เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดอย่างดูถูกไปว่า:“ถ้าโลกนี้มีผีจริงๆ งั้นคุณก็ถือว่ากลายเป็นผี ผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ หากไม่เอาคุณตกกระทะทองแดงลงนรกชั้นที่สิบแปด ก็ถือว่าผมเย่เฉินไร้ฝีมือ!”
หม่าขุยมองที่สายตาเหยียดหยามของเย่เฉิน ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก
เวลานี้เขาตระหนักได้ว่า ตัวเองที่อยู่ในมือของเย่เฉิน เหมือนกับแมลงตัวหนึ่งที่ถูกเขาจับไว้ในฝ่ามือ
อีกฝ่ายอยากจะทำให้ตัวเองตายอย่างไร ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ตอนนี้ เย่เฉินมองหม่าขุยที่ดูแตกสลาย ก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า:“จัดการกับคนเลวทรามที่ชั่วร้ายอย่างพวกคุณแล้ว ถ้าไม่เล่นงานครอบครัวพวกคุณ ทำให้ครอบครัวพวกคุณล้มละลายและตายจาก พวกคุณก็จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด!”
พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินมองไปที่หม่าขุย ถามเขาว่า:“หลายปีก่อนมีนักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดจำนวนมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ว่าอย่างไรตำรวจท้องถิ่นก็จัดการได้ไม่หมดเสียที แม้ว่าจะยิงเป้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังมีคนเข้ามาพัวพันอยู่ตลอด คุณรู้ไหมภายหลังตำรวจท้องถิ่นหยุดพวกเขาได้อย่างไร?”
หม่าขุยส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เย่เฉินหัวเราะ:“พวกเขาพบว่า ถึงแม้นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดพวกนี้จะทำบาปหนา แต่สำหรับที่บ้านแล้ว กลับมีข้อยกเว้น พวกเขามีความรับผิดชอบอย่างมากในการเป็นหัวหน้าครอบครัว พวกเขายอมเสี่ยงทำเรื่องอันตราย และก็ต้องเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเพื่อหาเงินก้อนโตมาให้ครอบครัวสร้างบ้าน ซื้อรถ ให้พวกเขามีกินมีใช้ไม่ขาด แค่สามารถทำให้ครอบครัวมั่งคั่งได้ ถึงพวกเขาจะอยู่บนลานประหารก็ยังยิ้มได้”
“ต่อมา ตำรวจท้องถิ่นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้เรียนรู้วิธีหนึ่ง ก่อนที่พวกนักโทษยาเสพติดจะโดนยิงเป้า จะให้นักโทษเหล่านี้เห็นภรรยาและลูกๆ ของตัวเองถูกคนไล่ออกมาจากบ้านด้วยตาตัวเอง แล้วค่อยให้พวกเขาเห็นอาคารของบ้านตัวเองถูกรถขุดกวาดเรียบกับตา เห็นรถของตัวเองถูกคีมตัดไฮดรอลิคฉีกเป็นชิ้นๆ กับตา ทำให้พวกเขาได้เห็นความพยายามทั้งหมดที่ตัวเองทุ่มเท ได้ถูกทำลายลงทั้งหมด แล้วค่อยพาพวกเขาที่สิ้นหวังไปยิงเป้าที่ลานประหาร”
“ตั้งแต่นั้นมา นักโทษที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดก็เริ่มลดลงจริงๆ!”
คนนั้นรีบตอบว่า:“ตอบคุณเย่ ก่อนที่ประมุขเข้ามา พวกเราก็ทำความสะอาดสนามรบแล้ว ศพพวกนั้น ตอนนี้ย้ายเข้าไปในห้องว่างชั้นบนแล้ว ทหารของเรากำลังขุดดินทั้งด้านในและด้านนอกสนาม เพื่อซ่อนเลือด คืนนี้ลมแรง กลิ่นเลือดก็จะจางไปอย่างรวดเร็ว”
“โอเค”เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดว่า:“รอรถของพวกเขาเข้าประตูมาแล้ว ก็จับเขามาพบผมเลย!”
ทหารพูดด้วยความเคารพทันทีว่า:“คุณเย่ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้!”
……

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...