เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดอย่างดูถูกไปว่า:“ถ้าโลกนี้มีผีจริงๆ งั้นคุณก็ถือว่ากลายเป็นผี ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ หากไม่เอาคุณตกกระทะทองแดงลงนรกชั้นที่สิบแปด ก็ถือว่าผมเย่เฉินไร้ฝีมือ!”
หม่าขุยมองที่สายตาเหยียดหยามของเย่เฉิน ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก
เวลานี้เขาตระหนักได้ว่า ตัวเองที่อยู่ในมือของเย่เฉิน เหมือนกับแมลงตัวหนึ่งที่ถูกเขาจับไว้ในฝ่ามือ
อีกฝ่ายอยากจะทำให้ตัวเองตายอย่างไร ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ตอนนี้ เย่เฉินมองหม่าขุยที่ดูแตกสลาย ก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า:“จัดการกับคนเลวทรามที่ชั่วร้ายอย่างพวกคุณแล้ว ถ้าไม่เล่นงานครอบครัวพวกคุณ ทำให้ครอบครัวพวกคุณล้มละลายและตายจาก พวกคุณก็จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด!”
พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินมองไปที่หม่าขุย ถามเขาว่า:“หลายปีก่อนมีนักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดจำนวนมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ว่าอย่างไรตำรวจท้องถิ่นก็จัดการได้ไม่หมดเสียที แม้ว่าจะยิงเป้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังมีคนเข้ามาพัวพันอยู่ตลอด คุณรู้ไหมภายหลังตำรวจท้องถิ่นหยุดพวกเขาได้อย่างไร?”
หม่าขุยส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เย่เฉินหัวเราะ:“พวกเขาพบว่า ถึงแม้นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดพวกนี้จะทำบาปหนา แต่สำหรับที่บ้านแล้ว กลับมีข้อยกเว้น พวกเขามีความรับผิดชอบอย่างมากในการเป็นหัวหน้าครอบครัว พวกเขายอมเสี่ยงทำเรื่องอันตราย และก็ต้องเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเพื่อหาเงินก้อนโตมาให้ครอบครัวสร้างบ้าน ซื้อรถ ให้พวกเขามีกินมีใช้ไม่ขาด แค่สามารถทำให้ครอบครัวมั่งคั่งได้ ถึงพวกเขาจะอยู่บนลานประหารก็ยังยิ้มได้”
“ต่อมา ตำรวจท้องถิ่นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้เรียนรู้วิธีหนึ่ง ก่อนที่พวกนักโทษยาเสพติดจะโดนยิงเป้า จะให้นักโทษเหล่านี้เห็นภรรยาและลูกๆ ของตัวเองถูกคนไล่ออกมาจากบ้านด้วยตาตัวเอง แล้วค่อยให้พวกเขาเห็นอาคารของบ้านตัวเองถูกรถขุดกวาดเรียบกับตา เห็นรถของตัวเองถูกคีมตัดไฮดรอลิคฉีกเป็นชิ้นๆ กับตา ทำให้พวกเขาได้เห็นความพยายามทั้งหมดที่ตัวเองทุ่มเท ได้ถูกทำลายลงทั้งหมด แล้วค่อยพาพวกเขาที่สิ้นหวังไปยิงเป้าที่ลานประหาร”
“ตั้งแต่นั้นมา นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดก็เริ่มลดลงจริงๆ!”
คนนั้นรีบตอบว่า:“ตอบคุณเย่ ก่อนที่ประมุขเข้ามา พวกเราก็ทำความสะอาดสนามรบแล้ว ศพพวกนั้น ตอนนี้ย้ายเข้าไปในห้องว่างชั้นบนแล้ว ทหารของเรากำลังขุดดินทั้งด้านในและด้านนอกสนาม เพื่อซ่อนเลือด คืนนี้ลมแรง กลิ่นเลือดก็จะจางไปอย่างรวดเร็ว”
“โอเค”เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า:“รอรถของพวกเขาเข้าประตูมาแล้ว ก็จับเขามาพบผมเลย!”
ทหารพูดด้วยความเคารพทันทีว่า:“คุณเย่ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้!”
……

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...