ายอย่างพวกคุณแล้ว ถ้าไม่เล่นงานครอบครัวพวกคุณ ทำให้ครอบครัวพวกคุณล้มละลายและตายจาก พวกคุณก็จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด！”

พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินมองไปที่หม่าขุย ถามเขาว่า：“หลายปีก่อนมีนักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดจำนวนมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ว่าอย่างไรตำรวจท้องถิ่นก็จัดการได้ไม่หมดเสียที แม้ว่าจะยิงเป้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังมีคนเข้ามาพัวพันอยู่ตลอด คุณรู้ไหมภายหลังตำรวจท้องถิ่นหยุดพวกเขาได้อย่างไร？”

หม่าขุยส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ

เย่เฉินหัวเราะ：“พวกเขาพบว่า ถึงแม้นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดพวกนี้จะทำบาปหนา แต่สำหรับที่บ้านแล้ว กลับมีข้อยกเว้น พวกเขามีความรับผิดชอบอย่างมากในการเป็นหัวหน้าครอบครัว พวกเขายอมเสี่ยงทำเรื่องอันตราย และก็ต้องเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเพื่อหาเงินก้อนโตมาให้ครอบครัวสร้างบ้าน ซื้อรถ ให้พวกเขามีกินมีใช้ไม่ขาด แค่สามารถทำให้ครอบครัวมั่งคั่งได้ ถึงพวกเขาจะอยู่บนลานประหารก็ยังยิ้มได้”

“ต่อมา ตำรวจท้องถิ่นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้เรียนรู้วิธีหนึ่ง ก่อนที่พวกนักโทษยาเสพติดจะโดนยิงเป้า จะให้นักโทษเหล่านี้เห็นภรรยาและลูกๆ ของตัวเองถูกคนไล่ออกมาจากบ้านด้วยตาตัวเอง แล้วค่อยให้พวกเขาเห็นอาคารของบ้านตัวเองถูกรถขุดกวาดเรียบกับตา เห็นรถของตัวเองถูกคีมตัดไฮดรอลิคฉีกเป็นชิ้นๆ กับตา ทำให้พวกเขาได้เห็นความพยายามทั้งหมดที่ตัวเองทุ่มเท ได้ถูกทำลายลงทั้งหมด แล้วค่อยพาพวกเขาที่สิ้นหวังไปยิงเป้าที่ลานประหาร”

“ตั้งแต่นั้นมา นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดก็เริ่มลดลงจริงๆ！”